meRve^^
Bayan Üye
Üniversiteli delikanlı Kolejli kıza bir voleybol maçında rastladı. Okul
salonundaydı maç. Tribünsüz, minik bir salon.. Seyircilerle, oyuncular
arasında, sahanın çizgisi vardı sadece.. O kadar yakındılar..
Delikanlı, bu tatlı, bu güzel, bu dünyalar şirini kızı ilk defa görüyordu
takımda.. Hoşlandığını, fena halde hoşlandığını hissetti. Az sonra bir
şeyi daha hissetti. Uzun zamandan beri maçı değil, o güzel kızı
izlediğini.. Kız servis atarken hemen önünden geçti. Göz göze geldiler..
Kız gülümsedi.. Delikanlı, çok popülerdi o yıllarda..
Kız onu tanımış olmalıydı. Kim bilir, belki kız da ondan hoşlanmıştı..
Belki de delikanlı öyle olmasını istediği için ona öyle gelmişti.. Set
değişip, takım karşıya gidince, delikanlıda yerini değiştirdi, o da
karşıya gitti.. Üçüncü sette tekrar eski yerine döndü.. Kızda gidiş
gelişleri fark etmişti galiba.. Bir defa daha gülümsedi. Manidar..
"Anladım" der gibi bir gülümseyişti bu.. Delikanlı o hafta boyu hep bu
dünyalar şirini kızı düşündü.. Pazar günü, sabahın köründe kalktı,
erkenden oynanacak maçı, ne maçı canım, o dünyalar şirini kızı görmek
için.. Delikanlı artık kızın hiçbir maçını kaçırmıyordu..
Dahası..
Ankara Koleji'nin her dağılış saatinde, okul civarında oluyordu, onu bir
kez daha görmek için.. Karşılaştıklarında, hafif çok hafif bir gülümseme,
çok minik bir baş eğmesi ile selamlaşır olmuşlardı..
Bir defasında, yaptığına sonra kendisi de günlerce güldü.. O gün gene
tesadüfmüş gibi, okul dağılımı kızın karşısına çıkmış, gülümseyerek
selamlamış, sonra arka sokaklara dalıp, yıldırım gibi koşarak, bir blok
ötede gene karşısına çıkmıştı.. Kız bu defa, iyice gülmüştü.. Karşısında,
sözüm ona ağır ağır yürüyen, ama nefes nefese delikanlıyı görünce..
Delikanlı, voleybol takımının kaptanını iyi tanıyordu. Arkadaştılar.
Sonunda bütün cesaretini topladı, kaptana açıldı.. O kızdan fena halde
hoşlanıyordu. Galiba kız da ona karşı boş değildi. Bir yerde, bir şekilde
tanışmaları gerekiyordu.. O zamanlar, bu işler böyle oluyordu çünkü..
Kaptan: "Tabii" dedi.. "Bu hafta sonu güzel bir konser var. Biz onunla
gitmeye karar vermiştik zaten. Sen de gel. Hem konseri birlikte izleriz,
hem de tanışırsınız.."
"Mutluluk işte bu olmalı" diye düşündü delikanlı.. "Mutluluk işte bu.." Ve
konser gününe kadar geceleri hiç uyuyamadı.. Konser gününü de hiç ama hiç unutmadı..
O ne heyecandı öyle.. Konserin verildiği sinemanın kapısında tanıştılar..
El sıkıştılar.. O güzel ele dokunduğu anı da hiç unutmadı delikanlı..
Kaptan, salona girdiklerinde, ustaca bir manevra daha yaptı. Delikanlı ile
dünyalar şirini kız yan yana düştüler. ınanamıyordu delikanlı.. Onunla
nihayet yan yana oturduğuna, onun sıcaklığını hissettiğine, onun nefesini
duyduğuna inanamıyordu.. Biraz önce tanışırken tuttuğu el, bir karış
ötesinde öylesine duruyor, delikanlı, sahnede dünyanın en romantik şarkısı
söylenirken ki, o an dünyanın bütün şarkıları dünyanın en romantik
şarkısıydı ya, o eli tutmak için öylesine büyük bir arzu duyuyordu ki
içinde.. Ama uzatamıyordu işte elini.. Her şey böyle iyi giderken, yanlış
bir hareketle, onu ürkütebileceğinden, incitebileceğinden öylesine
korkuyordu ki.. Sonunda dayanamadı, sanki kolu uyuşmuş gibi, uzandı..
