Katresu
Bayan Üye
Güneşin kızıllığı, taş mekanın buğulu penceresinden içeri sızarken, ayrılık vaktinin geldiğini bildiren; çaylarımızın bitiminden sonra, evlerimize gitmek üzere vedalaşmıştık.
Sert esen rüzgarda ellerimi ceplerime koyarak, sıkıca sarılmıştım ısınmaya çalıştığım montuma.
Ara sokaklara doğru beni sürükleyen ayaklarıma itirazsız uyan bedenime, üşümemek için kaldırdığım montumun yakası eşlik etmişti.
Ve hafif esintilerle yağmaya başlayan yağmur tamamlamıştı, bu güzelliği…
Yürüyordum kendi yolumda; düşünceli ve ağır adımlarla… Etrafımdaki herşey anlamını yitirmiş, kendimi koyvermiştim küçük ama büyük gördüğüm üzüntülerin içine.
Kaybolmuş, yok olmuş gibi yürüyordum ayaklarımın götürdüğü yere…
“-Evet, evet… Hareket eden bir şeyler vardı orada. Baktığım ama göremediğim bir şeyler!...”
Beni sürükleyen adımlarıma hükmederek geri dönmüş ve on adım atmıştım ki; kaldırımda, biri yaşlı, ikisi çocuk diğeri ise orta yaşlarda genç bir hanım; başlarının üzerine kapattıkları muşamba ile korunmaya çalışıyorlardı, hızlanan yağmurdan.
“-Ben sana demedim mi gızım, geri dönecek deye?...”
Yaşlı teyzenin ağzından yarım yamalak dökülen ama umut kokan sözleri karşısında donakalarak; ben de, başımı muşamba altına sokmuş ve “-Ne yapıyorsunuz burada?” diye sormuştum; şaşırarak ve masumca…
Hemen akabinde de, kızmıştım kendime; “Bu, nasıl soru diye?”
Kirayı ödeyemedikleri için, evsahibi evden atmıştı On’ları, kış mevsimine hiç aldırmadan. Eve ekmek getiremeyen koca ise kaçmıştı; utancından, ezikliğinden, kimbilir belkide çaresizliğinden.
Ruhum üşüyordu; bedenimin, soğukluğuyla yarış edercesine…
Muşambanın altında korunmaya çalışan yaşlı teyze eski şalvarını; iki torununu korumak istercesine kucağına oturtarak On’lara siper yapmış, ayaklarıyla sarmalamıştı; çıplak ayaklı, üzerlerinde eskiliğinden incelmiş emanet gibi duran kazakları ve eşofmanı andıran pijamalı torunlarını…
İsminin Bergüzar olduğunu öğrendiğim orta yaşlı gelin bir çırpıda anlatmıştı; atılmışlığını, fakirliğini, yokluğunu… Yemyeşil gözleri, evsahipliği yaparcasına hüznüne ağlamaklıydı. Umudunu kaybetmişlik öyle ağır gelmişti ki, taşıyamamış, çökmüştü omuzları…
Montumu, yaşlı teyzenin dizleriyle sarmaladığı iki küçük çocuğun üzerine örtmüş ve arkadaşımı aramıştım telefonla, “-Sana, ihtiyacım var.” diyebilmiştim, üzüntüden zayıf çıkan cılız sesimle…
Gelmişti hemen arkadaşım arabasıyla ve misafirhaneye götürmüştük geçici olarak aileyi...
Başlarına yağmur yağmıyordu artık ve içtikleri bir tabak sıcak çorba ile, en mutlu aile olmuşlardı.
Düşündüm o vakit, büyük gibi görünen küçük dertlerimi ve sordum kendime, “Değer miydi üzüntüme?...” diye…
Ertesi sabah, Sosyal Yardımlaşma ile soruna kalıcı çözüm bulmuş ve aileye kalacakları bir ev, yakacak kömür ve 6 aylık gıda bırakılmıştı… Eşine de, bir arkadaşımızın yanında iş bulmuştuk..
Görünürdeki sorun çözülmüştü ama; ya, yüreğimizde saklı olanlar? Onlarda çözülmüş müydü?
İçimizde büyüttüğümüz ve kendimize üzüntü yaptığımız nice dertler?…
Baktığımız ama göremediğimiz nice hüzünler?...
Baharımızı kışa, hayatımızı hazana çeviren duygularımız?..
Bu kadar güç mü imiş, hayata gülümsemek?..
Baktıklarımızı görmemiz umuduyla, yüreğinizi cennet bahçesine çevirsin Rabbim.
Unutmayalım ki; bizi herkesin unuttuğunu sandığımız bir an dahi, esasında bir gözleyen vardır… Ve O, bizleri yaratan, kollayan, gözeten ve çok seven Rabbimizdir.
