![x[AsimeLek]x](/data/avatars/m/22/22454.jpg?1696432254){kind=avatar}
x[AsimeLek]x
Bayan Üye
Biliyorum yorgunsun. Aciyan yanimda yorgun. Aciyan yanim Mayis. Aciyan yanim kent. Aciyan yanim yalnizlik. Aciyan yanim sensin. Sen nerdesin? Nerde usuyor o korpe yuregin. Saclarima dokunan ellerin bosluklarda mi kaliyor? Biliyorum aramizda kicrilip yatan uzuakliga gulumsuyorsun. Aciya gulmekdir bu. Aciya gulmek bizim dilimizde sevdadan gecmektir biliyorsun. Biliyorum yorgunsun. Bahar gidisleri boyle yorgun mu birakir insani? Geride kalan boyle yalniz mi kalir? Cunku mayis huzun kokuyor bu baharda, bu baharda yalnizim.
Bir karanfili dusun, unutulmus, kimsenin kokusunu icine cekemedigi. Iste oyle yalnizim. Aglayislarimi yutkunuyorum huzunlu bir turkunun geciminde.
Bak, dinle meger ne yalniziz. Insan olmussak yaprak gibi dalda sessiz solmussak. Yeri gelmis ayriliga gulumse. Biliyorum yorgunluguna dokunacak simdi huzunlu bu turkuyle benim yalnizligim. Geceyle gunduzun sessiz gecimi gibi gozlerin dolaca ve sen aramizda kicrilip yatan uzakliga inat yine de gulumseyeceksin en guzel ayriliga da gulebiliyosun. Biliyorun ne kadar yorgun olsan da senin guclu yanin hep agir basardi. Oysa bu kent oylesine hirpaliyor ki insani oylesine kimsesiz birakiyor ki oylesine eksiltiyor ki icten ice bitiriyor insani ve kimse anlamiyor yavas yavas tukenisini. Senin yikimini bir baskasi anlamaz demistin ya insanlar baktiginfa 'ne kdar mutlusun' diyorlar. Guluyorum. Oysa ben her aynaya bakisimda bir insan bu kadar mi eksilir diyorum. Bu kadar mi? Bir siirin dizelerinde geciyordu.
Bunu yazan sairi dusundum bir an. Kimbilir onun icin nasil bir eksilisti bu. Neler onu boyle yorgun dusurmustu gecelere. Kimbilir bir sevdadir belki de bu kadar eksilten yada mavisini kusturen bu sehre. Ya bizi belkide ayriliklardi tutusturen bir yanimizi, sevdaydi belkide kavgadan yana bizi yorgun dusurmustu gecelere. Kimbilir bir sevdadir belkide bu kadar eksilten ya da mavisini kusturen bu sehre. Ya bizi belki de ayriliklardi tutusturan bir yanimizi, sevdaydi belki de kavgadan yana bizi yorgun birakan bu kentte.
En onulmaz acilardi. Bu yuzden gulmeye bile firsat vermiyor acilar. ANlik bir gulumseme belirse yuzumde, ya da herseye ragmen guclu olmayi denesen beynine konak kurmus o sozlerle irkiliyorum. Bir insan bu kadar eksilebilir mi?
Biliyorum yorgunsun. Gucluyum desen de yillardir icinde gizledigin ve kosulsuz sevdigin gercek dostunu, yoldasini, yarali ve kirildgan umutlarla bekliyorsun. Biliyorum basini koyabilecegin bir dost omuzun yoklugunu hissediyorsun bu gunlerde. Bekleme demiyorum. yitirme cesaretini. Gunesin olsun gonlumde hep yalniz kalsakta, hep yorgun dussekte gecelere, bu kent ibiz soluk biraksa da hersey iyi olacak unutma.
Ve sana gecenin sessiz gecmisimden bir dortluk sunuyorum Mevsimsiz kar yagar tastan demirden iceri ellerini uzak ellerini ellerime birak...
Bir karanfili dusun, unutulmus, kimsenin kokusunu icine cekemedigi. Iste oyle yalnizim. Aglayislarimi yutkunuyorum huzunlu bir turkunun geciminde.
Bak, dinle meger ne yalniziz. Insan olmussak yaprak gibi dalda sessiz solmussak. Yeri gelmis ayriliga gulumse. Biliyorum yorgunluguna dokunacak simdi huzunlu bu turkuyle benim yalnizligim. Geceyle gunduzun sessiz gecimi gibi gozlerin dolaca ve sen aramizda kicrilip yatan uzakliga inat yine de gulumseyeceksin en guzel ayriliga da gulebiliyosun. Biliyorun ne kadar yorgun olsan da senin guclu yanin hep agir basardi. Oysa bu kent oylesine hirpaliyor ki insani oylesine kimsesiz birakiyor ki oylesine eksiltiyor ki icten ice bitiriyor insani ve kimse anlamiyor yavas yavas tukenisini. Senin yikimini bir baskasi anlamaz demistin ya insanlar baktiginfa 'ne kdar mutlusun' diyorlar. Guluyorum. Oysa ben her aynaya bakisimda bir insan bu kadar mi eksilir diyorum. Bu kadar mi? Bir siirin dizelerinde geciyordu.
Bunu yazan sairi dusundum bir an. Kimbilir onun icin nasil bir eksilisti bu. Neler onu boyle yorgun dusurmustu gecelere. Kimbilir bir sevdadir belki de bu kadar eksilten yada mavisini kusturen bu sehre. Ya bizi belkide ayriliklardi tutusturen bir yanimizi, sevdaydi belkide kavgadan yana bizi yorgun dusurmustu gecelere. Kimbilir bir sevdadir belkide bu kadar eksilten ya da mavisini kusturen bu sehre. Ya bizi belki de ayriliklardi tutusturan bir yanimizi, sevdaydi belki de kavgadan yana bizi yorgun birakan bu kentte.
En onulmaz acilardi. Bu yuzden gulmeye bile firsat vermiyor acilar. ANlik bir gulumseme belirse yuzumde, ya da herseye ragmen guclu olmayi denesen beynine konak kurmus o sozlerle irkiliyorum. Bir insan bu kadar eksilebilir mi?
Biliyorum yorgunsun. Gucluyum desen de yillardir icinde gizledigin ve kosulsuz sevdigin gercek dostunu, yoldasini, yarali ve kirildgan umutlarla bekliyorsun. Biliyorum basini koyabilecegin bir dost omuzun yoklugunu hissediyorsun bu gunlerde. Bekleme demiyorum. yitirme cesaretini. Gunesin olsun gonlumde hep yalniz kalsakta, hep yorgun dussekte gecelere, bu kent ibiz soluk biraksa da hersey iyi olacak unutma.
Ve sana gecenin sessiz gecmisimden bir dortluk sunuyorum Mevsimsiz kar yagar tastan demirden iceri ellerini uzak ellerini ellerime birak...
