Efsunkar
Bayan Üye
Derman arardım derdime derdim bana derman imiş
Bürhân arardım aslıma aslım bana bürhân imiş
Osman bir deli oğlan henüz on beşinde Osman bir kenarda dursun yürek parçalayan hikayeleriyle. Mehtap beri gelsin. Mehtap, bir masum ve mahzun kızcağız. O da henüz on beşinde. Mehtap, gözleri sulusepken, yüreği bir minik serçe üşüyen, titreyen; ama mağrur; ama yalçın bir sabır. Mehtap bakıyor, Mehtapın baktığı yerde ne nesne ne kimse Mehtap bir uçurumdan, bir uçurumun kenarından varsa bir başka uçurumun kenarına bakıyor Bakışları, yürekleri yalan Yemen türküsünün ezgisi. Susuşları bir matem, susuşları bir yangın
Sağ u solum gözler idim dost yüzünü görsem deyü
Ben taşrada arar idim ol can içinde can imiş
Mehtapın tarihi derin mağlubiyetlerle dolu. Irmakları akmaz olmuş, ormanları, şehirleri, limanları talan edilmiş. Moğolların yolu üzerinde bir mazi yaşamış Mehtap. Gel dedim,elemin bir yüreğin kârı değil, paylaşalım. Anneniz var mı dedi? Var dedim. Halimden anlamazsınız dedi. Vuruldum, gardım düştü. Anne dedi, sustu. Büyük bir dalgınlıkla hayata bakan şair, nice büyük mağlubiyetlere bir yenisini daha ekledi. Mehtap Anne dedi bir toz bulutu koptu Konya Ovasından. Bir toz bulutu yükseldi asumana dek. Bir yıldız kaydı sükutça, sabırca Bir Mehtap bildi, bir annesi . Bu ne büyük bir muamma?
Öyle sanırdım ayrıyem dost gayrıdır ben gayrıyem
Benden görüp işiteni bildim ki ol canan imiş
Mehtap gülüyor. Sanıyorum melekler güldürüyor Mehtapı. Sulusepken ama gözleri, bir gül düşse yere, bir bulut rüzgarla savrulup gitse, bir gonca açıverse kan rengiyle, karaya vurmuş balık edasıyla yatağını yıkıp murad yüreğimi bermurad edecek, gözleri Mehtap baktıkça yıldırımlar düşüyor, depremler oluyor gönül ülkesinde rasathanelerin ölçeğini tespit edemediği. Adına kader denilen kelebek kozasını örüyor, titrek sesiyle soruyor Mehtap: Üvey anneniz de olmadı değil mi? Olmadı diyorum. benim iki tane oldu diyor. Annesizlik nedir bilmeden, üvey anne kimdir, neyin nesidir tanımadan elleri titrek, yüreği titrek, sesi gittikçe çatallaşan Mehtapı bilmek ne büyük gaflet, ne büyük cehaletmiş anladım. Güzellik katibinin elindeki kalemden damlayan bir ben gül yaprağı üzerine düşüverdi. Ömr-i Nuh olsam ve gözyaşım kaplasa çevre yanım bilmem, anlamam, anlayamam kapımın dışındaki kış misali Gözleri Sulusepkenin yaşadıklarını
Savm u salat u hac ile sanma biter zahid işin
İnsan-ı kamil olmağa lazım olan irfan imiş
Zahiren ve batınen ölüm en büyük nasihattır serlevhasının altına otağ kurdum. Tanrıça Isis Ölüler Kitabını açtı önüme. Isisin kocası çıktı her taşın altından. Isis çıldırdı. Mehtap vakur, tevekkel Mehtap sabır deryası. Sümerler!e Gılgamışı yazdıran ölüm Mehtap olmasa unutulup gidecekti sanki. Ağıtlar, mersiyeler, yuğlar Mehtapla yatağını buldu. Vay bana vaylar bana. Poyraz esiyor acı acı. Kar, suratıma çizikler atıyor. Ayaklarım üşüyor. Mehtapın kışlık ayakkabıları yok. Sırtında kabanı var birkaç seneyi devirdiği belli. Kış günü, kar altında, karlar içinde Hüsamettin amcayı bembeyaz kefeni içerisinde mezarına indirişimiz, üzerine karla karışık toprak atışımız acının çökerttiği bir ev ve çok sesli bir ölüm şeklinde Mehtapa hısım oldu. Mutlak Rasim Özdenören Mehtapı tanısa Gül Yetiştiren Adamı parçalayıp Acılar Büyüten Mehtapı yazardı. Yaşamaktan bi güneşle değil acıyla kaplanıyor onun kalbi
