DiReNiS
Bayan Üye
(Bundan 6 yıl öncesinde, adı var olan, ama bu 6 yıl boyunca,adsız, hasret ve özlem dolu iletişimimiz olan, en büyük sevdama ithafen...)
2 aydır senden haber alamamamın verdiği rahatsızlık, beni birşeyler yapmaya zorladı... Elbet bir sebebi vardı, telefonlarının ve sana ulaşabilceğim her yolun kapalı olmasının...
Evime geldiğimde, soğuk rüzgar yüzüme vurduğunda, beraber geçirdiğimiz o tek kışı hatırladım.. Kalakaldım öylece.. Yumdum gözlerimi.. Yaşanmış herşeyi tekrar yaşamış gibi oldum kendimce.. Gözlerimi açtığımda, arabada buldum kendimi... Yüzüme anıları vuran soğuk rüzgar, beni sana gönderiyordu.
Ne zaman yanına gelme kararını aldığımı inan hatırlamıyorum ama gelecektim işte. Mühim olan buydu...
Gelirken sana, bilinçaltıma kilitlediğim her yaşanmışlığı çıkardım. Bir kadının sandıkta sakladığı,ilk çeyizliklerini çıkarması gibi... Çok eski... Ama hala cazibesi olan..
Sokağına girdiğimde, bir heyecan sardı beni.. Beraber yürüdüğümüz yollardı.. Yaşanmışlık olan her köşede durdum. Uzun uzun düşündüm, yad ettim.. Evinin önünde beklemeye aldım kendimi.. Uzaktan görünen her karaltıda kalbim yerinden çıkacakmışçasına heyecanlandım... Beklediiim... Beklediiim. Gelmedin..
Elbet gelecektin,orası senin evindi.. Elbet karşılaşacaktık...
İkinci gün yine kapındaydım... Aynı heyecanla saatlerce bekledim... Gelecek elbet dedim... Gelmedin....
Sonra üçüncü,dördüncü, beşinci .. Günler birbirini kovalarken,ben hep kapında seni bekledim...
Annen, her akşam yedide geliyordu eve...Sana benzediği için, hep yüzünü görmeye çabaladım...
Birgün ablan arabayla önümde durdu.. Ne yapacağımı bilemedim. İyice küçüldüm arabanın içinde... Beni farketmişti.. Ve benimle konuşmaması için dualar ettim yaradana... Ona verebileceğim hiçbir cevabım yoktu...
Ve benimle konuşmadığı için minnetkar kaldım ablana....
Böyle olmayacaktı.... Başka birşey yapmalıydım.. İşten çıkış saatini biliyordum.. Ertesi gün işyerine geldim.. Altıda çıkacağını zannediyordum.. 15 dakika daha bekledikten sonra artık dayanamadım.. İçeri girdim..
Danışmada, seninle görüşmek istediğimi söylediğimde adımı sordular...
Söyleyemedim... Yapmazdın ama, yine de iç sesim haykırıyordu : 'Ya gelmezse ? '
Adımı söylemeyin dedim... Postaneden geldiler, dedi çocuk o'na..
Stresliydim, gergindim... Aniden hayatmdan çıkışının ciddi bir sebebi olduğunu düşünüyor, ama hiçbirşeyi sana konduramıyordum. ..
Dışarı çıktım.. Arabanın yanında beklemeye başladım... Yağmur yağıyordu...Islanıyordum...Korkuyordum... Her şeyi düşünüyordum.. Ya beni görmek istemezsen ? Her kapına geldiğimde, her aradığımda, benimleydin.. Bu sefer başka bir şey vardı...
Heyecandan elimi kolumu koyacak yer bulamadım.. Bir tek sendin beni böyle yapan..
Kapı açılıpta seni gördüğümde, tüm sesler sessizdi, kalabalık sokak, kimsesizdi, zaman yoktu.. Gökyüzü bile ağlamıyordu sanki şimdi...
Gülümsedim,aptallığı üzerimden atınca...
Bu sefer sen aptal oldun, gülümsedin ama... Gelemedin yanıma.. Sağa gittin sola gittin.. İndin... Çıktın... Sol yanımda keskin bir acı hissettim.
