Efsunkar
Bayan Üye
Gitmek Vaktidir Şimdi…
Hüznü olabildiğince derinden yaşamak… Ama ağlamak yok insana zaman kaybettiriyor…
Şair diyor ya ‘vedalar insana zaman kaybettiriyor’. Geldi mi zamanı gitmeyi bilmek gerekir. Ezelden yadigardır gitmek ve kalmak arasındaki hassas zarı yırtmadan dengede tutabilmek. ‘Misafirin makbulü gitme zamanını bilendir’ dememişler boşuna.
Gitmek ;yakına…uzağa…
Gurbete memlekete benliğe gitmek…
Nefsinden çok uzaklara yüreğinin en kuytu köşe bir yerine gidebilmek…
Anayı sılayı dostu düşmanı canı cananı…
İsteklerini bir köşeye koyup da gidebilmek değil midir asıl olan? Bazen bağıra çağıra bazen ağlayarak bazen gülücükler saçarak bazen bir suçlu gibi sessiz ve utanmışçasına… Ama gidiş var mutlaka…
İster içe ister dışa doğru! Ha yarına ha düne…
Özlemeyi bildiğimiz kadar gitmeyi bilmek…
Özlemeden özletmeden gidebilmek…
Gökyüzüne yükselen ipini koparmış bir balon misali.
Mevsim eylül ‘gidiş’ mevsimi.
‘Eylül’ dedi mi aylar bir ‘gidiş’ in öyküsünü yazmaya koyulur kalem tutan yürekler. Şehrin kalabalığından gürültüsünden koparak engin bir maviliğe doğru bir gidiş başlar.
Bir gidiş başlar bunaltıdan huzura…
Yeşilin yeryüzünü terk edip kendini başka baharlara saklaması gibi bir gidiş. Bu gidiş belki gökdelenlerden nemli bodrumlardan bir gecekonduya olabilir mesela. Sıkışıp kalmadan kendi duvarlarımızın arasından sıyrılıp çıkabilmek. Gözyaşlarında hapsolmuşken silkinip tebessüm denizinde dalgalara karışabilmek…
Acıdan kederden solmuşluktan soyunup huzura sevince ebedi saadete değil midir zaten asıl gitmeler?
Yüreğinden sonbaharı aylardan mevsimlerden sona kalanları çıkarıp da gidebilmek…
Ve gitmek yanına birkaç şey değil hiç bir şey almadan gitmek. Hüznü burukluğu hataları düşünmeden uzaklara çok uzaklara fırlatıp gitmek…
Gemideki akılsız adam misali sırtımızdaki yükü bir kenara bırakarak gidebilmeyi bilmek…
‘Marifet gitmeden önce gitmeyi bilmekte!
Ki yakındır gidişler…’
Elem Nursi
Hüznü olabildiğince derinden yaşamak… Ama ağlamak yok insana zaman kaybettiriyor…
Şair diyor ya ‘vedalar insana zaman kaybettiriyor’. Geldi mi zamanı gitmeyi bilmek gerekir. Ezelden yadigardır gitmek ve kalmak arasındaki hassas zarı yırtmadan dengede tutabilmek. ‘Misafirin makbulü gitme zamanını bilendir’ dememişler boşuna.
Gitmek ;yakına…uzağa…
Gurbete memlekete benliğe gitmek…
Nefsinden çok uzaklara yüreğinin en kuytu köşe bir yerine gidebilmek…
Anayı sılayı dostu düşmanı canı cananı…
İsteklerini bir köşeye koyup da gidebilmek değil midir asıl olan? Bazen bağıra çağıra bazen ağlayarak bazen gülücükler saçarak bazen bir suçlu gibi sessiz ve utanmışçasına… Ama gidiş var mutlaka…
İster içe ister dışa doğru! Ha yarına ha düne…
Özlemeyi bildiğimiz kadar gitmeyi bilmek…
Özlemeden özletmeden gidebilmek…
Gökyüzüne yükselen ipini koparmış bir balon misali.
Mevsim eylül ‘gidiş’ mevsimi.
‘Eylül’ dedi mi aylar bir ‘gidiş’ in öyküsünü yazmaya koyulur kalem tutan yürekler. Şehrin kalabalığından gürültüsünden koparak engin bir maviliğe doğru bir gidiş başlar.
Bir gidiş başlar bunaltıdan huzura…
Yeşilin yeryüzünü terk edip kendini başka baharlara saklaması gibi bir gidiş. Bu gidiş belki gökdelenlerden nemli bodrumlardan bir gecekonduya olabilir mesela. Sıkışıp kalmadan kendi duvarlarımızın arasından sıyrılıp çıkabilmek. Gözyaşlarında hapsolmuşken silkinip tebessüm denizinde dalgalara karışabilmek…
Acıdan kederden solmuşluktan soyunup huzura sevince ebedi saadete değil midir zaten asıl gitmeler?
Yüreğinden sonbaharı aylardan mevsimlerden sona kalanları çıkarıp da gidebilmek…
Ve gitmek yanına birkaç şey değil hiç bir şey almadan gitmek. Hüznü burukluğu hataları düşünmeden uzaklara çok uzaklara fırlatıp gitmek…
Gemideki akılsız adam misali sırtımızdaki yükü bir kenara bırakarak gidebilmeyi bilmek…
‘Marifet gitmeden önce gitmeyi bilmekte!
Ki yakındır gidişler…’
Elem Nursi