Kolunu kızın koltuğunun arkasına koydu.. Kızın omzuna değil.. Koltuğun
üzerine.. Sonra kız arkaya yaslandı.. Birkaç saç teli, delikanlının elinin
üzerine dokundu.. Kalbi yerinden fırlayacak gibi atıyordu artık genç
adamın.. Dünyalar şirini kızın saçları eline dokunuyordu çünkü..
Konserden çıkarken, kız, şakalaştı.. "Sizi her maçımızda görüyoruz.
Alıştık nerdeyse.. Yarın Adana'da maçımız var.. Gözlerimiz sizi
arayacak.."
Hayır, aramayacaktı..
Delikanlı o anda kararını vermişti çünkü.. Cebinde onu otobüsle Adana'ya
götürüp getirecek, hatta öğle yemeğinde bir de Adana kebap yedirecek kadar
para vardı.. Gece yarısı kalkan otobüse bindi..
Sabah erkenden Adana'ya indi. Maç saatine kadar başı boş dolaştı.
Salona erkenden girdi, en ön sıraya tam servis köşesine en yakın yere
oturdu.. Takımlar sahaya çıkarken, salondaki en heyecanlı seyirci oydu.
Maç falan değildi sebep tabii.. ılk sette kız farkında bile değildi onun..
Nerden olsundu ki.. ıkinci sette öbür tarafa gittiler.. Döndüklerinde,
üçüncü sette kız fark etti delikanlıyı..Yüzünde çok ama çok şaşkın bir
ifade, biraz mutluluk, birazda gurur vardı sanki.. Ankara'nın hele
Kolej'de çok popüler bu delikanlısının onun için ta oralara geldiğini
bilmenin gururu..
Maç bitti. Kız soyunma odasına, delikanlı garajlara gitti. Tek kelime
konuşmadan.. Konuşmaya gelmemişti ki..
Kız "Keşke orada olsaydın" demişti. O da olmuştu işte.. Hepsi o.. Ona o
kadar çok şey söylemek istiyordu ki aslında..
Bir gün üniversite kantininde gazete okurken, iç sayfalarda bir şiire
rastladı. Daha doğrusu bir şiirden alınmış bir dörtlüğe..
Söylemek istediği her şey bu dört satırda vardı sanki..
Bembeyaz bir karta yazdı o dört satırı.. Öğleden sonrayı zor etti, Kolejin
önüne gitmek için.. Kızın karşıdan geldiğini gördü. Koşarak yanına gitti.
"Bu sana" diye kartı eline tutuşturdu ve kayboldu ortadan, kız, dizeleri
okurken..
"Ne hasta beklerdi sabahı
Ne taze ölüyü mezar
Ne de şeytan bir günahı
Seni beklediğim kadar!.."
Ertesi gün öğleden sonra, tarif edilemez heyecanlar içinde Kolej'in
önündeydi gene.. Kız karşıdan geliyordu.. Bu defa yanında arkadaşları
yoktu. Yalnızdı..Yaklaştığında işaret etti delikanlıya.. Gözlerine
inanamadı genç adam.. Onu yanına mı çağırıyordu yoksa.. Evet, çağırıyordu
işte.. Kalbinin duracağını sandı yaklaşırken.. "Sana bir şeyler söylemek
istiyorum" dedi kız.. O da heyecanlıydı, belli..
"Bak iyi dinle.. Dünkü satırlar için çok teşekkürler.. Herhalde hissettin,
ben de senden hoşlanıyorum. Ama senden evvel tanıdığım birisi daha var.
Ondan da hoşlanıyorum ve henüz karar veremedim, hanginizden daha çok
hoşlandığıma.. Ve de şu anda, onu terk etmem için bir sebep yok."
"O zaman karar verdiğinde ve de eğer seçtiğin ben olursam, hayatında başka
kimse olmazsa, ara beni" dedi delikanlı ikiletmeden.. Ayrıldı kızın
yanından.. Bir daha voleybol maçına gitmeden, bir daha okul yolunda önüne
çıkmadan.. Bir daha onu hiç görmeden..
Yıllarca sonra Levent'in söyleyeceği şarkıdaki Sezen'in sözlerini o, o
zaman biliyordu sanki. Aşk onurlu olmalıydı.. Günlerce, haftalarca,
aylarca bekledi.. Tıpkı, kıza verdiği o dörtlükteki gibi bekledi..
Hastanın sabahı, seytanın günahı beklediği gibi bekledi.. Heyecanla
bekledi. Hırsla, arzuyla bekledi. Umutla, umutsuzlukla bekledi. Bazen
öfkeyle bekledi.. Ama bekledi.. Başka hiç kimseye bakmadan, başka hiç
kimseyi bulmadan bekledi.
