Bu yazi sana asla "dokunmanin" onemini anlatamaz. Okudugunda ya da sana
okunan ama, teninde hissedemedigin, dokunamadigin hicbir yazi sana tam
anlatamaz "dokunmanin" dayanilmaz agirligini. Hep bir seyler, onemli
seyler eksIk kalir.
Bir "dokunus"la baslar yasamin ya da "dokunmak" yasaminla baslar ve bir
omur boyu seni asla terketmez. Annenin memesidir aradigin ilk temas; ilk
gozyaslarini dokersiniz bu temasin eksIkliginde. Doyman falan yetmez
cogu kez; dokunmak icin verirsiniz ilk kaybetmeye mahkum savasinizi.
Aslinda anne de (ne yazik ki asla bilemeyecegim) ayni zevki yasar bu
sehvetli birlesmede, iki vucudun tek vucut olusunda.
"Gormek", "duymak" guzeldir ama hicbir zaman tam kesmez insani.
"Dokunus"tur hepsinin yerini alabilen; gerekli butun besinlerin, savunma
hucrelerinin bulundugu bir anne sutudur yasaminizda.
Birbirine degmeyen iki elektrik yuklu buluttan asla cakamaz karanliklari
yirtan bir simsek.
Bosaltamadan enerjilerini, devam ederler yollarina bulutlar,
bulutcuklar; giderler bilinmeyen yerlere.
Sevgi ancak dokunarak tam olur.
Bir opusme, bir simsIki sarilma, sarmas dolas yurume, ellerin
kenetlenmesi ile anlam kazanir sevgi. Opusurken gozlerini kapatsan da
olur, hatta daha iyi olur.
Dunyadan cok daha uzaklarda varirsin bu uzayda kenetlenmenin buyulu
zevkine.
Mavi mavi gokyuzu, ayin karanlik yuzu, yanip sonen yildizlar hayranlikla
seyretmeni degil, hep gidip onlara dokunmani beklerler.
Birbiri icin yanip tutusan iki bedenin sevismesi (ama nasil olursa
olsun)
yasamin en onemli, en yasanasi olgusudur. Ne Romen rakamlariyla, ne civi
yazisiyla tarif edilebilir, ancak yasanarak ve yasanirken hissedilir.
Temasin olmadigi bir sevgi; duvardan sana bakan kedi resimli takvimdir.
Sooyle avucunla sicacik tuylu bir gerdanini oksayamadiktan sonra hicbir
anlami yoktur o boncuk gozlu kediye duydugun hislerinin, yazacagin "ben
kedileri cok severim" konulu doktora tezlerinin.
Paraguay'daki sevgilinle mektuplasmak gibidir, iki insan kolu toplam
uzunlugundan daha uzak mesafeden, yani aninda dokunamayacagin bir
menzilden anlatmak hislerini, paylastigini sandigin bir yemegi, bir
sohbeti.
Ne, yedigin kutur kutur elmanin tadi vardir, avucunda tutmayip catalla
yedigin; ne de o zevki verir tavsan kani cay; bardaginin ince, sicak
beline sarilmadan ictigin.
"Sanal dunya", "Katil Yosun"dur; umutlarinin, sevgilerinin limanini
saran, "dokunmak" adina ne varsa yok eden. Cevrene dokunulmazlik zirhi
orup, gercek yasamdan izole eden silikon esasli bir tecrittir.
"Ben seni seviyorum" demek hicbir anlam ifade etmez, hatta notere tasdik
ettirsen de farketmez, eger ayni yolda iki ayri beden olarak yuruyorsan
ya da yuruyebiliyorsan.
Ne telefondaki ses, ne mesaj kutundaki sevgi sozcukleri, ne de
cuzdanindaki otobus biletinin yaninda duran resim alabilir iki bedenin
temasinin yerini.
Gorme yetenegin sana kotu bir oyun oynayabilir gunun birinde, hatta
kacinilmaz olarak oynar da gecen yillarin; ilerleyen yaslarin ardinda.
"Senin icin" takilmis minicik bir kupeyi degil; durbun gibi gozluklerin
olmadan, o kulagi bile zor secebildigin gunler bekleyebilir kapinin
esiginde. Ya da karanlik, sadece karanlik olabilir gozlerinle tum
gorebildigin. Kulaginin dibindeki bir "seni seviyorum, seni cok
seviyorum"
dahi artik ancak entegre devreler, micro chipler araciligiyla ulasabilir
ruhunun derinliklerinde.
Ama ten temasi asla seni terketmez, son yurek carpisina kadar.
Belki bu temas cok daha kalin, cok daha burusuk deri katmanlarinin
ardindan gerceklesir; ama hissedersin, belki de artik kaldirmaya gucunun
kalmadigi elini tutan bir baska burusuk eli ya da onunde okyanuslar
duran, simsicak, kucucuk bir eli.
Ne dokunakli bir yazi, ne de bu yazi yetebilir dokunmayi anlatmaya;
saglam omuzlara, opulen yanaklara, islak dudaklara.
Dokunamadigin hersey sanaldir, var oldugu iddia edilendir.
Dokunmak; ruyanin bitmediginin, aslinda yeni basladiginin, "var"
oldugunun, hala yasadiginin, "seninleyim"in, "ben varim"in ispatidir.
