İnsan tek başına hiçbir şeydir demeyin. Dünyadaki büyük değişimler genelde bir kişi ile başlamıştır. Elbette büyük değişimler kitlelerin kabulünü gerektirir. Ancak başlangıç hep bir kişiyle olmuştur. Bu insanların başında peygamberleri sayabiliriz. Onlar içinde yaşadıkları toplumun sadece sosyal yapılarını değil, insanların inançlarını değiştirmişlerdir. Büyük liderler yeni devletler kurmuşlar veya toplumun yönetim şekillerini değiştirmişledir.
Ancak toplumsal değişim tek başına bir kişinin çabasıyla olacak şey değildir. Büyük değişimler, kolektif bilince sahip örgütlü bir yapılanma, aynı hedefe gönül bağlamış, ortak vizyon sahibi, inanmış ve adanmış kadroya sahip birliktelikler ile gerçekleşebilir.
Toplumsal değişimlerin gerçekleşmesinde iki yol vardır. Bunlardan biri yavaş yavaş, insanların inançlarını, ahlaklarını, değerlerini, eğitimini, kültürünü, adetlerini, olaylara bakış açılarını, hayattaki önem sıralamalarını değiştirerek olur. Tabiî ki bu uzun yıllar alır. Diğeri ise yönetim şeklini değiştirerek insanların buna uymasını sağlarsınız, yeni yönetim şeklini halka dikte edersiniz, bunun adı da devrimdir. Devrimler halktan onay aldığı ölçüde yada devrim sahiplerinin gücü ölçüsünde başarılı olur. Yani ya yaptıklarınız halk tarafından onaylanmalı ya da yada siz halka dayatacak güce sahip olmalısınız.
Her şey inanmakla başlar. Bir belgeselde Fidel Kastro’ya soruyorlar: Kaç kişi ile yaptınız bu devrimi? diye. “****en kişi ile” diyor ve ekliyor, “ama inanmış onbeş kişi ile de yapardım aynı şeyi”. Burada önemli olan sayıdan ziyade inanmışlığın altını çiziyor. Büyük hareketler, hareketin ardında yatan inancı, motivasyonu, amaçları kavramış insanların taktiksel ve stratejik birliktelikleri ile gerçekleşir.
İnancın pratiğe dökülmüş, uygulanır hale gelmiş olması ve somut sonuçlarının görünür olması gerekir. Somut sonuçlar elde edebilmek için, güven, uyum ve amaç birlikteliğinin yüksek seviyede olduğu bir birliktelik ve bu birlikteliğin hareket tarzını belirleyecek ortak bir strateji geliştirilmelidir. Teorik ve taktiksel birliktelik dayatılan bir şey değil, uğrunda çaba harcanan, eleştirel düşünce, strateji geliştirme, eylem ve değerlendirme süreçlerinden hareketle geliştirilen bir idealdir.
Kişilerin teorik ve pratik hareket sürecine kendilerini katabilmeleri için üyelerin, grupların bir araya gelmeleri, gerektiğinde tartışma ortamlarının oluşturulması, fikir alışverişinde bulunulması faydalı olur. Toplum genelde umut vericilerin, yol göstericilerin peşinden gitmeye meyilli, lider olarak benimsedikleri kişinin iradesi ile hareket eden, kendi kaderlerinin pasif birer aktör olmaktan öte olmadığını düşünen insanlardan oluşur. Bu tür insanları yukarıdan aşağı bir örgütlenme içerisinde kendi yapılarına uygun yerlere yerleştirerek kendilerine görev ve sorumluluklar verdiğinizde hem kendilerini önemli hissetmelerini sağlar, hem de statik enerjilerini dinamik hale getirirsiniz.
Toplumsal hareketler genelde zarar görmüş, ezilmiş insanların toplumsal değişiklik, varolan yapıların ve baskının yıkılması peşinde olan idealistlerin bir araya gelmeleri ile başlar. Yani değişim için “acı” şarttır. Bir yerleri acımamış insanın değişim istemesini bekleyemezsiniz. O daha çok muhafazakâr, elindekinin gitmemesi derdinde olan insandır. Değişiklik onun sahip olduklarının eksilmesine, yok olmasına neden olabilecektir.
Toplumsal hareketlerde liderin önemi tartışılmaz. Lider bağlılarının, üyelerinin içinde, onlarla birlikte olmalıdır. Katılımcılar tarafından sevilmeli, saygı duyulmalıdır. Otoritesi, öngörüsü, vizyonu itibariyle ise herkesten uzak, farklı olmalıdır. İnsanlar kendileriyle eşdeğer birinin peşinden gitmezler. O bir ideal tiptir, diğerleri ona benzemek, onun gibi olmak hatta onunla aynileşmek istemelidir. Ona yakınlık ayrıcalıktır. Tek başlarına hiçbirşey ifade etmediğini düşünen birsürü insan onun etrafında kendi hayatlarına anlam, yaşamlarına amaç kazandırırlar. Ama liderin de gerçekten inanmış, adanmış samimi bir ekibe bir örgütlenmeye ihtiyacı vardır. Düşünceleri hayata geçirmek, idealleri gerçekleştirmek, teorik hedefleri pratiğe geçirmek için bu örgütlü yapı ve ekip mutlaka gereklidir.
