Gül Derlemeği Bilmez Bizim çocukluğumz

gül derlemeyi bilmez bizim çocukluğumuz
türkülerde tanıdığı kadarıyla tanıdı pembeyi
adam gibi sevmeyi
sevdiği için ölmeyi duyduysa
bir kaç masaldan
hepsi o
bastığımız kaldırım taşı dipsiz bi karanlıktı
slogan gibi çıkardı postallarımızın gıcırtısı
sevdalanmak ayıptı
vakit yoktu anasını satayım
öyle bellemiştik
yüreğimizden inanmasakta
bütün kızlar bizim bacımızdı
hesap soracaktık vurguncudan
tefeciden
intikam alacaktık
işbirlikçiden
kim ne derse desin
değişecekti bu düzen
bu uğurda girmediğsen bi kavgaya
adam saylmazdın ne mahallede nede okulda
aç kalmak
en kalitesizini içmek sıgaranın
racondandı
arta kalan yaşamın burcuva özentisi
yumruklaşmış ellerimizde
tırnaklarımız avcumuzu parçalarken
güneşi zaptedeceğiz
güneşin zaptı yakın derken
kollarımız ne kadar yorgun
yüreğimiz ne kadar büyüktü
sonra biz büyüdük
büyüdükçe
yüreğimizi küçülttük
yaşamın farkına varın dediler
bizim yerimize düşünenler
öyle uygun gördüler
acemi olduğumdan
bu kirli dünyada
kimimiz yitip gittik
çarpık sevdalarda
para kazanmanın erdeminden söz eder olduk
kaybettiğimiz zamanı yakalamak için olsa gerek
emekle terleyeceğini düşlediğimiz ellerimize
tutuşturulan yeşil yada kırmızı kağitlarla yetindim
ve anl***i şenayım
ben sana hiç layık olamamışım
ortasını çoktan geçtim ömrün
bir parça şiir bir parça türkü
sana olan sevdamı yatıştırabilecekmi
belki yanliştı
seni sevmem
ama doğru olan bişey vardı
seni senden daha çok sevmem
sonuna kadar adamdı yüreğim
zülme direnecek kadar kabadayı
önünde diz çökecek kadar aciz
bastığm yeri titretecek kadar kararlı
ve kendimin dışında
herkeze insaflı
hangimiz özlemiyoruz şimdi
o yoksul sevdaları
olmadı
olmadı biliyorumda
bu sevda beni çoktan aşmadımı
işte yeniden başladım
üstelik dostlarımı tanıdım
sen öldükten sonra
şimdi unuttum desemde
gönlüm hla aynı sevdada


MERHUME ASYA HANIMA HİTABEN