Saatler günleri günler haftaları kovalarken yokluğun bir çığ gibi büyüyor içimde. Bense içimdeki boşluğunu hissetmemek adına günümün her saatini doldurabilmek için olmadık uğraşların içine gömülmekten ne zaman yorgun düşeceğimi merakla bekliyorum. Olayın baş kahramanlarından biri ben değilmişim gibi an be an çöküşümü uzaktan izleyen bir yabancıyım adeta kendime.... Günlerdir içinde boğulduğum kitaplardan medet umar oldum. Okuduğum roman karakterlerinde kaybettiğim BEN'İ arıyorum. Acı sonla biten aşk romanları okuyarak kaderime benzeyen başkalarının da varlığı acımı hafifletecekmiş gibi satır aralarında kaybolmuş bir benlik yaratıyorum. Giden BEN'den ise iyice ümidi kesiyorum...
Uyku denen illet terk edeli çok oldu. Geceleri dört bir yanımdan kurşun yağıyor sanki. Kanrevan içinde kalmış soluk benizli yabancı bir silüet var aynadaki yansımamda... İçimdeki ben gitti de dışımdaki ben nerede diye iyice deliriyorum. Üstünü örtmeye çalıştığım acılar benden intikam alırcasına buldukları ilk boş saniyemde gün yüzüne çıkıp hesap soruyorlar bana.
- Değer miydi? Baştan ümitsizlikler imkansızlıklar üzerine kurulu bir aşka bu kadar yüreğini açmaya değer miydi?
- Evet ! Değerdi! Değiyorda...
aşkın kutsallığına inanmıştım bir zamanlar. Aşktan gelen acınında... Ben; aşka olan inancımı değil aşkı yitirdim. Bu nedenledir acıyı dibine kadar yaşayıp intikam alıyorum kendimden..
Gecenin ilerleyen körlerinde gözlerimi kapatmaya çalıştığım anda; uzaklarda çok uzaklarda belli belirsiz hayalini görüyorum. İrkiliyorum! Düşle gerçeği ayırt edemeyecek kadar alabora olmuş duygularımla iyice kararan geceyi gözyaşlarımla aydınlatmak istiyorum. Ama onu da yapamıyorum! Yapamam...
Nasıl ağlarımki?
Nasıl kıyarımki aşkımın gözyaşlarına?
Gittiğin gün bende kalanlarını gözlerime hapsettim. Ve her gözyaşı seni benden koparacak bir parça. Bu yüzden ağlamıyorum. Acıdıkça canım içime akıtıyorum kan kırmızı göz yaşlarımı....
Seni ne zaman bu kadar sevdim sensizlik ne zaman bensizlik oldu bilmiyorum.
Bildiğim tek gerçek var;
Gidişin gidişim oldu...
Gel...
Gel ve beni getir...
Uyku denen illet terk edeli çok oldu. Geceleri dört bir yanımdan kurşun yağıyor sanki. Kanrevan içinde kalmış soluk benizli yabancı bir silüet var aynadaki yansımamda... İçimdeki ben gitti de dışımdaki ben nerede diye iyice deliriyorum. Üstünü örtmeye çalıştığım acılar benden intikam alırcasına buldukları ilk boş saniyemde gün yüzüne çıkıp hesap soruyorlar bana.
- Değer miydi? Baştan ümitsizlikler imkansızlıklar üzerine kurulu bir aşka bu kadar yüreğini açmaya değer miydi?
- Evet ! Değerdi! Değiyorda...
aşkın kutsallığına inanmıştım bir zamanlar. Aşktan gelen acınında... Ben; aşka olan inancımı değil aşkı yitirdim. Bu nedenledir acıyı dibine kadar yaşayıp intikam alıyorum kendimden..
Gecenin ilerleyen körlerinde gözlerimi kapatmaya çalıştığım anda; uzaklarda çok uzaklarda belli belirsiz hayalini görüyorum. İrkiliyorum! Düşle gerçeği ayırt edemeyecek kadar alabora olmuş duygularımla iyice kararan geceyi gözyaşlarımla aydınlatmak istiyorum. Ama onu da yapamıyorum! Yapamam...
Nasıl ağlarımki?
Nasıl kıyarımki aşkımın gözyaşlarına?
Gittiğin gün bende kalanlarını gözlerime hapsettim. Ve her gözyaşı seni benden koparacak bir parça. Bu yüzden ağlamıyorum. Acıdıkça canım içime akıtıyorum kan kırmızı göz yaşlarımı....
Seni ne zaman bu kadar sevdim sensizlik ne zaman bensizlik oldu bilmiyorum.
Bildiğim tek gerçek var;
Gidişin gidişim oldu...
Gel...
Gel ve beni getir...