HAYATIMIN ANLAMIYDIN ASLINDA
ANLAMIYLA BİRLİKTE HAYATIMI DA GÖTÜRDÜN YANINDA
Saatler gitmeyi gösterdiğinde; Ah ki ne Ah! Sen evet sen her şeyim Yaşanan onca acının üzerine gelenimdin. Gidiyorsun! Yanımdayken kalbimi kabartan o sevinçlerim şimdi sonsuz acılarım olacak. Kara kara bakıyor sensizlik gözlerime. Sevgimbeklentilerim geleceğim dipsiz karanlık bir kuyuya düştü. O kuyunun içinde umutsuz onlarca ben var. Seni her şeyim olan seni soruyorum her gecenin sabahında o umutsuz ben lere. Nedenini bilmiyorum umutsuzca ve anlamsızca bakıyorlar öylece gözlerimin içine. Bir kez daha kanıyor içim yokluğunda umutsuzca.
Her gün akşam telefonla konuştugumuz zamanlar bir garip hüzün çöker yüreğime; seninle öyle ya da böyle nefes aldığım her yerde birden karşıma çıkacaksın sanıyorum ürperiyor içim ve heyecanla sana söyleyeceklerimi tekrarlıyorum... Sanki karşımda görüyorum kahverengi gözlerini . Ama her karşıma çıkanla uzaklar biraz daha uzaklaşıyor. Her gelen başka olunca üzülüyorum. Kendimden gitmek istiyorum gidemiyorum. Geri dönmeyi deniyorum dönemiyorum. Ve kalbimde olduğu için kalbin yerinden de sökemiyorum. Seni bulamadığım her akşam sanki bir hüzünlü şarkı sözleri söylüyor düşüncelerim... Ve her zaman vazgeç artık diyen bir düşünce; Diyor ki kavuşamayacaksan ortaya konan kalbin ne hükmü var Biz bir gün bir yerde mutlaka kavuşacağız.
Gün batışlarında özlemin sıcaklığın hasretin bastırır bir tuhaf olurum. Bilirim aslında uzakta ama kalbimin atışı kadar yakınımdasındır. Aklıma her gelişinde bir şeyler düğümlenir boğazıma yutkunurum buğulanır gözlerim. Her şey dar gelir sıkar bedenimi aslında ben hiçbir şey istemem işte o anlarda sadece ama sadece gülümseyen siluetin yeter buğulu gözlerime. Senden geçmek kolay değil. Bir gün bitecek her şey adını koyamadığımız yaşayamadığımız ve hatta yaşadıklarımızla bitecek. Çektiğimiz acı kalplerimiz arasında kalacak bilemeyecek kimse göremeyecek ve bir daha yaşanmayacak hiç kimse tarafından. Sensiz geçecek her anıma hasretini ekeceğim azar-azar. Adını gülümseyişini kahverengi rengi gözlerini Ben yaşarken sen hissedeceksin kokunun sesinin bakışlarının hasreti ile yanan; sensizliğimin acısını Sen gideceksin Ve sen gittiğinde kurumuş toprak gibi sevgisiz sevginsiz kalan kalbim filiz vermeyecek bir daha.
Bir rüya görüyorum yarına dair sanki bir karaltı beliriyor o dipsiz karanlık kuyunun üzerinden. Küçük ama güçlü bir el uzanıp tutuyor o umutsuz benlerden birini ve bak diyor sözümde duruyorum. Geldim sana geldim haydi tut elimi çıkalım bu karanlıklardan gidip kalan ne varsa yaşanmamış yaşayalım diyor billur bir ses. Ama bir türlü o rüyanın sonunu göremiyorum. Rüyada da olsa yeniden umutlandırıyor sessizce ama sürekli ağlayan kalbimi o billur ses.
