En azından. .

Görüyorum ki pek bir güzelleştirmiş seni,
bensiz geçirdiğin uzun yıllar.
Ben yere düşen saçının teline anlatırken derdimi,
onlar seni unutmamı söylemiş oluyorlar bana.
Yine de unutamadığı birine bir kez daha aşık olmaktan alıkoyulamıyor insan.
Onsuz günlerde neler yaşadığını anlatırken,
hiç yorulmuyor en azından. .
Bazen kendi sevdiğini bile kendiyle aldatıyor insan.
Kimi zaman saklanarak kalabalıktan,
kimi zaman şarkılar söyleyerek tek bir ağızdan.
Özleminin ertesini anlatamasan da beklemeyene,
bitip tükense de hatıraların ayırdığı geçici akşam,
yanımda buluyorum seni kısaca bir süre,
yakınımda el salladığını izliyorum en azından. .
Büyüttüğüm hırslarımdan utanır oluyor çabalarım.
Ara sırada olsa uğra istiyorum yanağıma can sızım,
ara arada bir, konuş sesimin duyamadığım karanlığına.
Gurbetin geceleri uzağında essin serseri rüzgar,
usulca otur yanıma huzurlu sıcağınla.
Kaç kez ayrıldık hatırlamasın ellerimiz,
yalnız yürüdüğümüz kaldırımlardan geçmeyelim bir daha.
Nasıl desem, yakalım tarihi geçmişte kalan takvimleri,
savuralım kötü günleri ince yaprakların yangınına.
Yarısına gelmeden sönsün sigaram,
yarınımı muhtaç bırakmayayım üzerime yağan körbeyaz dumanlara.
Ne bileyim işte,
belli etmeyeyim buralara dönmeyeceğini,
umutlarımı, unuttuklarımla mutlu edeyim en azından. . .
​