Bir zamanlar huzur vardı.
Bahçesinde erguvan açan camilerde “Hadis Dersleri” dinlerdik,
pınardan su içer gibi.
Allah dostları vardı, tanıdığımız.
Ve O’nları sevmek, şüpheyle karşılanmazdı.
Aklımızı kiraya vermiş olmazdık, nasihat dinlediğimiz için.
Takvayı zamana uydurmazdık, zaman bize uymasa bile.
Ne mezhebimizle bir derdimiz vardı, ne ibadetimizde şüphemiz.
Yemek dualarımızda bile “İslami Devlet”imiz vardı.
Kimi; duvarlarına yazı yazardı memleketin, İslam için.
Kimi; gönüllere nakşederdi İslam’ı.
Necip Fazıl gibi söz ustamız vardı, laf ebeleri baş edemezdi bizimle.
***
İblisi korkutacak kadar, iyi giderken her şey; bir örtü kaldırıldı üzerimizden.
Önce “Sevgililer” gitti aramızdan.,
sonra bir birimizden şüphelenir olduk.
Şüphelenir olduk hatta “haşa” inandıklarımızdan.
Hani haremlik, selamlık İslam’ın şiarındandı, ne oldu?
Hani alkolsüz kola olmazdı?
Hani margarin domuz yağsız donmazdı.
Telli çalgılara kulak asmazdık, ilahi olsa bile.
Evlerimize sokmazdık, şimdi hiç kapatmadığımız televizyonları.
Şimdi ne oldu alimlerimize, fetvalar uydurdular, uyduruk hallerimize.
Her şey gelirdi de aklımıza, bölünmek gelmezdi inanın.
Şimdi bir yerlerde, birlikte olduklarımız.
“İslami Devlet”imiz olmadıysa da, devletlü Müslümanlarımız oldu.
Kimimiz dua ediyoruz onlara, kimimiz lanetliyoruz.
***
Bir zamanlar huzurumuz vardı.
Her hal İslam’ı daha güzel yaşardık.
Bahçesinde erguvan açan camilerde “Hadis Dersleri” dinlerdik,
pınardan su içer gibi.
Allah dostları vardı, tanıdığımız.
Ve O’nları sevmek, şüpheyle karşılanmazdı.
Aklımızı kiraya vermiş olmazdık, nasihat dinlediğimiz için.
Takvayı zamana uydurmazdık, zaman bize uymasa bile.
Ne mezhebimizle bir derdimiz vardı, ne ibadetimizde şüphemiz.
Yemek dualarımızda bile “İslami Devlet”imiz vardı.
Kimi; duvarlarına yazı yazardı memleketin, İslam için.
Kimi; gönüllere nakşederdi İslam’ı.
Necip Fazıl gibi söz ustamız vardı, laf ebeleri baş edemezdi bizimle.
***
İblisi korkutacak kadar, iyi giderken her şey; bir örtü kaldırıldı üzerimizden.
Önce “Sevgililer” gitti aramızdan.,
sonra bir birimizden şüphelenir olduk.
Şüphelenir olduk hatta “haşa” inandıklarımızdan.
Hani haremlik, selamlık İslam’ın şiarındandı, ne oldu?
Hani alkolsüz kola olmazdı?
Hani margarin domuz yağsız donmazdı.
Telli çalgılara kulak asmazdık, ilahi olsa bile.
Evlerimize sokmazdık, şimdi hiç kapatmadığımız televizyonları.
Şimdi ne oldu alimlerimize, fetvalar uydurdular, uyduruk hallerimize.
Her şey gelirdi de aklımıza, bölünmek gelmezdi inanın.
Şimdi bir yerlerde, birlikte olduklarımız.
“İslami Devlet”imiz olmadıysa da, devletlü Müslümanlarımız oldu.
Kimimiz dua ediyoruz onlara, kimimiz lanetliyoruz.
***
Bir zamanlar huzurumuz vardı.
Her hal İslam’ı daha güzel yaşardık.