Geldin nihayet yanıma.. Yolunda gitmeyen birşeyler vardı.. Anlıyordum..
Ağızucunla ''Nişanlım burda'' dedin...
Anlayamadım önce.. Ya da anlamak istemedim.. Nişanlım burda dedin tekrar...
Yüzüme tokat çarpılmış gibi oldum.. Midem bulanıyordu... Kusacaktım sanırım..
Bakışlarım yüzünde donakalmıştım.. Kendime gelir gelmez özür dileyip, arabaya attım kendimi...
Gidemedim... Seni izledim...
Sen de gidemedin... Sağa gittin.. Sola gittin.. Merdivenleri indin, çıktın... Sende ne yapacağını bilemedin...
Hakkım yoktu buna arabayı çalıştırdım.. Sen gittinn...
Birbirimize sık sık hatırlattığımız ''Yastayım'' şarkısı çalmaya başladı radyoda.. Gidemedim.. Gitmeliydim... Ama gidemedim...
Bekledim çıkmanı.. Belki gelecektin... Belki konuşacaktın...
Olmadı, yanında bir kızla çıktın ve servise bindin...
Konuşmalıydım seninle... Suçlamayacaktım, bağırmayacaktım.. Hakkım yoktu ki... Sadece soracaktım.. Nasıl başardığını ?
Bir hızla evine doğru yola çıktım... 3,5 saat evinin önünde bekledim.. Ne düşündüğümü, o saatlerin nasıl geçtiğini inan ki hiç hatırlamıyorum.. Yaşar'ın Beni koyup gitme şarkısıyla uykudan uyanır gibi oldum... Senden ayrıldığımda bana defalarca dinletttiğin şarkı...
Hıçkıra hıçkıra ağladım... Bağıra bağıra... Haykıra haykıra şarkıyı söyledim...
Gelmedin... Deli gibi ağlayarak evime geldim... Elimi yüzümü yıkadım.. Ve kalemime sığındım.. Bu satırları yazdım... Yazdım ama... Cevabını istediğim bir şey var...
Nasıl başardın ? Bunu nasıl yaptın ? Lütfen bana da söyle... Bana da öğret.. Lütfen... Lütfen...
2 aydır senden haber alamamamın verdiği rahatsızlık, beni birşeyler yapmaya zorladı... Elbet bir sebebi vardı, telefonlarının ve sana ulaşabilceğim her yolun kapalı olmasının...
Evime geldiğimde, soğuk rüzgar yüzüme vurduğunda, beraber geçirdiğimiz o tek kışı hatırladım.. Kalakaldım öylece.. Yumdum gözlerimi.. Yaşanmış herşeyi tekrar yaşamış gibi oldum kendimce.. Gözlerimi açtığımda, arabada buldum kendimi... Yüzüme anıları vuran soğuk rüzgar, beni sana gönderiyordu.
Ne zaman yanına gelme kararını aldığımı inan hatırlamıyorum ama gelecektim işte. Mühim olan buydu...
Gelirken sana, bilinçaltıma kilitlediğim her yaşanmışlığı çıkardım. Bir kadının sandıkta sakladığı,ilk çeyizliklerini çıkarması gibi... Çok eski... Ama hala cazibesi olan..
Sokağına girdiğimde, bir heyecan sardı beni.. Beraber yürüdüğümüz yollardı.. Yaşanmışlık olan her köşede durdum. Uzun uzun düşündüm, yad ettim.. Evinin önünde beklemeye aldım kendimi.. Uzaktan görünen her karaltıda kalbim yerinden çıkacakmışçasına heyecanlandım... Beklediiim... Beklediiim. Gelmedin..
Elbet gelecektin,orası senin evindi.. Elbet karşılaşacaktık...
İkinci gün yine kapındaydım... Aynı heyecanla saatlerce bekledim... Gelecek elbet dedim... Gelmedin....
Sonra üçüncü,dördüncü, beşinci .. Günler birbirini kovalarken,ben hep kapında seni bekledim...
Annen, her akşam yedide geliyordu eve...Sana benzediği için, hep yüzünü görmeye çabaladım...