Allaha emanet olunuz, sevgili forum kardeşlerim.
Sert esen rüzgarda ellerimi ceplerime koyarak, sıkıca sarılmıştım ısınmaya çalıştığım montuma.
Ara sokaklara doğru beni sürükleyen ayaklarıma itirazsız uyan bedenime, üşümemek için kaldırdığım montumun yakası eşlik etmişti.
Ve hafif esintilerle yağmaya başlayan yağmur tamamlamıştı, bu güzelliği…
Yürüyordum kendi yolumda; düşünceli ve ağır adımlarla… Etrafımdaki herşey anlamını yitirmiş, kendimi koyvermiştim küçük ama büyük gördüğüm üzüntülerin içine.
Kaybolmuş, yok olmuş gibi yürüyordum ayaklarımın götürdüğü yere…
“-Evet, evet… Hareket eden bir şeyler vardı orada. Baktığım ama göremediğim bir şeyler!...”
Beni sürükleyen adımlarıma hükmederek geri dönmüş ve on adım atmıştım ki; kaldırımda, biri yaşlı, ikisi çocuk diğeri ise orta yaşlarda genç bir hanım; başlarının üzerine kapattıkları muşamba ile korunmaya çalışıyorlardı, hızlanan yağmurdan.
“-Ben sana demedim mi gızım, geri dönecek deye?...”
Yaşlı teyzenin ağzından yarım yamalak dökülen ama umut kokan sözleri karşısında donakalarak; ben de, başımı muşamba altına sokmuş ve “-Ne yapıyorsunuz burada?” diye sormuştum; şaşırarak ve masumca…
Hemen akabinde de, kızmıştım kendime; “Bu, nasıl soru diye?”
Kirayı ödeyemedikleri için, evsahibi evden atmıştı On’ları, kış mevsimine hiç aldırmadan. Eve ekmek getiremeyen koca ise kaçmıştı; utancından, ezikliğinden, kimbilir belkide çaresizliğinden.
Ruhum üşüyordu; bedenimin, soğukluğuyla yarış edercesine…
Muşambanın altında korunmaya çalışan yaşlı teyze eski şalvarını; iki torununu korumak istercesine kucağına oturtarak On’lara siper yapmış, ayaklarıyla sarmalamıştı; çıplak ayaklı, üzerlerinde eskiliğinden incelmiş emanet gibi duran kazakları ve eşofmanı andıran pijamalı torunlarını…
İsminin Bergüzar olduğunu öğrendiğim orta yaşlı gelin bir çırpıda anlatmıştı; atılmışlığını, fakirliğini, yokluğunu… Yemyeşil gözleri, evsahipliği yaparcasına hüznüne ağlamaklıydı. Umudunu kaybetmişlik öyle ağır gelmişti ki, taşıyamamış, çökmüştü omuzları…
Montumu, yaşlı teyzenin dizleriyle sarmaladığı iki küçük çocuğun üzerine örtmüş ve arkadaşımı aramıştım telefonla, “-Sana, ihtiyacım var.” diyebilmiştim, üzüntüden zayıf çıkan cılız sesimle…
Gelmişti hemen arkadaşım arabasıyla ve misafirhaneye götürmüştük geçici olarak aileyi...
Başlarına yağmur yağmıyordu artık ve içtikleri bir tabak sıcak çorba ile, en mutlu aile olmuşlardı.
Düşündüm o vakit, büyük gibi görünen küçük dertlerimi ve sordum kendime, “Değer miydi üzüntüme?...” diye…
Ertesi sabah, Sosyal Yardımlaşma ile soruna kalıcı çözüm bulmuş ve aileye kalacakları bir ev, yakacak kömür ve 6 aylık gıda bırakılmıştı… Eşine de, bir arkadaşımızın yanında iş bulmuştuk..
Görünürdeki sorun çözülmüştü ama; ya, yüreğimizde saklı olanlar? Onlarda çözülmüş müydü?
İçimizde büyüttüğümüz ve kendimize üzüntü yaptığımız nice dertler?…
Baktığımız ama göremediğimiz nice hüzünler?...
Baharımızı kışa, hayatımızı hazana çeviren duygularımız?..
Bu kadar güç mü imiş, hayata gülümsemek?..
Baktıklarımızı görmemiz umuduyla, yüreğinizi cennet bahçesine çevirsin Rabbim.
Unutmayalım ki; bizi herkesin unuttuğunu sandığımız bir an dahi, esasında bir gözleyen vardır… Ve O, bizleri yaratan, kollayan, gözeten ve çok seven Rabbimizdir.
Allaha emanet olunuz, sevgili forum kardeşlerim.
Son düzenleme:
