Gecenin En Derin Karanlığında

Gecenin en derin karanlığında
Bütün mütevazi cümlelerimi serpiştiririm
Henüz kirlenmemiş beyaz sayfalara
Söyleyemediklerim
Birer kurşun misali dökülür sanki savaş meydanına
İçinde saklıdır kinim, nefretim
Dindiremediğim tüm acılarım...
Satırlarımın arasından fışkırır
Kendime yutturamadıklarım!



Gecenin en derin karanlığında
Fark ederim kim olduğumu
Yağmur varlığını hissettirme çabasıyla
Penceremi yoklarken,
Asıl yapmak istediklerimi düşünürüm..
Ya da asıl kim olmak istediğimi.
Suçluların listesini çıkarır bir taraftan
Yorgun bilincim...
İçim sızlar, içim acır, içim bir deli efkar içinde
Düşünürüm tüm yolları
Bulamam bir türlü asıl çözümü.

Gecenin en derin karanlığında
Gelir aklıma, gün boyu tüm unuttuklarım
Üzerine bastığım çiçekler
Yalancı yüzler, sahte gülüşler
Ve takvim yapraklarının bir köşede
Hazince birikimi...

Gecenin en derin karanlığında gelir aklıma
Gün boyu ya birine, ya birilerine
Ya da hepsine
Avazım çıkana dek haykırışım
Ancak ses tuşunu kapalı unuttuğum...​