ashli
Bayan Üye
Her yaz güller için bir şeyler karalamak isterim. Çünkü gül dünyaya sunulmuş güzelliklerin en başında geliyor. Ben baharı yazı gülle anlıyorum, her halde siz de öylesinizdir. Gülleri isim isim renk renk, koku koku tanımaktan hoşnudum... Bir gül bahçesine girdim mi, güller biçim biçim beni çağırıyor. İçim yaşama coşkunluğuyla doluyor.
Bakın dünya kurulalı gül için neler neler yazılmıştır ama o kısa ömürlü gül eskimemiştir. Hiçbir şiir, hiçbir resim onu eskitememiştir. Kelimeler renkler onu solduramamış, o vakti gelince kendisi solmuş, fakat yeniden doğmuştur. Tıpkı Yahya Kemal’in,
Hafızın kabri olan bahçede bir gül varmış
Yeniden hergün açarmış kanayan rengiyle.
demesi gibi. Kırmızı, yanıklığının rengi. Oysa hasret tükenişinde sarılar beyazlar da var.
Ben de bir gül hikayesi yazmıştım; son kitabım Beyaz Bir Kıyı’ya aldım onu. Hikaye ama mensur şiir dense daha uygun olur. Bir gül arayışını anlatır. Gül sadece bir çiçek değil, bir simge. Sevgilinin simgesi... Sevgililerin en üstünü ise Hz. Muhammed’dir. (S.A.V.)
İstanbul gül şehridir aslında, gül bir medeniyettir. Sanatta incelmedir. Padişahlardan bir tanesi gül mevsiminde her sabah sarayın bahçesine çıkar, gül koklar, tek tek dost selamlarcasına gezermiş onları. Acaba gül sevmeyen ve koklamayan Osmanlı padişahı var mıydı? Sanmam. Çoğu şairdi ve çoğunun şiirinde gül defalarca geçiyordu.
“Keşke insanlar dertsiz tasasız olsalar da iş gül koklamaya kalsa” diyenleriniz olabilir. Ama dertsiz tasasız yaşayan bir kul var mı? Evet gül... Her şeye rağmen gül. Umutsuzluğun içinde bile...
Bakın genç kuşak yazar ve şairlerinden Ekrem Kaftan kitabına “Gülistanbul” adını koymuş. Kitabında yer alan başlangıç beyitleri, içte ve arka kapakta bulunan gazel, bu adı taşıyor. Bu şah gazelin birkaç beytini kadim şiirin en yeni pırıl pırıl bir örneği olarak buraya alıyorum.
Fethini müjdelemiş cihana gül, İstanbul
Yollar açmış göklerde ezana gül, İstanbul
Gül müjdesi olmasa sevmezdim bunca seni
Damla damla aşk veren hûbâna gül, İstanbul
Olmasaydı kubbeler yedi tepe üstünde
Verir miydi râyiha her câna gül, İstanbul.
Düşünüyorum, İstanbul hâlâ gül müdür? Çirkinleşen çehresinde gülden eser var mıdır? İyimserlikle bakıldığında, evet diyebiliriz. Fakat bu bir mecazdır, şair hem gül İstanbul’u hayal ettirir, hem de kitabın ilk şiirindeki gibi Cennette bir gülistan (gül bahçesi) bulma umudunu taşır.
Gül bekleyiştir, sabırdır, çiledir. İstanbul’un güleceği ve gülleneceği zamanlar uzak mı dersiniz?
Eski güller
“Hayret!.. İnanamıyorum bazen.
On yıl, yirmi yıl önceki sevgiler bile bambaşkaydı. Şimdiki sevgilere güvenemiyorum ben...” diyordu.
Haklı mıydı, bilmiyorum. Sizce haklı mı?..
*****
Bildiğim şu:
Bu sözü duyduğumdan bu yana yirmi yıldan fazla zaman geçti!..
Geçenlerde hemen hemen aynı bir konuşmaya şahit oldum da...
O da aynı düşüncedeydi; onbeş-yirmi yıl önceki sevgiler başkaymış!..
Ferhat’lar, Şirin’ler..
Leylâ’lar, Mecnun’lar...
Arzu’lar, Kamber’ler nasıl seviyorlarmış... İnsanlar biribirlerine nasıl davranıyorlarmış...
Acaba onların yüreği mi farklıydı bizlerden?..
Acaba onlarda daha çok hoşgörü mü vardı, sevgilerini muhafaza eden?..
Sorular biter mi?..
Gerçekten; nasıl oluyor da insanlar o kadar güzel olabiliyor eskilerde?
Neden, bunca üzüntüden sonra Leylâ’da bir sivilce bile çıkmıyor?
Kamber’in suratı yeni uyandığında nasıl?.. Arzu’ya yakınları acaba ne diyor?.. Şirin’i merak ediyorum, gerçekten şirin mi?..
Sonra, insanların sadece bugün yaşayanlarında olsa kötülük, fesatlık... Bu hikâyelerdeki acılar, ayrılıklar olur muydu? Bu hikâyeler olur muydu daha doğrusu, her şey süt liman olsa?..
Yâre giden gül öyle güzel ki, emsali görülmedi hâlâ...
Yarin bahçesindeki gül öyle kırmızı ki, hepsinden başka...
Halbuki şimdiki güllerin hepsi, hepsi, hepsi de gül kırmızısı!..
Üstelik hepsi de dikenli!..
Dünlerde güllerin dikeni yok muydu gerçekten?
