Akortu bozuk hayatlarda yaşamaya devam etmek mi?
Yoksa hayatımıza yeni bir yön vermek mi? ... Daha Fazlası...
Ya da öfke tohumlarını daha da büyütmek mi ?
Unutmak mı? Ufak hataları hoşgörmemek mi? Affetmek mi?
Hangisi daha kolay ?
Bahaneler uydurmak mı? Nerde hata yaptım diye düşünmek mi?
Ya Hoşgörüye ne oldu? Geçen zamanda mı kayboldu ? Yoksa biz mi unuttuk?
Neler oldu da büyüdükçe,çocukluğumuzdan gelen o saf neşeyi kaybettik?
Hayatın korkunç hızında nereye gidiyoruz diye kaç kişi soruyor kendine?
Kaçımız bugünün güneşini hissediyor,tüm sıkıntıları o anda unutup, huzur buluyor ?
Fedakarlığa ne oldu? Kaçımız hatırlıyor fedakarlığın ne olduğunu ? Yoksa o da mı bulunmaz hint kumaşı oldu?
Kaçımız kendimize yalan söylemiyor? Kendini irdeleyebiliyor, dürüst olabiliyor, ne istediğini biliyor ve cesaretini toplayıp, hayallerinin peşinde gidebiliyor?
Hangimiz gerçekten "biz" olduğumuz için sevildik ?
Kaçımız "doğru insanları"bulup, neden - sonuç ilişkilerine girmeden, kaygı denizinde boğulmadan değerini bildik ?
Ve Kaçımızın, " doğru insan " olmamıza rağmen, kıymeti bilindi ?
Peki kaçımız " kendi gerçek değerimizin" farkına vardık?
Ve Kaçımız gerçek değerimizin farkına varıpta, içi kof ruhlara hayır diyebildik ?
Şu anda kaçımızın gerçekten dostu var ? Söyleyin neler oluyor bize ? Hep biz mi yanlışız yoksa karşımızdakiler mi?
Dürüst olmaya çalışan ve dürüstlükten korkmayan kaç kişi var aramızda? Dürüst olanlarda pes ediyor artık farkında mısınız ?
Boşluk içindeki kalıplara sıkışmışız herbirimiz. Nefes alamıyoruz, boğuluyoruz. Neden ?
Kaçımızın elinde aynası var ruhuyla konuştuğu ? Ne kadar ruhumuza yabancılaştık.
Farkında mısınız ? Sadece bedenleri sever olduk. İçindeki ruhları yok saydık.
Herşeyi bir anda yaşamayı ne kadar sever olduk.. Beklemeyi unuttuk. Verilen sözleri tutmayı da.Söz verdikten sonra o sözü unutmak ne kadar moda oldu.
Verilen sözleri unuttuk yerine bencilliği koyduk.Güvenmeyi unuttuk. Yalanı çok sevdik,
Bir yanımız riya, bir yanımız çıkar oldu. Peki " yalın sevgiye " ne oldu ?
Parayı hayatın en kıymetlisi olarak kabul ettik. Dostluğu unuttuk. Kırıldık.
Kırıldıkça vicdanımızı kaybettik. Peki hayatın asıl anlamına ne oldu şimdi ?
Kaçımız kendi yansımamızı dürüstçe ortaya koyduk ve bu benim dedik ? Yapabilen kaçımız, kaç kere kırıldı, incindi kimbilir?
Farkında mısınız : "Biz yalansız, dolansız sevilmeyi " unuttuk. Bunu bize karşı başarabilen insanlara inanmaz , güvenmez olduk. Onlara " koca bir yalan" gibi bakar olduk.
Çünkü biz " yalın olarak sevmeyi, güvenmeyi" unuttuk.
Peki bu sonsuz ikilemde , sadece aklar ve karalar içinde, hangisi doğru ?
Kendimizi,olduğumuz gibi ortaya koyacak cesaret mi, yoksa maskeli baloda, binbir maskeyle dans etmeye devam etmek mi...?
