Geri Döneceğimi Biliyorsun..

Tıpkı senin de bir türlü gidemediğin gibi...
Bâzen çocuklaşıyorum; paylaşmak istemiyorum renkli kalemlerimi boyadığım duvarlarımı...
Bana ne diyorum gitsin kendine başka bir duvar bulsun...
Mızmızlık yapıyorum surat asıyorum..
Hadi olmadı ben gidiyorum diyorum.
Yüklüyorum bardağı taşıran damlacığa tüm kusuru...
Halbuki onun haberi bile yok beni taşırdığından...

Beni bağlayan ne varsa yaşama dâir hepsi pamuk ipliğinden...

Bilerek bu pencerenin beni dünyaya bağladığını kesiyorum tüm iplerimi. Atmıyorum bir adım geri hatta gidiyorum daha da ileri "Bengitsem..." diyorum...

Arkamı dönüyorum gün ışığına derin bir endişe alıyor yüzümü...

Umudum kelimelerin sihirbazında. Hani ya büyülü kelimeleri söylerse; "Gitme kal..." derse diye...

O sihir gerçek oldu sanacak. Halbuki ben kalmaya dünden razıyım; hiç bilmeyecek...

Peki bu seni şaşırtır mı? Hiç sanmıyorum...

Sözümden ilk dönüşüm değil ki bu ilk kez yemin bozmuyorum... Şükür ki bu pencere bana hep açık bunu biliyorum.

Kafamın içinde karabulutlar oluşuyor şimşekler çakıyor bâzen...

Sonra şiddetli yağmurlar yağıyor gözlerimden.

Yağmurdan sonra toprağın kokusu yalınayak yürüdüğüm yüreğimin serinliği beni ferahlatıyor...

Arkamdan izler bırakıyorum.

Nasılsa isterse beni bulur diyorum.

Sonra içime bir korku düşüyor; "Ya kırıntıları kargalar yerse ve ben geri dönmek istediğimde yolu bulamazsam???"

Yok yok... Sen yine de bana kal de.

Ben bahçeme döneyim; isterse serçeler konsun dallarıma...

Bir gül ne zaman ölmeye başlar? Ona hayat veren dalından koparıldığı zaman...

Yavaş yavaş ölür...

Artık başka bir baharda başka bir pencerenin önünde ne kokusu olur ne de ipeksi nârin dokusu...

Ya renkler! Renklere ne demeli? Dikenleri can yakar belki; ama gönül bahçesinde duruşu bile güzel...

Her niyet edişimde gitmeye ayışığı ülkesinden yanınca güneşin sıcağından... Geri döneceğimi biliyorsun...​