nones
Bayan Üye
Bu soru elbette ilk başta birçoğumuza biraz garip gelecektir. Evet, günde beş defa bu kutlu çağrı kulaklarımızda yankılanıyor. Gündelik hayatımızda sık sık ezanı işitiyoruz. Ama burada biraz durup duymak fiilinin anlamı üzerinde düşünmemiz gerekiyor.
Türkçe'nin ilk zamanlarında ve sonraki uzun dönemlerinde duymak fiili (bugün her ne kadar asıl anl******* uzaklaşmış olsa da) hissetmek anlamında kullanılmıştır. Kulağa çalınan ses her neye dair olursa olsun sadece işitilmekle kalınmaz, aynı zamanda hissedilir ve bu mürekkep eylem duymak fiiliyle ifade edilirdi. Zaman içerisinde kelimenin kullanımı sıradanlaştıkça anlam çağrışımları da sönmeye başladı ne yazık ki.
Şimdi bu can alıcı soruyu tekrar dile getirelim: Günde beş defa ezanı işitiyoruz ama onu duyabiliyor muyuz acaba?
Bizim için artık sıradanlaşmaya başladı belki de bu çağrıyı işitmek. Bu yüzden asıl anlamına vakıf olamayabiliyoruz. Konuyu biraz olsun açıklığa kavuşturması ümidiyle ezansız beldelerde yaşayıp kimi zaman ezana tesadüf etmiş Müslüman ve gayr-ı müslimlerin görüşlerine başvurduk; bize ezanı duyduklarında neler hissettiklerini anlattılar.
Ve bir de ezan sesleriyle büyüyüp sonraları ezansız beldelerde kalanlar... İşleri en zor olanlar onlar olsa gerek.
- Michiko Kayanoki, Japonya, Emekli Öğretmen
İstanbul'a ilk gelişimde Sultanahmet Camii'nin yakınında bir otelde kalmıştım. Sabah bir sesle uyandım ve önce ne olduğuna anlam veremedim. Günün değişik saatlerinde benzer çağrıyı yine duydum. Her birinden çok etkilendim, ama özellikle insanı derin uykusundan kaldıran sabah çağrısı beni daha çok etkiledi. Ve o gün Japonya'daki 84 yaşındaki annemi aradım. "Deniz kokusunu ve ezanı duymak için mutlaka İstanbul'a gelmelisin" dedim. Hayatının son yıllarını yaşıyordu, bu duyguyu tatmalıydı. Annemin gözleri görmüyordu ama deniz kokusunun ve ezanın kuşattığı İstanbul'u hissetmek için görmeye ihtiyacı yoktu...
- Zhang Chou, Kore, Grafiker
İstanbul'da bir arkadaşım boğazda beni akşam yemeğine davet etti. Ortaköy Camii'ne yakın bir restoranda oturuyorduk. Yemeğin sonuna doğru daha önce birkaç defa duyduğum o çağrı okunmaya başladı. Okunan çağrının ne anlama geldiğini sordum. Arkadaşım detaylıca anlattı; namazın anlamını söyledi. Yemekten kalkınca camiye doğru yürüdük. Birçok insan camiden çıkıyordu. Arkadaşım, "Bak işte bunlar çağrıya anında kulak verenlerdir." dedi. O an düşündüm, Tanrı bir çağrıda bulunuyor ve O'na inananlar hemen bu çağrıya kulak veriyorlar; günlük hayatın içinde Tanrı ile ne kadar dinamik bir ilişki var...
- Necla T. İlhan, ABD, İşletmeci
Müslüman olmadan önce duyduysam da bu sözcüklerin ne anlama geldikleri hakkında hiçbir fikrim yoktu. Geçenlerde gayr-i müslim birinin bana dediği gibi, "Her duyduğumda bu sözlerin farklı olduğunu sanırdım." Bu kelimeler şuursuzca kullanılmıyordu. Bunlar namaza çağrıydı, harekete geçmeye ve derin düşünmeye bir davetti.
Bu davete yürekten icabet etmek, inanan diğer kardeşlerimle birlikte Yaradan'a ibadet etmek için saf tutmak benim için cesaret verici ve keyifli bir deneyimdi. Fakat yine de binlerce yıldır müminleri harekete geçmeye çağıran bu sözlerin derinliğini ancak uzun yıllar sonra kavramaya başlayabildim. Bunu başarmamı sağlayan önemli bir ipucuyla Müslüman bir ülkeye yaptığım ilk seyahatte karşılaştım. Namaza kalkmak için saatimin alarmını kurduğum ABD'dekinden farklı olarak şafak vaktinde kalkıp yakındaki minarenin tepesinden yankılanan ezanı duymaya can atıyordum. Gün ağarmadan uyandım. Biraz sonra "Allahü Ekber (Allah Uludur)" sözleri civarda yankılandı ve beni müthiş ve beklenmedik bir heyecana itecek şekilde bir başkası daha başladı, sonra bir başkası ve bir başkası daha... Sanki bütün dünya insanlığa Yaratıcı'larını, inançlarını, görevlerini, ödüllerini ve nihai varacakları yeri hatırlatan bu çağrıyla dolmuştu. Bu sözcükler üzerimde tekrar tekrar yankılanırken orada öylece durdum, ruhum mutluluk ve huzurla doldu ve ağlamaya başladım.
