ashli
Bayan Üye
Güllerin lalelerin karanfilli çiçeklerin solduğu bahçe de...demirin kırılıp çeliğin büküldüğü gerçekte tek solmayanım kırılıp bükülmeksizin canımla can verip kanımla dirilttiğim tek solmayanım; dostluğum dostlarım gönül bahçemde..
Hep dokundum güllere...okşadım sevdim ve tutup yüreğime koydum koparmaya kıyamadan...Yüreğime koydum ki; ora da buram buram hasret koksun aşk koksun ve en çok da dost...dost koksun dostluk koksun yürek dalımda asılı öylece...
Gül yaprağında ki çığ damlaları bana hep göz yaşını anımsatır; bazı sevinçten bazı kederden ama en çok da sevdiğim canlarımın yokluğuna insanın vefasızlığına döktüğüm gözyaşını...
Nedense canımı yakanlar sizin de dediğiniz gibi 'hayatında bir güle dokunamamış katı yürekliler' oldu hep. Bir güle dokunamamış...bir gülün dokunulduğu anda el yakan sıcaklığıyla elini ısıtamamış yüreğini o sıcaklıkla dolduramamış katı yürekliler...
Yüreğimin her kanayışında başımı kaldırıp baktım umutla gögerttiğim semaya sevecenlikle dolu olarak...Serçe kuşların özgürce kanat çırptığı semaya...Bir serçe kuş nedir ki; el kadar bir şey! ? ..Ama kocaman yüreği var...seven hisseden kırılan..sevdiğine yanan ağlayan ve ölen serçe kuş...İşte o serçenin sevecen sıcaklığıdır avuçlarımı yakıp yüreğime akan..Sevince mutlu kanat çırpışlarına beni de ortak eden ve yüreğime güç veren serçe...
Yaşamım boyunca ne bir gül ne başka bir çiçek koparmadım dalından. Onları dalında sevdim okşadım canıma sardım sevgimle çoğaltarak..Belki de benim avuçlarımda ki bu gül kokusu da ondan...
Dostluğun en belirgin özelliği ' vefa ' deriz de hep nedense bir türlü vefalı dostlukları yürütemeyiz başaramayız; iyi kötü günde varlıkta yoklukta bu ölçeği bir türlü tutturamayız. Oysa dostluk vefa duygusu olmadan yaşatılabilir mi? ..Beklentisiz yürekten gelen sevginin gereğidir vefa...ve yaşam içinde karşılıksız uzatılan bir dost eli; döner geri sana gelir umulmadık bir anda..Zira sıcacıktır dar günde sana uzanan o el...
Ne çok dostluklar gördüm beni yerden yere vuran; vefasızlıklarıyle ölmeden öldüren..
Ne kadar azdı çıkarsız dostlarım canlarım; beni yerden kaldırıp yüreğine saran..
Yitirdiğim dostlar hep bitimli ömrün benden kopardıklarıydı..Fani dünyanın yolcuları...güllerle donanmış sevgi bahçemde gömülü onlar...
alıntı
Hep dokundum güllere...okşadım sevdim ve tutup yüreğime koydum koparmaya kıyamadan...Yüreğime koydum ki; ora da buram buram hasret koksun aşk koksun ve en çok da dost...dost koksun dostluk koksun yürek dalımda asılı öylece...
Gül yaprağında ki çığ damlaları bana hep göz yaşını anımsatır; bazı sevinçten bazı kederden ama en çok da sevdiğim canlarımın yokluğuna insanın vefasızlığına döktüğüm gözyaşını...
Nedense canımı yakanlar sizin de dediğiniz gibi 'hayatında bir güle dokunamamış katı yürekliler' oldu hep. Bir güle dokunamamış...bir gülün dokunulduğu anda el yakan sıcaklığıyla elini ısıtamamış yüreğini o sıcaklıkla dolduramamış katı yürekliler...
Yüreğimin her kanayışında başımı kaldırıp baktım umutla gögerttiğim semaya sevecenlikle dolu olarak...Serçe kuşların özgürce kanat çırptığı semaya...Bir serçe kuş nedir ki; el kadar bir şey! ? ..Ama kocaman yüreği var...seven hisseden kırılan..sevdiğine yanan ağlayan ve ölen serçe kuş...İşte o serçenin sevecen sıcaklığıdır avuçlarımı yakıp yüreğime akan..Sevince mutlu kanat çırpışlarına beni de ortak eden ve yüreğime güç veren serçe...
Yaşamım boyunca ne bir gül ne başka bir çiçek koparmadım dalından. Onları dalında sevdim okşadım canıma sardım sevgimle çoğaltarak..Belki de benim avuçlarımda ki bu gül kokusu da ondan...
Dostluğun en belirgin özelliği ' vefa ' deriz de hep nedense bir türlü vefalı dostlukları yürütemeyiz başaramayız; iyi kötü günde varlıkta yoklukta bu ölçeği bir türlü tutturamayız. Oysa dostluk vefa duygusu olmadan yaşatılabilir mi? ..Beklentisiz yürekten gelen sevginin gereğidir vefa...ve yaşam içinde karşılıksız uzatılan bir dost eli; döner geri sana gelir umulmadık bir anda..Zira sıcacıktır dar günde sana uzanan o el...
Ne çok dostluklar gördüm beni yerden yere vuran; vefasızlıklarıyle ölmeden öldüren..
Ne kadar azdı çıkarsız dostlarım canlarım; beni yerden kaldırıp yüreğine saran..
Yitirdiğim dostlar hep bitimli ömrün benden kopardıklarıydı..Fani dünyanın yolcuları...güllerle donanmış sevgi bahçemde gömülü onlar...
alıntı