Ama bakıyorum eski fotoğraflara, varmış...
İnanmıyorum;
Eski güllerde de dikenler vardı, bugünküler kadar...
Ama dikenine bakılmayan güller bugüne kalmış!
alıntıdır..
Bakın dünya kurulalı gül için neler neler yazılmıştır ama o kısa ömürlü gül eskimemiştir. Hiçbir şiir, hiçbir resim onu eskitememiştir. Kelimeler renkler onu solduramamış, o vakti gelince kendisi solmuş, fakat yeniden doğmuştur. Tıpkı Yahya Kemal’in,
Hafızın kabri olan bahçede bir gül varmış
Yeniden hergün açarmış kanayan rengiyle.
demesi gibi. Kırmızı, yanıklığının rengi. Oysa hasret tükenişinde sarılar beyazlar da var.
Ben de bir gül hikayesi yazmıştım; son kitabım Beyaz Bir Kıyı’ya aldım onu. Hikaye ama mensur şiir dense daha uygun olur. Bir gül arayışını anlatır. Gül sadece bir çiçek değil, bir simge. Sevgilinin simgesi... Sevgililerin en üstünü ise Hz. Muhammed’dir. (S.A.V.)
İstanbul gül şehridir aslında, gül bir medeniyettir. Sanatta incelmedir. Padişahlardan bir tanesi gül mevsiminde her sabah sarayın bahçesine çıkar, gül koklar, tek tek dost selamlarcasına gezermiş onları. Acaba gül sevmeyen ve koklamayan Osmanlı padişahı var mıydı? Sanmam. Çoğu şairdi ve çoğunun şiirinde gül defalarca geçiyordu.
“Keşke insanlar dertsiz tasasız olsalar da iş gül koklamaya kalsa” diyenleriniz olabilir. Ama dertsiz tasasız yaşayan bir kul var mı? Evet gül... Her şeye rağmen gül. Umutsuzluğun içinde bile...
Bakın genç kuşak yazar ve şairlerinden Ekrem Kaftan kitabına “Gülistanbul” adını koymuş. Kitabında yer alan başlangıç beyitleri, içte ve arka kapakta bulunan gazel, bu adı taşıyor. Bu şah gazelin birkaç beytini kadim şiirin en yeni pırıl pırıl bir örneği olarak buraya alıyorum.
Fethini müjdelemiş cihana gül, İstanbul
Yollar açmış göklerde ezana gül, İstanbul
Gül müjdesi olmasa sevmezdim bunca seni
Damla damla aşk veren hûbâna gül, İstanbul
Olmasaydı kubbeler yedi tepe üstünde
Verir miydi râyiha her câna gül, İstanbul.
Düşünüyorum, İstanbul hâlâ gül müdür? Çirkinleşen çehresinde gülden eser var mıdır? İyimserlikle bakıldığında, evet diyebiliriz. Fakat bu bir mecazdır, şair hem gül İstanbul’u hayal ettirir, hem de kitabın ilk şiirindeki gibi Cennette bir gülistan (gül bahçesi) bulma umudunu taşır.
Gül bekleyiştir, sabırdır, çiledir. İstanbul’un güleceği ve gülleneceği zamanlar uzak mı dersiniz?
Eski güller
“Hayret!.. İnanamıyorum bazen.
On yıl, yirmi yıl önceki sevgiler bile bambaşkaydı. Şimdiki sevgilere güvenemiyorum ben...” diyordu.
Haklı mıydı, bilmiyorum. Sizce haklı mı?..
*****
Bildiğim şu:
Bu sözü duyduğumdan bu yana yirmi yıldan fazla zaman geçti!..
Geçenlerde hemen hemen aynı bir konuşmaya şahit oldum da...
O da aynı düşüncedeydi; onbeş-yirmi yıl önceki sevgiler başkaymış!..
Ferhat’lar, Şirin’ler..
Leylâ’lar, Mecnun’lar...
Arzu’lar, Kamber’ler nasıl seviyorlarmış... İnsanlar biribirlerine nasıl davranıyorlarmış...
Acaba onların yüreği mi farklıydı bizlerden?..
Acaba onlarda daha çok hoşgörü mü vardı, sevgilerini muhafaza eden?..
Sorular biter mi?..
Gerçekten; nasıl oluyor da insanlar o kadar güzel olabiliyor eskilerde?
Neden, bunca üzüntüden sonra Leylâ’da bir sivilce bile çıkmıyor?
Kamber’in suratı yeni uyandığında nasıl?.. Arzu’ya yakınları acaba ne diyor?.. Şirin’i merak ediyorum, gerçekten şirin mi?..
Sonra, insanların sadece bugün yaşayanlarında olsa kötülük, fesatlık... Bu hikâyelerdeki acılar, ayrılıklar olur muydu? Bu hikâyeler olur muydu daha doğrusu, her şey süt liman olsa?..
Yâre giden gül öyle güzel ki, emsali görülmedi hâlâ...
Yarin bahçesindeki gül öyle kırmızı ki, hepsinden başka...
Halbuki şimdiki güllerin hepsi, hepsi, hepsi de gül kırmızısı!..
Üstelik hepsi de dikenli!..
Dünlerde güllerin dikeni yok muydu gerçekten?
Ama bakıyorum eski fotoğraflara, varmış...
İnanmıyorum;
Eski güllerde de dikenler vardı, bugünküler kadar...
Ama dikenine bakılmayan güller bugüne kalmış!
alıntıdır..