'hayaL
Bayan Üye
Gurur ve Kibir Çok Büyük Bir Beladır
Allah Kuran'ın pek çok ayetinde insanlara alçakgönüllü olmayı emretmektedir. Kibir ve büyüklenmeyi ise şeytanın bir vasfı olarak anlatmakta ve iman edenlerin gururdan şiddetle kaçınmaları gerektiğini bildirmektedir. Bediüzzaman da bir sözünde "Gurur kalbin bir zaafıdır zaaf gururun bir madenidir"diyerek gururun insan için önemli bir eksiklik olduğunu belirtmiştir. Dolayısıyla müminin en belirgin özelliği gurur ve kibirden şiddetle kaçınması son derece mülayim müşfik tevazulu insaniyetli sevgi dolu ve yumuşak başlı olmasıdır.
Buna karşılık Allah'a iman etmeyenler kibirli gururlu ve kendini beğenmiş bir ahlak içerisindedir. Her türlü insani duygudan tevazudan ve güzel ahlaktan yoksundur. Yumuşak huylu olmayı ve tevazuyu bir nevi "saflık" olarak algılar. Kendisine verilen öğüdü hiçbir şekilde dinlemez hatta kabul etmez. Her zaman herşeyin "en iyisini" düşündüğünü ve kendisinin "en akıllı" kişi olduğunu zanneder. Diğer kişilerin ise kendinden zeka ve ahlak olarak daha düşük seviyede olduğunu düşünür bu nedenle de onları hakir görür. Hayatı hep "ben" merkezlidir. Sahip olduğu herhangi bir özelliği - fiziki güzelliği mal mülk kültür zeka makam ve mevkisi vs...- ve her meziyeti kibir ve gururunun daha da beslenmesine ve üstünlük duygusu kazanmasına neden olur. Kimseye gerçek anlamda bir sevgi duyamaz aynı zamanda sevgi de gösteremez. Çünkü sevgi göstermeyi başkalarına iltifat etmeyi güzel özelliklerini ön plana çıkarmayı bir gurur meselesi olarak görür.
Başkalarından sevgi saygı hürmet bekler ama kendisi gösterdiğinde diğer insanların gözünde küçüleceğini sanır. Bulunduğu ortamda her zaman en seçkin en iyi en sevilen en ayrıcalıklı kişi olmayı ister her zaman ilgi bekler. Oysa Kuran'a göre üstünlük ancak takva iledir. Kişi ancak Allah'a olan güçlü imanı ihlası Allah'ın emir ve tavsiyelerine olan titizliği tevazusu ve güzel ahlakıyla değer kazanır. Takva ve güzel ahlak dışında insanı üstün kılabilecek hiçbir meziyet dünyevi hiçbir kıstas yoktur ve olamaz. Fiziksel güzellik zenginlik iyi bir eğitime sahip olmak köklü bir aileden gelmek iman edenlerin gözünde hiçbir anlam ifade etmez. İman edenlerin gözünde kadın ya da erkek olsun bir kişi için tek üstünlük takvadır.
İnkarcıların sahip olduğu bu kibir ve gurur inat bencillik haset kin kıskançlık çekişme sevgisizlik merhametsizlik acımasızlık gibi ahlaksızlıkları da beraberinde getirir. Böyle insanlar herşeyin en iyisine ve en fazlasına sahip olmak istediklerinden sınır tanımaz bir hırs içindedirler ve hiçbir şeyden tatmin olmazlar. Her fırsatta diğer insanları ezmeye sömürmeye sindirmeye ve aşağılamaya çalışırlar ki kendileri üstünlük elde edebilsin. İşte bu ruh hali bireylerden toplumlara toplumlardan ülkelere kadar tüm dünya üzerinde hakim olmuş evrensel bir hastalıktır. Alman ya da İtalyan Rus ya da Japon hiç fark etmez gurur Rablerine iman etmeyen tüm dünya halklarını sarıp kuşatmış habis bir hastalıktır.
Nitekim Bediüzzaman'ın de ifade ettiği gibi "İnsanda en tehlikeli damar enaniyettir. Ve en zaif damarı da odur." İnkarcılar enaniyet duygularını tatmin edebilmek için yaşar ve hatta bunun için mücadele ederler. Bu damar ile yeryüzünde türlü zorbalık yapar dünya üzerinde hakimiyet kurmak isterler. Gururun getirdiği zalim ve bencil ruh yıllardır milyonlarca masum çocuğun kadının genç ihtiyar insanların zulüm görmelerine sebep olmuştur. Sadece şahsi itibar hırs liderlik ve önderlik arzusu peşinde koşan kimi liderler ülkelerini yıkıma götürmüşlerdir. Bu durum Kuran'da Bakara Suresi 205-206. ayetlerinde şöyle belirtilmektedir:
"O iş başına geçti mi (ya da sırtını çevirip gitti mi ) yeryüzünde bozgunculuk çıkarmaya ekini ve nesli helak etmeye çaba harcar. Allah ise bozgunculuğu sevmez. Ona: "Allah'tan kork" denildiğinde büyüklük gururu onu günaha sürükler kuşatır. Böylesine cehennem yeter; ne kötü bir yataktır o."