Gerisi hikayedir?
okunan ama, teninde hissedemedigin, dokunamadigin hicbir yazi sana tam
anlatamaz "dokunmanin" dayanilmaz agirligini. Hep bir seyler, onemli
seyler eksIk kalir.
Bir "dokunus"la baslar yasamin ya da "dokunmak" yasaminla baslar ve bir
omur boyu seni asla terketmez. Annenin memesidir aradigin ilk temas; ilk
gozyaslarini dokersiniz bu temasin eksIkliginde. Doyman falan yetmez
cogu kez; dokunmak icin verirsiniz ilk kaybetmeye mahkum savasinizi.
Aslinda anne de (ne yazik ki asla bilemeyecegim) ayni zevki yasar bu
sehvetli birlesmede, iki vucudun tek vucut olusunda.
"Gormek", "duymak" guzeldir ama hicbir zaman tam kesmez insani.
"Dokunus"tur hepsinin yerini alabilen; gerekli butun besinlerin, savunma
hucrelerinin bulundugu bir anne sutudur yasaminizda.
Birbirine degmeyen iki elektrik yuklu buluttan asla cakamaz karanliklari
yirtan bir simsek.
Bosaltamadan enerjilerini, devam ederler yollarina bulutlar,
bulutcuklar; giderler bilinmeyen yerlere.
Sevgi ancak dokunarak tam olur.
Bir opusme, bir simsIki sarilma, sarmas dolas yurume, ellerin
kenetlenmesi ile anlam kazanir sevgi. Opusurken gozlerini kapatsan da
olur, hatta daha iyi olur.
Dunyadan cok daha uzaklarda varirsin bu uzayda kenetlenmenin buyulu
zevkine.
Mavi mavi gokyuzu, ayin karanlik yuzu, yanip sonen yildizlar hayranlikla
seyretmeni degil, hep gidip onlara dokunmani beklerler.
Birbiri icin yanip tutusan iki bedenin sevismesi (ama nasil olursa
olsun)
yasamin en onemli, en yasanasi olgusudur. Ne Romen rakamlariyla, ne civi
yazisiyla tarif edilebilir, ancak yasanarak ve yasanirken hissedilir.
Temasin olmadigi bir sevgi; duvardan sana bakan kedi resimli takvimdir.
Sooyle avucunla sicacik tuylu bir gerdanini oksayamadiktan sonra hicbir
anlami yoktur o boncuk gozlu kediye duydugun hislerinin, yazacagin "ben
kedileri cok severim" konulu doktora tezlerinin.
Paraguay'daki sevgilinle mektuplasmak gibidir, iki insan kolu toplam
uzunlugundan daha uzak mesafeden, yani aninda dokunamayacagin bir
menzilden anlatmak hislerini, paylastigini sandigin bir yemegi, bir
sohbeti.
Ne, yedigin kutur kutur elmanin tadi vardir, avucunda tutmayip catalla
yedigin; ne de o zevki verir tavsan kani cay; bardaginin ince, sicak
beline sarilmadan ictigin.
"Sanal dunya", "Katil Yosun"dur; umutlarinin, sevgilerinin limanini
saran, "dokunmak" adina ne varsa yok eden. Cevrene dokunulmazlik zirhi
orup, gercek yasamdan izole eden silikon esasli bir tecrittir.
"Ben seni seviyorum" demek hicbir anlam ifade etmez, hatta notere tasdik
ettirsen de farketmez, eger ayni yolda iki ayri beden olarak yuruyorsan
ya da yuruyebiliyorsan.
Ne telefondaki ses, ne mesaj kutundaki sevgi sozcukleri, ne de
cuzdanindaki otobus biletinin yaninda duran resim alabilir iki bedenin
temasinin yerini.
Gorme yetenegin sana kotu bir oyun oynayabilir gunun birinde, hatta
kacinilmaz olarak oynar da gecen yillarin; ilerleyen yaslarin ardinda.
"Senin icin" takilmis minicik bir kupeyi degil; durbun gibi gozluklerin
olmadan, o kulagi bile zor secebildigin gunler bekleyebilir kapinin
esiginde. Ya da karanlik, sadece karanlik olabilir gozlerinle tum
gorebildigin. Kulaginin dibindeki bir "seni seviyorum, seni cok
seviyorum"
dahi artik ancak entegre devreler, micro chipler araciligiyla ulasabilir
ruhunun derinliklerinde.
Ama ten temasi asla seni terketmez, son yurek carpisina kadar.
Belki bu temas cok daha kalin, cok daha burusuk deri katmanlarinin
ardindan gerceklesir; ama hissedersin, belki de artik kaldirmaya gucunun
kalmadigi elini tutan bir baska burusuk eli ya da onunde okyanuslar
duran, simsicak, kucucuk bir eli.
Ne dokunakli bir yazi, ne de bu yazi yetebilir dokunmayi anlatmaya;
saglam omuzlara, opulen yanaklara, islak dudaklara.
Dokunamadigin hersey sanaldir, var oldugu iddia edilendir.
Dokunmak; ruyanin bitmediginin, aslinda yeni basladiginin, "var"
oldugunun, hala yasadiginin, "seninleyim"in, "ben varim"in ispatidir.
Gerisi hikayedir?
