natsum
Kayıtlı Üye
Elindekinin Değerini Kaybetmeden Anlamak
İnsan sahip olduğu şeylerin değerini en çok onları kaybetme korkusu yaşarken anlarmış.
Ne acı... Sahip olduğun şeyin önemini sadece yitirme anlarında hissetmek bence yaşamın en trajik yanlarından biri.
Geçen hafta aniden annemin rahatsızlığı ilerledi. Boyun fıtığı artık son safhasına gelmişti ve 'ameliyat kaçınılmaz' dedi doktorlar. Fıtık çok korkulacak bir ameliyat değil belki günümüz teknolojisinde ama kalp sorunu yaşayan biri için en ufak ameliyat bile risk.
Ameliyata hemen almaya çekinen doktorlar önce annemin kalbini yakın takibe aldılar Cortex adı verilen bir cihazla. Ameliyat sırasında kalbin durması ihtimaline karşı geçici pil takılıp takılmayacağına bu alet karar verecek.
Bu tetkikler sırasında epey bir süre hastaneye gidip gelmek durumunda kaldık. Tüm aile hastanedeydik günlerce.
Önceki gün yatış işlemlerini gerçekleştirmek için sabahın köründe hastaneye gittik. Annem bize belli etmemeye çalışsa da çocuk gibi sızlanmalarından aslında çok korktuğunu anlıyorduk.
Hastanenin kapısında arabadan inen babam, daha evvel hiç hissetmediğim bir şey hissetmeme sebep oldu. Kapısını kapattıktan sonra annemi arabadan indirdi ve el ele tutuşarak hastaneye doğru yürümeye başladılar. Onlar önde, biz arkada.
Onları böyle el ele hastaneye doğru yürürken görmek, gözyaşlarımı tutamamama neden oldu.
İşte dedim, yoldaşlık bu! İyi günde kötü günde yanında olmak bu! Yıllar evvel babamın o büyük ameliyatında, öteki tarafa göz kırparken yanında olan annemin şimdi elinden tutan kişi babam.
İnanın bana ne benim, ne de diğer kardeşlerimin ilgisi annemi babamın ilgisi kadar mutlu etmedi.
Birlikte 40 yıl geçirmiş bu iki insan, gençliklerinin verdiği güzellikleri birlikte yaşamış, birlikte birçok zorluğa göğüs germiş, birbirinden güzel 4 tane evlat yetiştirmiş ve en önemlisi türlü fırtınaya beraber meydan okumuşlardı.
Çok fırtınalı bir birliktelikti onlarınki. İçinde büyük bir aşk olan, hem yoldaş olunan, hem meydan okuma bulunan...
Bir gün size hikayelerini anlatırım...
Hayat kısa ve zor. Asla vazgeçemeyeceğimizi düşündüğümüz tüm zevkler bir gün gelecek önemini yitirecek. O gün yanımızda gözlerimize baktığında ne demek istediğimizi anlayan, bizi yargılamayan, teşvik eden, korktuğumuzda elimizi tutan biri olmazsa hayatın hiçbir anlamı yok...
Babam ve annem türlü fırtınaya rağmen, büyük bir meydan okumayla birbirlerinden hiç vazgeçmediler. Birbirlerinin değerini yitirmeden evvel bildiler.
Günün birinde korktukları bir duruma yine böyle el ele yürüyerek gittiler...
Gözyaşları içinde izlediğim bu sahne, hayatta neyin önemli olduğunu sorgulattı bana... Sanırım önemli olan; elindekinin değerini kaybetmeden bilmektir, anladım...
Başak Sayan
İnsan sahip olduğu şeylerin değerini en çok onları kaybetme korkusu yaşarken anlarmış.
Ne acı... Sahip olduğun şeyin önemini sadece yitirme anlarında hissetmek bence yaşamın en trajik yanlarından biri.
Geçen hafta aniden annemin rahatsızlığı ilerledi. Boyun fıtığı artık son safhasına gelmişti ve 'ameliyat kaçınılmaz' dedi doktorlar. Fıtık çok korkulacak bir ameliyat değil belki günümüz teknolojisinde ama kalp sorunu yaşayan biri için en ufak ameliyat bile risk.
Ameliyata hemen almaya çekinen doktorlar önce annemin kalbini yakın takibe aldılar Cortex adı verilen bir cihazla. Ameliyat sırasında kalbin durması ihtimaline karşı geçici pil takılıp takılmayacağına bu alet karar verecek.
Bu tetkikler sırasında epey bir süre hastaneye gidip gelmek durumunda kaldık. Tüm aile hastanedeydik günlerce.
Önceki gün yatış işlemlerini gerçekleştirmek için sabahın köründe hastaneye gittik. Annem bize belli etmemeye çalışsa da çocuk gibi sızlanmalarından aslında çok korktuğunu anlıyorduk.
Hastanenin kapısında arabadan inen babam, daha evvel hiç hissetmediğim bir şey hissetmeme sebep oldu. Kapısını kapattıktan sonra annemi arabadan indirdi ve el ele tutuşarak hastaneye doğru yürümeye başladılar. Onlar önde, biz arkada.
Onları böyle el ele hastaneye doğru yürürken görmek, gözyaşlarımı tutamamama neden oldu.
İşte dedim, yoldaşlık bu! İyi günde kötü günde yanında olmak bu! Yıllar evvel babamın o büyük ameliyatında, öteki tarafa göz kırparken yanında olan annemin şimdi elinden tutan kişi babam.
İnanın bana ne benim, ne de diğer kardeşlerimin ilgisi annemi babamın ilgisi kadar mutlu etmedi.
Birlikte 40 yıl geçirmiş bu iki insan, gençliklerinin verdiği güzellikleri birlikte yaşamış, birlikte birçok zorluğa göğüs germiş, birbirinden güzel 4 tane evlat yetiştirmiş ve en önemlisi türlü fırtınaya beraber meydan okumuşlardı.
Çok fırtınalı bir birliktelikti onlarınki. İçinde büyük bir aşk olan, hem yoldaş olunan, hem meydan okuma bulunan...
Bir gün size hikayelerini anlatırım...
Hayat kısa ve zor. Asla vazgeçemeyeceğimizi düşündüğümüz tüm zevkler bir gün gelecek önemini yitirecek. O gün yanımızda gözlerimize baktığında ne demek istediğimizi anlayan, bizi yargılamayan, teşvik eden, korktuğumuzda elimizi tutan biri olmazsa hayatın hiçbir anlamı yok...
Babam ve annem türlü fırtınaya rağmen, büyük bir meydan okumayla birbirlerinden hiç vazgeçmediler. Birbirlerinin değerini yitirmeden evvel bildiler.
Günün birinde korktukları bir duruma yine böyle el ele yürüyerek gittiler...
Gözyaşları içinde izlediğim bu sahne, hayatta neyin önemli olduğunu sorgulattı bana... Sanırım önemli olan; elindekinin değerini kaybetmeden bilmektir, anladım...
Başak Sayan
