ashli
Bayan Üye
İki komşu ülkenin hükümdarları, birbirleriyle savaşmazlar; ama her fırsatta birbirlerini rahatsız ederlerdi. Doğum günleri ve bayramlarda ilginç armağanlar göndererek karşı tarafa zeka gösterisi yaparlardı.
Hükümdarlardan biri, günün birinde, ülkesinin en önemli heykeltıraşını huzuruna çağırdı. İstediği, birer karış yüksekliğinde, altından, birbirinin tıpatıp aynısı üç insan heykeli yapmasıydı. Aralarında bir fark olacak; ama bu farkı sadece ikisi bilecekti.
Heykeller hazırlandı ve doğum gününde komşu ülke hükümdarına gönderildi. Heykellerin yanına bir de mektup koyulmuştu. Şöyle diyordu heykelleri yaptıran hükümdar: “Doğum gününü bu üç altın heykelle kutluyorum. Bu üç heykel birbirinin tıpatıp aynısı gibi görünebilir. Ama içlerinden biri, diğer ikisinden çok daha değerlidir. O heykeli bulunca bana haber ver.”
Hediyeyi alan hükümdar, önce heykelleri tarttırdı. Üç altın heykel, gramına kadar eşitti. Ülkesinde sanattan anlayan ne kadar insan varsa çağırttı. Hepsi de heykelleri büyük bir dikkatle incelediler; ama aralarında bir fark göremediler.
Günler geçti. Bütün ülke, hükümdarın sıkıntısını duymuştu ve kimse çözüm bulamıyordu. Sonunda, hükümdarın fazla isyankar olduğu için zindana attırdığı bir genç haber gönderdi. İyi okumuş, akıllı ve zeki olan bu genç, hükümdarın bazı isteklerine karşı çıktığı için zindana atılmıştı.
Başka çaresi olmayan hükümdar, bu genci çağırttı. Genç, önce heykelleri sıkı sıkıya inceledi; sonra, çok ince bir tel getirilmesini istedi. Teli, birinci heykelin kulağından soktu; tel, heykelin ağzından çıktı. İkinci heykele de aynı işlemi yaptı. Tel, bu kez diğer kulaktan çıktı. Üçüncü heykelde tel, kulaktan girdi; ama bir yerden dışarı çıkmadı. Ancak, telin sığabileceği bir kanal, kalp hizasına kadar iniyor; oradan öteye gitmiyordu.
Hükümdar, heykelleri gönderen komşu hükümdara cevabı yazdı: “Kulağından gireni ağzından çıkaran insan makbul değildir. Bir kulağından giren diğer kulağından çıkıyorsa, o insan da makbul değildir. En değerli insan, kulağından gireni yüreğine gömen insandır. Bu değerli hediyen için çok teşekkür ederim.”
alıntı
Hükümdarlardan biri, günün birinde, ülkesinin en önemli heykeltıraşını huzuruna çağırdı. İstediği, birer karış yüksekliğinde, altından, birbirinin tıpatıp aynısı üç insan heykeli yapmasıydı. Aralarında bir fark olacak; ama bu farkı sadece ikisi bilecekti.
Heykeller hazırlandı ve doğum gününde komşu ülke hükümdarına gönderildi. Heykellerin yanına bir de mektup koyulmuştu. Şöyle diyordu heykelleri yaptıran hükümdar: “Doğum gününü bu üç altın heykelle kutluyorum. Bu üç heykel birbirinin tıpatıp aynısı gibi görünebilir. Ama içlerinden biri, diğer ikisinden çok daha değerlidir. O heykeli bulunca bana haber ver.”
Hediyeyi alan hükümdar, önce heykelleri tarttırdı. Üç altın heykel, gramına kadar eşitti. Ülkesinde sanattan anlayan ne kadar insan varsa çağırttı. Hepsi de heykelleri büyük bir dikkatle incelediler; ama aralarında bir fark göremediler.
Günler geçti. Bütün ülke, hükümdarın sıkıntısını duymuştu ve kimse çözüm bulamıyordu. Sonunda, hükümdarın fazla isyankar olduğu için zindana attırdığı bir genç haber gönderdi. İyi okumuş, akıllı ve zeki olan bu genç, hükümdarın bazı isteklerine karşı çıktığı için zindana atılmıştı.
Başka çaresi olmayan hükümdar, bu genci çağırttı. Genç, önce heykelleri sıkı sıkıya inceledi; sonra, çok ince bir tel getirilmesini istedi. Teli, birinci heykelin kulağından soktu; tel, heykelin ağzından çıktı. İkinci heykele de aynı işlemi yaptı. Tel, bu kez diğer kulaktan çıktı. Üçüncü heykelde tel, kulaktan girdi; ama bir yerden dışarı çıkmadı. Ancak, telin sığabileceği bir kanal, kalp hizasına kadar iniyor; oradan öteye gitmiyordu.
Hükümdar, heykelleri gönderen komşu hükümdara cevabı yazdı: “Kulağından gireni ağzından çıkaran insan makbul değildir. Bir kulağından giren diğer kulağından çıkıyorsa, o insan da makbul değildir. En değerli insan, kulağından gireni yüreğine gömen insandır. Bu değerli hediyen için çok teşekkür ederim.”
alıntı