Bir gün bir şiir antolojisinde şiirin tamamını buldu.. ıki dörtlüktü şiir
aslında.. ılki kıza verdiği.. Bir ikinci dörtlük daha vardı o kadar.. O
dörtlüğü de bir kartın arkasına dikkatle yazdı.. Cebine koydu..
Bekleyiş sürüyor, sürüyordu..
Okullar kapandı, açıldı.. Aylar, aylar geçti.. Bir gün delikanlı kızı
aniden karşısında gördü.. "Günlerdir seni arıyorum" dedi kız. "Günlerdir
seni arıyorum. ışte sana haber.. Artık hayatımda hiç kimse yok!.."
"Yaa" dedi delikanlı.. "Yaa" dedi sadece..
Kalbi heyecandan ölesiye çarparken, aylardır ölesiye beklediği an gelip
çatmışken, ağzından sadece bu ses çıkmıştı..
"Yaaa!.."
Cebinde artık iyice eskimiş kartı uzattı kıza.. "Sana bir şiirin ilk
dörtlüğünü vermiştim ya bir gün" dedi.. "Bu da ikinci ve son dörtlüğü
onun.."
Sonra yürüdü gitti, arkasına bile bakmadan.. Kız dizelere bakarken..
"Geçti istemem gelmeni
Yokluğunda buldum seni.
Bırak vehmimde gölgeni
Gelme artık neye yarar!.."
Aradan yıllar, çok ama çok uzun yıllar geçti. Delikanlı bugün hâlâ
düşünüyor..
O uzun, çok uzun bekleyiş aşkını öldürmüş müydü, acaba?.
Ya da beklerken, ölesiye beklerken hayalinde öylesine bir sevgili
yaratmıştı ki, artık yaşayan hiç kimse bu hayali dolduramazdı.. O
sevgilinin kendisi bile.. Hayalindekini yaşatmak için mi, yaşayanı
silmişti yani?.. Yokluğunda bulmak bu mu demek oluyordu?..
Ya da.. Ya da..
Bir şiirin romantizmine mi kapılmış, bir delikanlılık jesti uğruna,
mutluluğunun üzerinden öylece yürüyüp gitmişti, acaba?
Delikanlı bu soruların yanıtını bugün hâlâ bilmiyor..
Bilmediğini de en iyi ben biliyorum.. Çünkü, delikanlı.Bendimmm...
salonundaydı maç. Tribünsüz, minik bir salon.. Seyircilerle, oyuncular
arasında, sahanın çizgisi vardı sadece.. O kadar yakındılar..
Delikanlı, bu tatlı, bu güzel, bu dünyalar şirini kızı ilk defa görüyordu
takımda.. Hoşlandığını, fena halde hoşlandığını hissetti. Az sonra bir
şeyi daha hissetti. Uzun zamandan beri maçı değil, o güzel kızı
izlediğini.. Kız servis atarken hemen önünden geçti. Göz göze geldiler..
Kız gülümsedi.. Delikanlı, çok popülerdi o yıllarda..
Kız onu tanımış olmalıydı. Kim bilir, belki kız da ondan hoşlanmıştı..
Belki de delikanlı öyle olmasını istediği için ona öyle gelmişti.. Set
değişip, takım karşıya gidince, delikanlıda yerini değiştirdi, o da
karşıya gitti.. Üçüncü sette tekrar eski yerine döndü.. Kızda gidiş
gelişleri fark etmişti galiba.. Bir defa daha gülümsedi. Manidar..
"Anladım" der gibi bir gülümseyişti bu.. Delikanlı o hafta boyu hep bu
dünyalar şirini kızı düşündü.. Pazar günü, sabahın köründe kalktı,
erkenden oynanacak maçı, ne maçı canım, o dünyalar şirini kızı görmek
için.. Delikanlı artık kızın hiçbir maçını kaçırmıyordu..
Dahası..
Ankara Koleji'nin her dağılış saatinde, okul civarında oluyordu, onu bir
kez daha görmek için.. Karşılaştıklarında, hafif çok hafif bir gülümseme,
çok minik bir baş eğmesi ile selamlaşır olmuşlardı..
Bir defasında, yaptığına sonra kendisi de günlerce güldü.. O gün gene
tesadüfmüş gibi, okul dağılımı kızın karşısına çıkmış, gülümseyerek
selamlamış, sonra arka sokaklara dalıp, yıldırım gibi koşarak, bir blok
ötede gene karşısına çıkmıştı.. Kız bu defa, iyice gülmüştü.. Karşısında,
sözüm ona ağır ağır yürüyen, ama nefes nefese delikanlıyı görünce..
