Kal diyorum içimde...

Kal diyorum içimde...

bir çocuk taşıyorum göğsümde,
o incinmesin diye, kaç çocuk düşürüyorum ruhumdan?



başı olmayan, sonu bildik masallar yazılıyor gecelerime
okurken üstünü çizdiğim satırlar dikiliyor karşıma, bir daha çiziyorum!
gece benden, masallar çizgilerden bıkmış.......
ben hepsinden.......



içimi karıştırıyorum, düşüncemi yakan cümleler eşliğinde..
yüzüm soluyor, kanı çekiliyor günahlarımın
bir çığ olup aksam, kaç masum can verir toğrağımda?



zaman alehimde, gün ne zaman başlayıp bitiyor bilmiyorum
farkındalıklarım derin susmalarda...
öylesine uzağım ki kendimden,
hayatla arama "ben" girdi, yaklaşamıyorum..



düştüm suçluyum,
öznesi kayıp cümlelerime, kalbimi pazarlıyorum...
kimse anlamasın diye, gözyaşlarımı satıyorum şiirlerde....
uykuları haram ediyorum kendime,
adı konmamış sabahlara açıyorum ellerimi...
tenim, gölgeler arasında anlamsız bir bekleyişte
renginden utanıp, yaralıyor kendini..



adını heceleyerek söylüyorum, her harfe yeni anlamlar yükleyerek
medcezirlere inat -kal- diyorum içimde,
sesimden kan damlıyor, bir çocuk küsüyor bana...
bütün şehirden duyulur mu kalbimin atışı?
korkuyorum....



bir kelebeğe takılıp sürükleniyor gözlerim
vakti az biliyorum, bırakıyorum kendimi gözlerime...
bir çocuk daha düşüyor ruhumdan......
​