Türkçe'nin ilk zamanlarında ve sonraki uzun dönemlerinde duymak fiili (bugün her ne kadar asıl anl******* uzaklaşmış olsa da) hissetmek anlamında kullanılmıştır. Kulağa çalınan ses her neye dair olursa olsun sadece işitilmekle kalınmaz, aynı zamanda hissedilir ve bu mürekkep eylem duymak fiiliyle ifade edilirdi. Zaman içerisinde kelimenin kullanımı sıradanlaştıkça anlam çağrışımları da sönmeye başladı ne yazık ki.
Şimdi bu can alıcı soruyu tekrar dile getirelim: Günde beş defa ezanı işitiyoruz ama onu duyabiliyor muyuz acaba?
Bizim için artık sıradanlaşmaya başladı belki de bu çağrıyı işitmek. Bu yüzden asıl anlamına vakıf olamayabiliyoruz. Konuyu biraz olsun açıklığa kavuşturması ümidiyle ezansız beldelerde yaşayıp kimi zaman ezana tesadüf etmiş Müslüman ve gayr-ı müslimlerin görüşlerine başvurduk; bize ezanı duyduklarında neler hissettiklerini anlattılar.
Ve bir de ezan sesleriyle büyüyüp sonraları ezansız beldelerde kalanlar... İşleri en zor olanlar onlar olsa gerek.
- Michiko Kayanoki, Japonya, Emekli Öğretmen
İstanbul'a ilk gelişimde Sultanahmet Camii'nin yakınında bir otelde kalmıştım. Sabah bir sesle uyandım ve önce ne olduğuna anlam veremedim. Günün değişik saatlerinde benzer çağrıyı yine duydum. Her birinden çok etkilendim, ama özellikle insanı derin uykusundan kaldıran sabah çağrısı beni daha çok etkiledi. Ve o gün Japonya'daki 84 yaşındaki annemi aradım. "Deniz kokusunu ve ezanı duymak için mutlaka İstanbul'a gelmelisin" dedim. Hayatının son yıllarını yaşıyordu, bu duyguyu tatmalıydı. Annemin gözleri görmüyordu ama deniz kokusunun ve ezanın kuşattığı İstanbul'u hissetmek için görmeye ihtiyacı yoktu...
- Zhang Chou, Kore, Grafiker
İstanbul'da bir arkadaşım boğazda beni akşam yemeğine davet etti. Ortaköy Camii'ne yakın bir restoranda oturuyorduk. Yemeğin sonuna doğru daha önce birkaç defa duyduğum o çağrı okunmaya başladı. Okunan çağrının ne anlama geldiğini sordum. Arkadaşım detaylıca anlattı; namazın anlamını söyledi. Yemekten kalkınca camiye doğru yürüdük. Birçok insan camiden çıkıyordu. Arkadaşım, "Bak işte bunlar çağrıya anında kulak verenlerdir." dedi. O an düşündüm, Tanrı bir çağrıda bulunuyor ve O'na inananlar hemen bu çağrıya kulak veriyorlar; günlük hayatın içinde Tanrı ile ne kadar dinamik bir ilişki var...
- Necla T. İlhan, ABD, İşletmeci
Müslüman olmadan önce duyduysam da bu sözcüklerin ne anlama geldikleri hakkında hiçbir fikrim yoktu. Geçenlerde gayr-i müslim birinin bana dediği gibi, "Her duyduğumda bu sözlerin farklı olduğunu sanırdım." Bu kelimeler şuursuzca kullanılmıyordu. Bunlar namaza çağrıydı, harekete geçmeye ve derin düşünmeye bir davetti.
Bu davete yürekten icabet etmek, inanan diğer kardeşlerimle birlikte Yaradan'a ibadet etmek için saf tutmak benim için cesaret verici ve keyifli bir deneyimdi. Fakat yine de binlerce yıldır müminleri harekete geçmeye çağıran bu sözlerin derinliğini ancak uzun yıllar sonra kavramaya başlayabildim. Bunu başarmamı sağlayan önemli bir ipucuyla Müslüman bir ülkeye yaptığım ilk seyahatte karşılaştım. Namaza kalkmak için saatimin alarmını kurduğum ABD'dekinden farklı olarak şafak vaktinde kalkıp yakındaki minarenin tepesinden yankılanan ezanı duymaya can atıyordum. Gün ağarmadan uyandım. Biraz sonra "Allahü Ekber (Allah Uludur)" sözleri civarda yankılandı ve beni müthiş ve beklenmedik bir heyecana itecek şekilde bir başkası daha başladı, sonra bir başkası ve bir başkası daha... Sanki bütün dünya insanlığa Yaratıcı'larını, inançlarını, görevlerini, ödüllerini ve nihai varacakları yeri hatırlatan bu çağrıyla dolmuştu. Bu sözcükler üzerimde tekrar tekrar yankılanırken orada öylece durdum, ruhum mutluluk ve huzurla doldu ve ağlamaya başladım.