Birgün ablan arabayla önümde durdu.. Ne yapacağımı bilemedim. İyice küçüldüm arabanın içinde... Beni farketmişti.. Ve benimle konuşmaması için dualar ettim yaradana... Ona verebileceğim hiçbir cevabım yoktu...
Ve benimle konuşmadığı için minnetkar kaldım ablana....
Böyle olmayacaktı.... Başka birşey yapmalıydım.. İşten çıkış saatini biliyordum.. Ertesi gün işyerine geldim.. Altıda çıkacağını zannediyordum.. 15 dakika daha bekledikten sonra artık dayanamadım.. İçeri girdim..
Danışmada, seninle görüşmek istediğimi söylediğimde adımı sordular...
Söyleyemedim... Yapmazdın ama, yine de iç sesim haykırıyordu : 'Ya gelmezse ? '
Adımı söylemeyin dedim... Postaneden geldiler, dedi çocuk o'na..
Stresliydim, gergindim... Aniden hayatmdan çıkışının ciddi bir sebebi olduğunu düşünüyor, ama hiçbirşeyi sana konduramıyordum. ..
Dışarı çıktım.. Arabanın yanında beklemeye başladım... Yağmur yağıyordu...Islanıyordum...Korkuyordum... Her şeyi düşünüyordum.. Ya beni görmek istemezsen ? Her kapına geldiğimde, her aradığımda, benimleydin.. Bu sefer başka bir şey vardı...
Heyecandan elimi kolumu koyacak yer bulamadım.. Bir tek sendin beni böyle yapan..
Kapı açılıpta seni gördüğümde, tüm sesler sessizdi, kalabalık sokak, kimsesizdi, zaman yoktu.. Gökyüzü bile ağlamıyordu sanki şimdi...
Gülümsedim,aptallığı üzerimden atınca...
Bu sefer sen aptal oldun, gülümsedin ama... Gelemedin yanıma.. Sağa gittin sola gittin.. İndin... Çıktın... Sol yanımda keskin bir acı hissettim.
Geldin nihayet yanıma.. Yolunda gitmeyen birşeyler vardı.. Anlıyordum..
Ağızucunla ''Nişanlım burda'' dedin...
Anlayamadım önce.. Ya da anlamak istemedim.. Nişanlım burda dedin tekrar...
Yüzüme tokat çarpılmış gibi oldum.. Midem bulanıyordu... Kusacaktım sanırım..
Bakışlarım yüzünde donakalmıştım.. Kendime gelir gelmez özür dileyip, arabaya attım kendimi...
Gidemedim... Seni izledim...
Sen de gidemedin... Sağa gittin.. Sola gittin.. Merdivenleri indin, çıktın... Sende ne yapacağını bilemedin...
Hakkım yoktu buna arabayı çalıştırdım.. Sen gittinn...
Birbirimize sık sık hatırlattığımız ''Yastayım'' şarkısı çalmaya başladı radyoda.. Gidemedim.. Gitmeliydim... Ama gidemedim...
Bekledim çıkmanı.. Belki gelecektin... Belki konuşacaktın...
Olmadı, yanında bir kızla çıktın ve servise bindin...
Konuşmalıydım seninle... Suçlamayacaktım, bağırmayacaktım.. Hakkım yoktu ki... Sadece soracaktım.. Nasıl başardığını ?
Bir hızla evine doğru yola çıktım... 3,5 saat evinin önünde bekledim.. Ne düşündüğümü, o saatlerin nasıl geçtiğini inan ki hiç hatırlamıyorum.. Yaşar'ın Beni koyup gitme şarkısıyla uykudan uyanır gibi oldum... Senden ayrıldığımda bana defalarca dinletttiğin şarkı...
Hıçkıra hıçkıra ağladım... Bağıra bağıra... Haykıra haykıra şarkıyı söyledim...
Gelmedin... Deli gibi ağlayarak evime geldim... Elimi yüzümü yıkadım.. Ve kalemime sığındım.. Bu satırları yazdım... Yazdım ama... Cevabını istediğim bir şey var...
Nasıl başardın ? Bunu nasıl yaptın ? Lütfen bana da söyle... Bana da öğret.. Lütfen... Lütfen...