Oysa enaniyet yani büyüklenme arzusu insana dünyada da ahirette de acı ve ızdıraptan başka bir şey kazandırmaz. Gururlu kişi öncelikle nimetlerden gerçek zevki alamaz gerçek sevgiyi hiçbir zaman yaşayamaz. İçinde yaşatıp büyüttüğü büyüklük hevesi kendi ruhunu yakıp kavurur. Enaniyet sonucu oluşan sıkıntı doyumsuzluk hırs kin haset bedenen yıpranmasına ve çökmesine neden olur. Bediüzzaman Said Nursi'nin bir sözünde de belirttiği gibi; "Kendine güvenen ve ebedi zanneden mağrur insan zevale mahkumdur. Süratle gidiyor. Hane-i insan olan dünya ise zulumat-ı ademe sükut eder. Emeller bekasız elemler ruhta baki kalır." "Gurur ile maddi ve manevi kemalat ve mehasinden mahrum kalır."
Dünya genelinde oluşan tahribatın ve zulümün yerini kesintisiz bir huzurun barışın karşılıklı hoşgörünün alabilmesi ancak Kuran ahlakının tam olarak yaşanması ile mümkündür. Tevazulu sevgi dolu hoşgörülü barışçıl yumuşak huylu insaniyetli uysal ve müşfik bir ahlak tüm dünyaya barış huzur ve esenlik getirecektir. Aksi durumda ise insanoğlu dinmek bilmeyen acılar çeker ve gerçek kardeşliğin dostluğun yardımlaşmanın fedakarlığı şefkatin ve merhametin zevkini hiçbir zaman tadamaz. Yalnızca menfaatlerin hesaplandığı maddiyata dayalı ve sevgisiz bir dünya oluşur. Ama gurur kibir ve büyüklenme arzusuna dayalı cahiliye ahlakı ortadan kalkıp Kuran ahlakı hakim olursa bu sayılan sıkıntıların hiçbiri yaşanmaz.
İşte bu yüzden Kuran ahlakının üstünlüğünü güzelliğini fark edenler hem kendileri bu zülum ahlakından vazgeçmeli hem de diğer insanların vazgeçmelerini sağlamak için hikmet hoşgörü sabır ve tevekkülle doğruyu ve güzeli anlatmalıdır.
Allah Kuran'ın pek çok ayetinde insanlara alçakgönüllü olmayı emretmektedir. Kibir ve büyüklenmeyi ise şeytanın bir vasfı olarak anlatmakta ve iman edenlerin gururdan şiddetle kaçınmaları gerektiğini bildirmektedir. Bediüzzaman da bir sözünde "Gurur kalbin bir zaafıdır zaaf gururun bir madenidir"diyerek gururun insan için önemli bir eksiklik olduğunu belirtmiştir. Dolayısıyla müminin en belirgin özelliği gurur ve kibirden şiddetle kaçınması son derece mülayim müşfik tevazulu insaniyetli sevgi dolu ve yumuşak başlı olmasıdır.
Buna karşılık Allah'a iman etmeyenler kibirli gururlu ve kendini beğenmiş bir ahlak içerisindedir. Her türlü insani duygudan tevazudan ve güzel ahlaktan yoksundur. Yumuşak huylu olmayı ve tevazuyu bir nevi "saflık" olarak algılar. Kendisine verilen öğüdü hiçbir şekilde dinlemez hatta kabul etmez. Her zaman herşeyin "en iyisini" düşündüğünü ve kendisinin "en akıllı" kişi olduğunu zanneder. Diğer kişilerin ise kendinden zeka ve ahlak olarak daha düşük seviyede olduğunu düşünür bu nedenle de onları hakir görür. Hayatı hep "ben" merkezlidir. Sahip olduğu herhangi bir özelliği - fiziki güzelliği mal mülk kültür zeka makam ve mevkisi vs...- ve her meziyeti kibir ve gururunun daha da beslenmesine ve üstünlük duygusu kazanmasına neden olur. Kimseye gerçek anlamda bir sevgi duyamaz aynı zamanda sevgi de gösteremez. Çünkü sevgi göstermeyi başkalarına iltifat etmeyi güzel özelliklerini ön plana çıkarmayı bir gurur meselesi olarak görür.