Tam bir çelişkiler yumağı aslında. Darmadağın paramparça ve sanki boynumda yağlı bir ilmekle ve ellerimde kadife kelepçelerle yaşamak bundan sonra payıma düşen. Sen yine de beni affet canımın içi tüm yaşananlar seni kaybetmek için çok erken ama sevmek için çok geç olduğunu tüm hışmıyla hep vuracak yüzüme. Hayatımın anlamıydın giderken bütün anlamıyla birlikte hayatımı da götürdün yanında
(iyiki tanıdım seni)
ANLAMIYLA BİRLİKTE HAYATIMI DA GÖTÜRDÜN YANINDA
Saatler gitmeyi gösterdiğinde; Ah ki ne Ah! Sen evet sen her şeyim Yaşanan onca acının üzerine gelenimdin. Gidiyorsun! Yanımdayken kalbimi kabartan o sevinçlerim şimdi sonsuz acılarım olacak. Kara kara bakıyor sensizlik gözlerime. Sevgimbeklentilerim geleceğim dipsiz karanlık bir kuyuya düştü. O kuyunun içinde umutsuz onlarca ben var. Seni her şeyim olan seni soruyorum her gecenin sabahında o umutsuz ben lere. Nedenini bilmiyorum umutsuzca ve anlamsızca bakıyorlar öylece gözlerimin içine. Bir kez daha kanıyor içim yokluğunda umutsuzca.
Her gün akşam telefonla konuştugumuz zamanlar bir garip hüzün çöker yüreğime; seninle öyle ya da böyle nefes aldığım her yerde birden karşıma çıkacaksın sanıyorum ürperiyor içim ve heyecanla sana söyleyeceklerimi tekrarlıyorum... Sanki karşımda görüyorum kahverengi gözlerini . Ama her karşıma çıkanla uzaklar biraz daha uzaklaşıyor. Her gelen başka olunca üzülüyorum. Kendimden gitmek istiyorum gidemiyorum. Geri dönmeyi deniyorum dönemiyorum. Ve kalbimde olduğu için kalbin yerinden de sökemiyorum. Seni bulamadığım her akşam sanki bir hüzünlü şarkı sözleri söylüyor düşüncelerim... Ve her zaman vazgeç artık diyen bir düşünce; Diyor ki kavuşamayacaksan ortaya konan kalbin ne hükmü var Biz bir gün bir yerde mutlaka kavuşacağız.
Gün batışlarında özlemin sıcaklığın hasretin bastırır bir tuhaf olurum. Bilirim aslında uzakta ama kalbimin atışı kadar yakınımdasındır. Aklıma her gelişinde bir şeyler düğümlenir boğazıma yutkunurum buğulanır gözlerim. Her şey dar gelir sıkar bedenimi aslında ben hiçbir şey istemem işte o anlarda sadece ama sadece gülümseyen siluetin yeter buğulu gözlerime. Senden geçmek kolay değil. Bir gün bitecek her şey adını koyamadığımız yaşayamadığımız ve hatta yaşadıklarımızla bitecek. Çektiğimiz acı kalplerimiz arasında kalacak bilemeyecek kimse göremeyecek ve bir daha yaşanmayacak hiç kimse tarafından. Sensiz geçecek her anıma hasretini ekeceğim azar-azar. Adını gülümseyişini kahverengi rengi gözlerini Ben yaşarken sen hissedeceksin kokunun sesinin bakışlarının hasreti ile yanan; sensizliğimin acısını Sen gideceksin Ve sen gittiğinde kurumuş toprak gibi sevgisiz sevginsiz kalan kalbim filiz vermeyecek bir daha.
Bir rüya görüyorum yarına dair sanki bir karaltı beliriyor o dipsiz karanlık kuyunun üzerinden. Küçük ama güçlü bir el uzanıp tutuyor o umutsuz benlerden birini ve bak diyor sözümde duruyorum. Geldim sana geldim haydi tut elimi çıkalım bu karanlıklardan gidip kalan ne varsa yaşanmamış yaşayalım diyor billur bir ses. Ama bir türlü o rüyanın sonunu göremiyorum. Rüyada da olsa yeniden umutlandırıyor sessizce ama sürekli ağlayan kalbimi o billur ses.
Tam bir çelişkiler yumağı aslında. Darmadağın paramparça ve sanki boynumda yağlı bir ilmekle ve ellerimde kadife kelepçelerle yaşamak bundan sonra payıma düşen. Sen yine de beni affet canımın içi tüm yaşananlar seni kaybetmek için çok erken ama sevmek için çok geç olduğunu tüm hışmıyla hep vuracak yüzüme. Hayatımın anlamıydın giderken bütün anlamıyla birlikte hayatımı da götürdün yanında
(iyiki tanıdım seni)