Bayan_Virüs
Banned
Yüreğimden gelen sözleri dudaklarımdan gönderiyorum
Boynu bükük yetimler gibi, bir bir geri dönüyorlar
Ve yüreğimdeki yetim çocuklar, yalnızca seni ağlıyorlar
Evet, yüzleşipte sayamadığım bu yetim sözlerim
Beni her yazdığım kelimede asilce terk ediyor
Ve geri dönmeyeceklerini bilerek çocuklarım gidiyor
Zamansız gelen bir deprem gibi,yıkmıştın evimi
Oysa omuzlarım düştüğü halde,taşıyordum yükünü
İnanmayacaksın ama, beklemiyordum bu son zulmünü
Sonra, amansız bir fırtına çıkardın bunların üstüne
Bilmiyordun değilmi? Evdeydim,toplayamamıştım gücümü
Ama sen herşeyi dağıtıp, savurmakta buldun çözümü
Ne garip değilmi, sen dağıtıyorsun bense topluyorum
Tıpkı ev yapmak için kazılan bir toprak yığını
Ya da yerleşim için yok edilen yağmur ormanları gibi
Bazen belkide buyüzden sevdik birbirimizi diyorum
Bir tarafta gece karanlığı, diğer taraftaysa güneş ışığı
Ama en önemlisi ise, ikisinin birbirini tamamladığı
Zamanı gelmişti ayrılığın diyordun şimdi anlıyorum
Haklıydın, çünkü seni çok ama çok derin sevdim
Haklıydın, çünkü isteseydin canımı bile verebilirdim
Artık dağıttığın evime,bedenime,yüreğime üzülmüyorum
Yeniden seni mutlu etmek, güldürmek isteyebilirdim
Ya da bir daha fırtınalı bu aşkı,yaşayalım diyebilirdim
Olsun, yinede çiğnendiğim halde bütün suç bende
Sana o denli değer ve aşırı ilgi göstermemeliydim
Senden uzak durmalı ve herşeyi senden beklemeliydim
Yapamadım, çünkü bu kalleşçe bir çıkarcılıktı gözümde
Seni hiçbir karşılık beklemeden,ömrümce sevmeliydim
Çünkü ben sadece, ölümsüz aşklara inanan biriydim
Yazdıkça rahatladığımı sanıyorum ama boşluğa düşüyorum
Bir anda tüm duygularım,yaşadıklarım silinmiş gibi oldu
Zamanında diyemediğim sözlerse, bu kadar yer doldurdu
İlginç, söylenecek sözleri,ancak bir kağıda sığdırabiliyorum
Oysa yaşadığımız heran, binlerce sayfa oluştururdu
Ama bitti artık gülüm, kalansa bu bir yapraklık kağıt oldu
Boynu bükük yetimler gibi, bir bir geri dönüyorlar
Ve yüreğimdeki yetim çocuklar, yalnızca seni ağlıyorlar
Evet, yüzleşipte sayamadığım bu yetim sözlerim
Beni her yazdığım kelimede asilce terk ediyor
Ve geri dönmeyeceklerini bilerek çocuklarım gidiyor
Zamansız gelen bir deprem gibi,yıkmıştın evimi
Oysa omuzlarım düştüğü halde,taşıyordum yükünü
İnanmayacaksın ama, beklemiyordum bu son zulmünü
Sonra, amansız bir fırtına çıkardın bunların üstüne
Bilmiyordun değilmi? Evdeydim,toplayamamıştım gücümü
Ama sen herşeyi dağıtıp, savurmakta buldun çözümü
Ne garip değilmi, sen dağıtıyorsun bense topluyorum
Tıpkı ev yapmak için kazılan bir toprak yığını
Ya da yerleşim için yok edilen yağmur ormanları gibi
Bazen belkide buyüzden sevdik birbirimizi diyorum
Bir tarafta gece karanlığı, diğer taraftaysa güneş ışığı
Ama en önemlisi ise, ikisinin birbirini tamamladığı
Zamanı gelmişti ayrılığın diyordun şimdi anlıyorum
Haklıydın, çünkü seni çok ama çok derin sevdim
Haklıydın, çünkü isteseydin canımı bile verebilirdim
Artık dağıttığın evime,bedenime,yüreğime üzülmüyorum
Yeniden seni mutlu etmek, güldürmek isteyebilirdim
Ya da bir daha fırtınalı bu aşkı,yaşayalım diyebilirdim
Olsun, yinede çiğnendiğim halde bütün suç bende
Sana o denli değer ve aşırı ilgi göstermemeliydim
Senden uzak durmalı ve herşeyi senden beklemeliydim
Yapamadım, çünkü bu kalleşçe bir çıkarcılıktı gözümde
Seni hiçbir karşılık beklemeden,ömrümce sevmeliydim
Çünkü ben sadece, ölümsüz aşklara inanan biriydim
Yazdıkça rahatladığımı sanıyorum ama boşluğa düşüyorum
Bir anda tüm duygularım,yaşadıklarım silinmiş gibi oldu
Zamanında diyemediğim sözlerse, bu kadar yer doldurdu
İlginç, söylenecek sözleri,ancak bir kağıda sığdırabiliyorum
Oysa yaşadığımız heran, binlerce sayfa oluştururdu
Ama bitti artık gülüm, kalansa bu bir yapraklık kağıt oldu