Delikanlı, voleybol takımının kaptanını iyi tanıyordu. Arkadaştılar.
Sonunda bütün cesaretini topladı, kaptana açıldı.. O kızdan fena halde
hoşlanıyordu. Galiba kız da ona karşı boş değildi. Bir yerde, bir şekilde
tanışmaları gerekiyordu.. O zamanlar, bu işler böyle oluyordu çünkü..
Kaptan: "Tabii" dedi.. "Bu hafta sonu güzel bir konser var. Biz onunla
gitmeye karar vermiştik zaten. Sen de gel. Hem konseri birlikte izleriz,
hem de tanışırsınız.."
"Mutluluk işte bu olmalı" diye düşündü delikanlı.. "Mutluluk işte bu.." Ve
konser gününe kadar geceleri hiç uyuyamadı.. Konser gününü de hiç ama hiç unutmadı..
O ne heyecandı öyle.. Konserin verildiği sinemanın kapısında tanıştılar..
El sıkıştılar.. O güzel ele dokunduğu anı da hiç unutmadı delikanlı..
Kaptan, salona girdiklerinde, ustaca bir manevra daha yaptı. Delikanlı ile
dünyalar şirini kız yan yana düştüler. ınanamıyordu delikanlı.. Onunla
nihayet yan yana oturduğuna, onun sıcaklığını hissettiğine, onun nefesini
duyduğuna inanamıyordu.. Biraz önce tanışırken tuttuğu el, bir karış
ötesinde öylesine duruyor, delikanlı, sahnede dünyanın en romantik şarkısı
söylenirken ki, o an dünyanın bütün şarkıları dünyanın en romantik
şarkısıydı ya, o eli tutmak için öylesine büyük bir arzu duyuyordu ki
içinde.. Ama uzatamıyordu işte elini.. Her şey böyle iyi giderken, yanlış
bir hareketle, onu ürkütebileceğinden, incitebileceğinden öylesine
korkuyordu ki.. Sonunda dayanamadı, sanki kolu uyuşmuş gibi, uzandı..
Kolunu kızın koltuğunun arkasına koydu.. Kızın omzuna değil.. Koltuğun
üzerine.. Sonra kız arkaya yaslandı.. Birkaç saç teli, delikanlının elinin
üzerine dokundu.. Kalbi yerinden fırlayacak gibi atıyordu artık genç
adamın.. Dünyalar şirini kızın saçları eline dokunuyordu çünkü..
Konserden çıkarken, kız, şakalaştı.. "Sizi her maçımızda görüyoruz.
Alıştık nerdeyse.. Yarın Adana'da maçımız var.. Gözlerimiz sizi
arayacak.."
Hayır, aramayacaktı..
Delikanlı o anda kararını vermişti çünkü.. Cebinde onu otobüsle Adana'ya
götürüp getirecek, hatta öğle yemeğinde bir de Adana kebap yedirecek kadar
para vardı.. Gece yarısı kalkan otobüse bindi..
Sabah erkenden Adana'ya indi. Maç saatine kadar başı boş dolaştı.
Salona erkenden girdi, en ön sıraya tam servis köşesine en yakın yere
oturdu.. Takımlar sahaya çıkarken, salondaki en heyecanlı seyirci oydu.
Maç falan değildi sebep tabii.. ılk sette kız farkında bile değildi onun..
Nerden olsundu ki.. ıkinci sette öbür tarafa gittiler.. Döndüklerinde,
üçüncü sette kız fark etti delikanlıyı..Yüzünde çok ama çok şaşkın bir
ifade, biraz mutluluk, birazda gurur vardı sanki.. Ankara'nın hele
Kolej'de çok popüler bu delikanlısının onun için ta oralara geldiğini
bilmenin gururu..
Maç bitti. Kız soyunma odasına, delikanlı garajlara gitti. Tek kelime
konuşmadan.. Konuşmaya gelmemişti ki..
Kız "Keşke orada olsaydın" demişti. O da olmuştu işte.. Hepsi o.. Ona o
kadar çok şey söylemek istiyordu ki aslında..
Bir gün üniversite kantininde gazete okurken, iç sayfalarda bir şiire
rastladı. Daha doğrusu bir şiirden alınmış bir dörtlüğe..
Söylemek istediği her şey bu dört satırda vardı sanki..
Bembeyaz bir karta yazdı o dört satırı.. Öğleden sonrayı zor etti, Kolejin
önüne gitmek için.. Kızın karşıdan geldiğini gördü. Koşarak yanına gitti.