Yoksa hayatımıza yeni bir yön vermek mi? ... Daha Fazlası...
Ya da öfke tohumlarını daha da büyütmek mi ?
Unutmak mı? Ufak hataları hoşgörmemek mi? Affetmek mi?
Hangisi daha kolay ?
Bahaneler uydurmak mı? Nerde hata yaptım diye düşünmek mi?
Ya Hoşgörüye ne oldu? Geçen zamanda mı kayboldu ? Yoksa biz mi unuttuk?
Neler oldu da büyüdükçe,çocukluğumuzdan gelen o saf neşeyi kaybettik?
Hayatın korkunç hızında nereye gidiyoruz diye kaç kişi soruyor kendine?
Kaçımız bugünün güneşini hissediyor,tüm sıkıntıları o anda unutup, huzur buluyor ?
Fedakarlığa ne oldu? Kaçımız hatırlıyor fedakarlığın ne olduğunu ? Yoksa o da mı bulunmaz hint kumaşı oldu?
Kaçımız kendimize yalan söylemiyor? Kendini irdeleyebiliyor, dürüst olabiliyor, ne istediğini biliyor ve cesaretini toplayıp, hayallerinin peşinde gidebiliyor?
Hangimiz gerçekten "biz" olduğumuz için sevildik ?
Kaçımız "doğru insanları"bulup, neden - sonuç ilişkilerine girmeden, kaygı denizinde boğulmadan değerini bildik ?
Ve Kaçımızın, " doğru insan " olmamıza rağmen, kıymeti bilindi ?
Peki kaçımız " kendi gerçek değerimizin" farkına vardık?
Ve Kaçımız gerçek değerimizin farkına varıpta, içi kof ruhlara hayır diyebildik ?
Şu anda kaçımızın gerçekten dostu var ? Söyleyin neler oluyor bize ? Hep biz mi yanlışız yoksa karşımızdakiler mi?
Dürüst olmaya çalışan ve dürüstlükten korkmayan kaç kişi var aramızda? Dürüst olanlarda pes ediyor artık farkında mısınız ?
Boşluk içindeki kalıplara sıkışmışız herbirimiz. Nefes alamıyoruz, boğuluyoruz. Neden ?
Kaçımızın elinde aynası var ruhuyla konuştuğu ? Ne kadar ruhumuza yabancılaştık.
Farkında mısınız ? Sadece bedenleri sever olduk. İçindeki ruhları yok saydık.
Herşeyi bir anda yaşamayı ne kadar sever olduk.. Beklemeyi unuttuk. Verilen sözleri tutmayı da.Söz verdikten sonra o sözü unutmak ne kadar moda oldu.
Verilen sözleri unuttuk yerine bencilliği koyduk.Güvenmeyi unuttuk. Yalanı çok sevdik,
Bir yanımız riya, bir yanımız çıkar oldu. Peki " yalın sevgiye " ne oldu ?
Parayı hayatın en kıymetlisi olarak kabul ettik. Dostluğu unuttuk. Kırıldık.
Kırıldıkça vicdanımızı kaybettik. Peki hayatın asıl anlamına ne oldu şimdi ?
Kaçımız kendi yansımamızı dürüstçe ortaya koyduk ve bu benim dedik ? Yapabilen kaçımız, kaç kere kırıldı, incindi kimbilir?
Farkında mısınız : "Biz yalansız, dolansız sevilmeyi " unuttuk. Bunu bize karşı başarabilen insanlara inanmaz , güvenmez olduk. Onlara " koca bir yalan" gibi bakar olduk.
Çünkü biz " yalın olarak sevmeyi, güvenmeyi" unuttuk.
Peki bu sonsuz ikilemde , sadece aklar ve karalar içinde, hangisi doğru ?
Kendimizi,olduğumuz gibi ortaya koyacak cesaret mi, yoksa maskeli baloda, binbir maskeyle dans etmeye devam etmek mi...?