Başkalarından sevgi saygı hürmet bekler ama kendisi gösterdiğinde diğer insanların gözünde küçüleceğini sanır. Bulunduğu ortamda her zaman en seçkin en iyi en sevilen en ayrıcalıklı kişi olmayı ister her zaman ilgi bekler. Oysa Kuran'a göre üstünlük ancak takva iledir. Kişi ancak Allah'a olan güçlü imanı ihlası Allah'ın emir ve tavsiyelerine olan titizliği tevazusu ve güzel ahlakıyla değer kazanır. Takva ve güzel ahlak dışında insanı üstün kılabilecek hiçbir meziyet dünyevi hiçbir kıstas yoktur ve olamaz. Fiziksel güzellik zenginlik iyi bir eğitime sahip olmak köklü bir aileden gelmek iman edenlerin gözünde hiçbir anlam ifade etmez. İman edenlerin gözünde kadın ya da erkek olsun bir kişi için tek üstünlük takvadır.
İnkarcıların sahip olduğu bu kibir ve gurur inat bencillik haset kin kıskançlık çekişme sevgisizlik merhametsizlik acımasızlık gibi ahlaksızlıkları da beraberinde getirir. Böyle insanlar herşeyin en iyisine ve en fazlasına sahip olmak istediklerinden sınır tanımaz bir hırs içindedirler ve hiçbir şeyden tatmin olmazlar. Her fırsatta diğer insanları ezmeye sömürmeye sindirmeye ve aşağılamaya çalışırlar ki kendileri üstünlük elde edebilsin. İşte bu ruh hali bireylerden toplumlara toplumlardan ülkelere kadar tüm dünya üzerinde hakim olmuş evrensel bir hastalıktır. Alman ya da İtalyan Rus ya da Japon hiç fark etmez gurur Rablerine iman etmeyen tüm dünya halklarını sarıp kuşatmış habis bir hastalıktır.
Nitekim Bediüzzaman'ın de ifade ettiği gibi "İnsanda en tehlikeli damar enaniyettir. Ve en zaif damarı da odur." İnkarcılar enaniyet duygularını tatmin edebilmek için yaşar ve hatta bunun için mücadele ederler. Bu damar ile yeryüzünde türlü zorbalık yapar dünya üzerinde hakimiyet kurmak isterler. Gururun getirdiği zalim ve bencil ruh yıllardır milyonlarca masum çocuğun kadının genç ihtiyar insanların zulüm görmelerine sebep olmuştur. Sadece şahsi itibar hırs liderlik ve önderlik arzusu peşinde koşan kimi liderler ülkelerini yıkıma götürmüşlerdir. Bu durum Kuran'da Bakara Suresi 205-206. ayetlerinde şöyle belirtilmektedir:
"O iş başına geçti mi (ya da sırtını çevirip gitti mi ) yeryüzünde bozgunculuk çıkarmaya ekini ve nesli helak etmeye çaba harcar. Allah ise bozgunculuğu sevmez. Ona: "Allah'tan kork" denildiğinde büyüklük gururu onu günaha sürükler kuşatır. Böylesine cehennem yeter; ne kötü bir yataktır o."
Oysa enaniyet yani büyüklenme arzusu insana dünyada da ahirette de acı ve ızdıraptan başka bir şey kazandırmaz. Gururlu kişi öncelikle nimetlerden gerçek zevki alamaz gerçek sevgiyi hiçbir zaman yaşayamaz. İçinde yaşatıp büyüttüğü büyüklük hevesi kendi ruhunu yakıp kavurur. Enaniyet sonucu oluşan sıkıntı doyumsuzluk hırs kin haset bedenen yıpranmasına ve çökmesine neden olur. Bediüzzaman Said Nursi'nin bir sözünde de belirttiği gibi; "Kendine güvenen ve ebedi zanneden mağrur insan zevale mahkumdur. Süratle gidiyor. Hane-i insan olan dünya ise zulumat-ı ademe sükut eder. Emeller bekasız elemler ruhta baki kalır." "Gurur ile maddi ve manevi kemalat ve mehasinden mahrum kalır."
Dünya genelinde oluşan tahribatın ve zulümün yerini kesintisiz bir huzurun barışın karşılıklı hoşgörünün alabilmesi ancak Kuran ahlakının tam olarak yaşanması ile mümkündür. Tevazulu sevgi dolu hoşgörülü barışçıl yumuşak huylu insaniyetli uysal ve müşfik bir ahlak tüm dünyaya barış huzur ve esenlik getirecektir. Aksi durumda ise insanoğlu dinmek bilmeyen acılar çeker ve gerçek kardeşliğin dostluğun yardımlaşmanın fedakarlığı şefkatin ve merhametin zevkini hiçbir zaman tadamaz. Yalnızca menfaatlerin hesaplandığı maddiyata dayalı ve sevgisiz bir dünya oluşur. Ama gurur kibir ve büyüklenme arzusuna dayalı cahiliye ahlakı ortadan kalkıp Kuran ahlakı hakim olursa bu sayılan sıkıntıların hiçbiri yaşanmaz.
İşte bu yüzden Kuran ahlakının üstünlüğünü güzelliğini fark edenler hem kendileri bu zülum ahlakından vazgeçmeli hem de diğer insanların vazgeçmelerini sağlamak için hikmet hoşgörü sabır ve tevekkülle doğruyu ve güzeli anlatmalıdır.