S3RC4N
Kayıtlı Üye
Acılara dair son şiir yazışım sayfalar tükendi artık kelimeler yetmez kelime dağarcığım ilgilenmez oldu.dinleyen insanlar bıktı artık neşelenme zamanları geldi artık iki ay önce yaşamanın anlamı yok artık ne okuyacak bir okul ne çalışıp ev geçindirebileceğim işim nede özlem duyup ta sıkıca sarabileceğim sevgilim vardı şiirler dostumdu bide bakkal amca acıktığım zaman sepete ekmek koyar para bile istemezdi yarısını ben yerdim yarısını bana eşlik eden serçeler sende o çıtı pıtı görünümünle serçe gibiydin bunaldığım her an balkonda oturdum parasızlıktan sinemaya gidemedim ama filmin hayaliyle yaşadım hep geceleri dua ederdim lunaparka gideyim diye atlı karınca hayali saçlarım rüzgardan önümü kapatır korkudan düzeltemezdim bile derin soluk aldığımda taze havayla dolardı içim...bu özlemlerle geçti çocukluğum anılarda yaşadım ben varolan dünyayı tanımadım bile ağladığım zamanlar varolan dünyadaydım onun dışında hayallerde güldüm etrafım sevimli palyaçolarla doluydu uçan inekler kurbağacık Sami ve küfede yaşayan kırpık gerçek oyuncağım olmadı yerde gezen bebeklerle yada yarı saçı dökülmüş oynanmaktan sıkılmış sokağa atılan bebeklerle oynadım ayakkabım eskimesin diye top oynamaz sadece hakemlik yapardım kaybeden takımdan soğuk kola içmek gibisi yok ne zaman oraya gitsem içimdeki çocuk canlanır hemen o günleri yaşarım sesiz karanlıklarda bunu engelleyemez hiçbir kuvvet şimdi ise yıllar sonra ne istediğimi alacak kadar param var hayallerim vardı gerçekleşmeye başladı hayat felsefem hep aynıydı kaybetmeyi bileceksin ki kazanmayı bilesin bu inançla yaptım tüm her şeyi acılarım dindi artık sevgiliye şiirler bile yazdım duvarları süsleyen kadınlarla gezdim aşk denilen o güzel şeyi tattım insan sevince başka güzelmiş anladım her yeni sabaha sevgilimin elinden kalktım yelkenimle günbatımına demir aldım uçağımla bulutlara değdim güzel yurdumu baştan sona dolaştım ama o içimdeki çocuk kadar mutlu olamadım nedenini ise hala anlayamadım..