Bürhân arardım aslıma aslım bana bürhân imiş
Osman bir deli oğlan henüz on beşinde Osman bir kenarda dursun yürek parçalayan hikayeleriyle. Mehtap beri gelsin. Mehtap, bir masum ve mahzun kızcağız. O da henüz on beşinde. Mehtap, gözleri sulusepken, yüreği bir minik serçe üşüyen, titreyen; ama mağrur; ama yalçın bir sabır. Mehtap bakıyor, Mehtapın baktığı yerde ne nesne ne kimse Mehtap bir uçurumdan, bir uçurumun kenarından varsa bir başka uçurumun kenarına bakıyor Bakışları, yürekleri yalan Yemen türküsünün ezgisi. Susuşları bir matem, susuşları bir yangın
Sağ u solum gözler idim dost yüzünü görsem deyü
Ben taşrada arar idim ol can içinde can imiş
Mehtapın tarihi derin mağlubiyetlerle dolu. Irmakları akmaz olmuş, ormanları, şehirleri, limanları talan edilmiş. Moğolların yolu üzerinde bir mazi yaşamış Mehtap. Gel dedim,elemin bir yüreğin kârı değil, paylaşalım. Anneniz var mı dedi? Var dedim. Halimden anlamazsınız dedi. Vuruldum, gardım düştü. Anne dedi, sustu. Büyük bir dalgınlıkla hayata bakan şair, nice büyük mağlubiyetlere bir yenisini daha ekledi. Mehtap Anne dedi bir toz bulutu koptu Konya Ovasından. Bir toz bulutu yükseldi asumana dek. Bir yıldız kaydı sükutça, sabırca Bir Mehtap bildi, bir annesi . Bu ne büyük bir muamma?
Öyle sanırdım ayrıyem dost gayrıdır ben gayrıyem
Benden görüp işiteni bildim ki ol canan imiş
Mehtap gülüyor. Sanıyorum melekler güldürüyor Mehtapı. Sulusepken ama gözleri, bir gül düşse yere, bir bulut rüzgarla savrulup gitse, bir gonca açıverse kan rengiyle, karaya vurmuş balık edasıyla yatağını yıkıp murad yüreğimi bermurad edecek, gözleri Mehtap baktıkça yıldırımlar düşüyor, depremler oluyor gönül ülkesinde rasathanelerin ölçeğini tespit edemediği. Adına kader denilen kelebek kozasını örüyor, titrek sesiyle soruyor Mehtap: Üvey anneniz de olmadı değil mi? Olmadı diyorum. benim iki tane oldu diyor. Annesizlik nedir bilmeden, üvey anne kimdir, neyin nesidir tanımadan elleri titrek, yüreği titrek, sesi gittikçe çatallaşan Mehtapı bilmek ne büyük gaflet, ne büyük cehaletmiş anladım. Güzellik katibinin elindeki kalemden damlayan bir ben gül yaprağı üzerine düşüverdi. Ömr-i Nuh olsam ve gözyaşım kaplasa çevre yanım bilmem, anlamam, anlayamam kapımın dışındaki kış misali Gözleri Sulusepkenin yaşadıklarını
Savm u salat u hac ile sanma biter zahid işin
İnsan-ı kamil olmağa lazım olan irfan imiş
Zahiren ve batınen ölüm en büyük nasihattır serlevhasının altına otağ kurdum. Tanrıça Isis Ölüler Kitabını açtı önüme. Isisin kocası çıktı her taşın altından. Isis çıldırdı. Mehtap vakur, tevekkel Mehtap sabır deryası. Sümerler!e Gılgamışı yazdıran ölüm Mehtap olmasa unutulup gidecekti sanki. Ağıtlar, mersiyeler, yuğlar Mehtapla yatağını buldu. Vay bana vaylar bana. Poyraz esiyor acı acı. Kar, suratıma çizikler atıyor. Ayaklarım üşüyor. Mehtapın kışlık ayakkabıları yok. Sırtında kabanı var birkaç seneyi devirdiği belli. Kış günü, kar altında, karlar içinde Hüsamettin amcayı bembeyaz kefeni içerisinde mezarına indirişimiz, üzerine karla karışık toprak atışımız acının çökerttiği bir ev ve çok sesli bir ölüm şeklinde Mehtapa hısım oldu. Mutlak Rasim Özdenören Mehtapı tanısa Gül Yetiştiren Adamı parçalayıp Acılar Büyüten Mehtapı yazardı. Yaşamaktan bi güneşle değil acıyla kaplanıyor onun kalbi