Hakkı i’lân

Görmemiş tarih-i âlem böyle zalim bir eli,
Şermesar ettin aduvv, cevrinle hep müstakbeli

Sinemi açtım, cefanın tıği incitmez beni;
Görmüşüm zira cefa dâmında cennet gülşeni…

Hapsi-zindanın, kelepçen, ruhuma tacı serir;
Zulm-ü bi-dad’ın be gaddar, cehdime revnak verir…

Tıği-zulmün, dam-ı cellâdın, cefan, bilmem nese;
Haps-i zindanın bize darül-ilim bir medrese…

Din için ettik feda can, hanuman, evlâdı biz…
Dökse gök, fışkırsa mevt dağlar zemin ateş deniz

Tarumar oluyor tağut hitab bile etmeden,
Söyle hain söyle kıvranman telaşın hep neden

Tecelli-i hakka müstağrakız, şirki yıkarız
Rahmet-i Rahmanla ilahi rıdvana çıkarız

Mekteb-i şehadetin nuruyla şerefyâb olduk
Fenadan bekaya uçup cemalullahı bulduk

Kâfir etmez zulmünü hattâ o cani eşkiya,
Bir kızarmaz yüz ki; beklenmez hayasızdan haya

Mansıbın, arzun ve rütben izz-i cah’ın, esfeli,
Hizbi – Kur’andan be hey zalim çek o bedbaht eli…

Dehşetin, Zulmün, cefan bu azmime şiddet katar…
Yelkeni kopmuş gemin, haşmetli mevcem’den batar…

Kahr-u Bidad zulm-u istibdad-ı el-hak çiğnerim
Hakk’a nazır, hakkı natık, hakkı ilân eylerim