"Bu sana" diye kartı eline tutuşturdu ve kayboldu ortadan, kız, dizeleri
okurken..
"Ne hasta beklerdi sabahı
Ne taze ölüyü mezar
Ne de şeytan bir günahı
Seni beklediğim kadar!.."
Ertesi gün öğleden sonra, tarif edilemez heyecanlar içinde Kolej'in
önündeydi gene.. Kız karşıdan geliyordu.. Bu defa yanında arkadaşları
yoktu. Yalnızdı..Yaklaştığında işaret etti delikanlıya.. Gözlerine
inanamadı genç adam.. Onu yanına mı çağırıyordu yoksa.. Evet, çağırıyordu
işte.. Kalbinin duracağını sandı yaklaşırken.. "Sana bir şeyler söylemek
istiyorum" dedi kız.. O da heyecanlıydı, belli..
"Bak iyi dinle.. Dünkü satırlar için çok teşekkürler.. Herhalde hissettin,
ben de senden hoşlanıyorum. Ama senden evvel tanıdığım birisi daha var.
Ondan da hoşlanıyorum ve henüz karar veremedim, hanginizden daha çok
hoşlandığıma.. Ve de şu anda, onu terk etmem için bir sebep yok."
"O zaman karar verdiğinde ve de eğer seçtiğin ben olursam, hayatında başka
kimse olmazsa, ara beni" dedi delikanlı ikiletmeden.. Ayrıldı kızın
yanından.. Bir daha voleybol maçına gitmeden, bir daha okul yolunda önüne
çıkmadan.. Bir daha onu hiç görmeden..
Yıllarca sonra Levent'in söyleyeceği şarkıdaki Sezen'in sözlerini o, o
zaman biliyordu sanki. Aşk onurlu olmalıydı.. Günlerce, haftalarca,
aylarca bekledi.. Tıpkı, kıza verdiği o dörtlükteki gibi bekledi..
Hastanın sabahı, seytanın günahı beklediği gibi bekledi.. Heyecanla
bekledi. Hırsla, arzuyla bekledi. Umutla, umutsuzlukla bekledi. Bazen
öfkeyle bekledi.. Ama bekledi.. Başka hiç kimseye bakmadan, başka hiç
kimseyi bulmadan bekledi.
Bir gün bir şiir antolojisinde şiirin tamamını buldu.. ıki dörtlüktü şiir
aslında.. ılki kıza verdiği.. Bir ikinci dörtlük daha vardı o kadar.. O
dörtlüğü de bir kartın arkasına dikkatle yazdı.. Cebine koydu..
Bekleyiş sürüyor, sürüyordu..
Okullar kapandı, açıldı.. Aylar, aylar geçti.. Bir gün delikanlı kızı
aniden karşısında gördü.. "Günlerdir seni arıyorum" dedi kız. "Günlerdir
seni arıyorum. ışte sana haber.. Artık hayatımda hiç kimse yok!.."
"Yaa" dedi delikanlı.. "Yaa" dedi sadece..
Kalbi heyecandan ölesiye çarparken, aylardır ölesiye beklediği an gelip
çatmışken, ağzından sadece bu ses çıkmıştı..
"Yaaa!.."
Cebinde artık iyice eskimiş kartı uzattı kıza.. "Sana bir şiirin ilk
dörtlüğünü vermiştim ya bir gün" dedi.. "Bu da ikinci ve son dörtlüğü
onun.."
Sonra yürüdü gitti, arkasına bile bakmadan.. Kız dizelere bakarken..
"Geçti istemem gelmeni
Yokluğunda buldum seni.
Bırak vehmimde gölgeni
Gelme artık neye yarar!.."
Aradan yıllar, çok ama çok uzun yıllar geçti. Delikanlı bugün hâlâ
düşünüyor..
O uzun, çok uzun bekleyiş aşkını öldürmüş müydü, acaba?.
Ya da beklerken, ölesiye beklerken hayalinde öylesine bir sevgili
yaratmıştı ki, artık yaşayan hiç kimse bu hayali dolduramazdı.. O
sevgilinin kendisi bile.. Hayalindekini yaşatmak için mi, yaşayanı
silmişti yani?.. Yokluğunda bulmak bu mu demek oluyordu?..
Ya da.. Ya da..
Bir şiirin romantizmine mi kapılmış, bir delikanlılık jesti uğruna,
mutluluğunun üzerinden öylece yürüyüp gitmişti, acaba?
Delikanlı bu soruların yanıtını bugün hâlâ bilmiyor..
Bilmediğini de en iyi ben biliyorum.. Çünkü, delikanlı.Bendimmm...