ALINTIDIR !
Ancak toplumsal değişim tek başına bir kişinin çabasıyla olacak şey değildir. Büyük değişimler, kolektif bilince sahip örgütlü bir yapılanma, aynı hedefe gönül bağlamış, ortak vizyon sahibi, inanmış ve adanmış kadroya sahip birliktelikler ile gerçekleşebilir.
Toplumsal değişimlerin gerçekleşmesinde iki yol vardır. Bunlardan biri yavaş yavaş, insanların inançlarını, ahlaklarını, değerlerini, eğitimini, kültürünü, adetlerini, olaylara bakış açılarını, hayattaki önem sıralamalarını değiştirerek olur. Tabiî ki bu uzun yıllar alır. Diğeri ise yönetim şeklini değiştirerek insanların buna uymasını sağlarsınız, yeni yönetim şeklini halka dikte edersiniz, bunun adı da devrimdir. Devrimler halktan onay aldığı ölçüde yada devrim sahiplerinin gücü ölçüsünde başarılı olur. Yani ya yaptıklarınız halk tarafından onaylanmalı ya da yada siz halka dayatacak güce sahip olmalısınız.
Her şey inanmakla başlar. Bir belgeselde Fidel Kastro’ya soruyorlar: Kaç kişi ile yaptınız bu devrimi? diye. “****en kişi ile” diyor ve ekliyor, “ama inanmış onbeş kişi ile de yapardım aynı şeyi”. Burada önemli olan sayıdan ziyade inanmışlığın altını çiziyor. Büyük hareketler, hareketin ardında yatan inancı, motivasyonu, amaçları kavramış insanların taktiksel ve stratejik birliktelikleri ile gerçekleşir.
İnancın pratiğe dökülmüş, uygulanır hale gelmiş olması ve somut sonuçlarının görünür olması gerekir. Somut sonuçlar elde edebilmek için, güven, uyum ve amaç birlikteliğinin yüksek seviyede olduğu bir birliktelik ve bu birlikteliğin hareket tarzını belirleyecek ortak bir strateji geliştirilmelidir. Teorik ve taktiksel birliktelik dayatılan bir şey değil, uğrunda çaba harcanan, eleştirel düşünce, strateji geliştirme, eylem ve değerlendirme süreçlerinden hareketle geliştirilen bir idealdir.
Kişilerin teorik ve pratik hareket sürecine kendilerini katabilmeleri için üyelerin, grupların bir araya gelmeleri, gerektiğinde tartışma ortamlarının oluşturulması, fikir alışverişinde bulunulması faydalı olur. Toplum genelde umut vericilerin, yol göstericilerin peşinden gitmeye meyilli, lider olarak benimsedikleri kişinin iradesi ile hareket eden, kendi kaderlerinin pasif birer aktör olmaktan öte olmadığını düşünen insanlardan oluşur. Bu tür insanları yukarıdan aşağı bir örgütlenme içerisinde kendi yapılarına uygun yerlere yerleştirerek kendilerine görev ve sorumluluklar verdiğinizde hem kendilerini önemli hissetmelerini sağlar, hem de statik enerjilerini dinamik hale getirirsiniz.
Toplumsal hareketler genelde zarar görmüş, ezilmiş insanların toplumsal değişiklik, varolan yapıların ve baskının yıkılması peşinde olan idealistlerin bir araya gelmeleri ile başlar. Yani değişim için “acı” şarttır. Bir yerleri acımamış insanın değişim istemesini bekleyemezsiniz. O daha çok muhafazakâr, elindekinin gitmemesi derdinde olan insandır. Değişiklik onun sahip olduklarının eksilmesine, yok olmasına neden olabilecektir.
Toplumsal hareketlerde liderin önemi tartışılmaz. Lider bağlılarının, üyelerinin içinde, onlarla birlikte olmalıdır. Katılımcılar tarafından sevilmeli, saygı duyulmalıdır. Otoritesi, öngörüsü, vizyonu itibariyle ise herkesten uzak, farklı olmalıdır. İnsanlar kendileriyle eşdeğer birinin peşinden gitmezler. O bir ideal tiptir, diğerleri ona benzemek, onun gibi olmak hatta onunla aynileşmek istemelidir. Ona yakınlık ayrıcalıktır. Tek başlarına hiçbirşey ifade etmediğini düşünen birsürü insan onun etrafında kendi hayatlarına anlam, yaşamlarına amaç kazandırırlar. Ama liderin de gerçekten inanmış, adanmış samimi bir ekibe bir örgütlenmeye ihtiyacı vardır. Düşünceleri hayata geçirmek, idealleri gerçekleştirmek, teorik hedefleri pratiğe geçirmek için bu örgütlü yapı ve ekip mutlaka gereklidir.
ALINTIDIR !