endLesS
Webmaster
Hüsn-ü Zan Etmek Esastır
İyi müslüman olduğuna inandığımız kimselerin kusurlarını görmemeli. Bu hususta bütün irade gücü ve ruh mukavemeti çok gerilip başkalarının faziletlerine karşı duyarlı, rezilelerine karşı da kör, sağır ve dilsiz olunmalıdır. Bunlar belki zor hazmedilecek şeylerdir ama, müslümanlar kendi aralarında bunu mutlaka gerçekleştirmelidirler. Hz. Ebû Bekir ve Ömer (ra) birbirlerine hilafeti teklif ediyorlar ve “Sen konuş, ben dinleyeyim” diyorlardı.
Zaten, Kur’ân-ı Kerîm de yeryüzünde bu ahlâkı tesis etmek için inmişti; sadece okumak için değil. Evet insan onu okuduktan sonra “Acaba bende ne gibi şeyler hasıl oldu? Ne seviyede muhasebe duygum gelişti? Bende ne gibi bir te’sir ve iz bıraktı?” demeli ve kendini kontrol etmelidir. İşte bence önemli olan da budur.
Hz. Âişe validemizle ilgili meşhur bir “İfk (iftira) Hâdisesi” olmuştu. Bu herkes için bir imtihandı. Hz. Zeyneb validemize, Âişe validemiz aleyhinde fitne sokmak istiyenlere o büyük kadın, bu mevzuda tek kelime bile dinlemeyip onlara sırtını dönmüştü. Ve Âişe validemiz hayatının sonuna kadar, Zeyneb validemizin bu büyüklüğünü bir yad-ı cemil olarak anacaktı. Evet, önce hüsn-ü zan esastır ki, mü’minleri birbirine bağlayan, perçinleyen de işte budur!
İyi müslüman olduğuna inandığımız kimselerin kusurlarını görmemeli. Bu hususta bütün irade gücü ve ruh mukavemeti çok gerilip başkalarının faziletlerine karşı duyarlı, rezilelerine karşı da kör, sağır ve dilsiz olunmalıdır. Bunlar belki zor hazmedilecek şeylerdir ama, müslümanlar kendi aralarında bunu mutlaka gerçekleştirmelidirler. Hz. Ebû Bekir ve Ömer (ra) birbirlerine hilafeti teklif ediyorlar ve “Sen konuş, ben dinleyeyim” diyorlardı.
Zaten, Kur’ân-ı Kerîm de yeryüzünde bu ahlâkı tesis etmek için inmişti; sadece okumak için değil. Evet insan onu okuduktan sonra “Acaba bende ne gibi şeyler hasıl oldu? Ne seviyede muhasebe duygum gelişti? Bende ne gibi bir te’sir ve iz bıraktı?” demeli ve kendini kontrol etmelidir. İşte bence önemli olan da budur.
Hz. Âişe validemizle ilgili meşhur bir “İfk (iftira) Hâdisesi” olmuştu. Bu herkes için bir imtihandı. Hz. Zeyneb validemize, Âişe validemiz aleyhinde fitne sokmak istiyenlere o büyük kadın, bu mevzuda tek kelime bile dinlemeyip onlara sırtını dönmüştü. Ve Âişe validemiz hayatının sonuna kadar, Zeyneb validemizin bu büyüklüğünü bir yad-ı cemil olarak anacaktı. Evet, önce hüsn-ü zan esastır ki, mü’minleri birbirine bağlayan, perçinleyen de işte budur!