MuCiZe
Bayan Üye
insanoglu daima iyi,doğru ve daha iyi gerçek gelişim için,var güçüyle çalışmalıdır..
"beni daha iyi hale getirebilecek dünyadaki tek kişi benim " demelidir..
insan yaşadığı çevre ,aile,dost,ve işyeri ve kısaca toplum etkiler..
fakat daha iyi olma veya olmama seçimini sadece kendisi yapar...
her nedense biz ,hep başkalarını daha iyi hale getirmek için
çaba harcıyoruz...
bu tür gayretler sadece faydasız olmakla kalmayıp,aynı zamanda diğer
insanlarda aramızdaki ilişkileri de zedeliyor..
elbette değişik şekillerle başkalarına destek olmalıyız..
ama önce kafamızdaki düşünce,davraniş ve kusurlarımızı görüp düzeltmeliyiz..
"hep başkalarını "denetlemenin faydasız olduğunu ve kendimize çeki düzen
vermemiz gerektiğini anlattığımız zaman,artık ne yapacağımızı gayet
iyi biliyoruz demek...
Peki insanlar neden hep böyle "başkaları" için konuşmaya başlıyor??
Galiba insan kendi nefsini mahiyetindeki tabii işleyişe esir olunca,böyle durumlar ortaya çıkıyor...
Bu sebeple insan,hep "başkalarına" der ve hep başkalarını mücrim görür,
hep başkalarını nasihate muhtaç zaneder...
Tabiki yapılacak çok şeylerimiz vardır,anlatılması gereken hakikatler var,
ancak bu hakikatlere herkesten çok muhtacız...
Elbette insanın eğitimi zordur..
nefislerin terbiyesi güçtür...
hele hedefimiz ahlaki erdemler kazanmış sağlam karakterli şahsiyetler olmak,
çok uzun ve zahmetli bir süreç gerektirir...
İnsanın dogumdan ölümüne kadar devam edeceği gibi,hiç bir devreyi bir diğerine,
yani bebekliği çocukluğa veya gençliği tercih hakkı da yoktur..
neresinde oduğunu bilmediğimiz bir hayatın herhangi bir dilimini önemli
önemsiz sayma lüksüne de sahip değiliz..
onun her anı şimdiki anımız kadar değerlidir..
bir baska ifadeyle,hayatın kıymeti bizim onu değerlendirebildiğimiz kadarıdır.
"beni daha iyi hale getirebilecek dünyadaki tek kişi benim " demelidir..
insan yaşadığı çevre ,aile,dost,ve işyeri ve kısaca toplum etkiler..
fakat daha iyi olma veya olmama seçimini sadece kendisi yapar...
her nedense biz ,hep başkalarını daha iyi hale getirmek için
çaba harcıyoruz...
bu tür gayretler sadece faydasız olmakla kalmayıp,aynı zamanda diğer
insanlarda aramızdaki ilişkileri de zedeliyor..
elbette değişik şekillerle başkalarına destek olmalıyız..
ama önce kafamızdaki düşünce,davraniş ve kusurlarımızı görüp düzeltmeliyiz..
"hep başkalarını "denetlemenin faydasız olduğunu ve kendimize çeki düzen
vermemiz gerektiğini anlattığımız zaman,artık ne yapacağımızı gayet
iyi biliyoruz demek...
Peki insanlar neden hep böyle "başkaları" için konuşmaya başlıyor??
Galiba insan kendi nefsini mahiyetindeki tabii işleyişe esir olunca,böyle durumlar ortaya çıkıyor...
Bu sebeple insan,hep "başkalarına" der ve hep başkalarını mücrim görür,
hep başkalarını nasihate muhtaç zaneder...
Tabiki yapılacak çok şeylerimiz vardır,anlatılması gereken hakikatler var,
ancak bu hakikatlere herkesten çok muhtacız...
Elbette insanın eğitimi zordur..
nefislerin terbiyesi güçtür...
hele hedefimiz ahlaki erdemler kazanmış sağlam karakterli şahsiyetler olmak,
çok uzun ve zahmetli bir süreç gerektirir...
İnsanın dogumdan ölümüne kadar devam edeceği gibi,hiç bir devreyi bir diğerine,
yani bebekliği çocukluğa veya gençliği tercih hakkı da yoktur..
neresinde oduğunu bilmediğimiz bir hayatın herhangi bir dilimini önemli
önemsiz sayma lüksüne de sahip değiliz..
onun her anı şimdiki anımız kadar değerlidir..
bir baska ifadeyle,hayatın kıymeti bizim onu değerlendirebildiğimiz kadarıdır.