Dikkate almadığın yüreğim zaten sende

Yüzündeki gamzeli gülüşlerin sıcağını giyinip üzerime, küçük bir kedi misali hayaline sokulduğum bir gün daha kendini koyuveriyor. Öyle gaddarsın ki bu sıcaklığın yanında, haykırmak istiyorum tüm öfkemi yüzüne. Ama ya gidersen? Ya bir başıma korsan beni, bu acımasız sokakların soğuk kaldırım taşları üzerinde? Dilime yerleşen, sensizliğimin yazgısı senli türküler ya biterse? Ya…?

Taştan bir duvar örüyor dudaklarım kınından çıkarmaya hazır sözlerime ve çarpıp engellere geri dönüyor korkuyla her biri. Dağılıyorlar içimde çarpıp tüm organlarıma. Susuyorum, ıssızlığıma yol alırken umuduma sarılmış. Hain bir sessizlikte bilinçsiz yürüyor sana düşlerim, düşlerimde hiç batmayan güneşim.

Dikkate almadığın yüreğim zaten sende ama neye yarıyor ki önemsenmeden ellerinde emanet tutuşun. İstemediğin çiçekleri vazoya koyup koklamadan bulaşık taşı üzerinde bırakmandan öteye gitmiyor, yüreğimin sende olması. Böyle de olsa, yanında olmak bir nebze olsa da rahatlatmasına karşın, günden güne bittiğimi hissediyorum. Biliyorum, bitiyorum.

Geceye düşen her soluk yakınlaştırıyor mu, yoksa uzaklaştırıyor mu seni benden? Ahh! Bir bilebilsem! Bir görebilsem gözlerindeki minik pırıltılarını sevda şarkılarının. Haykırırım o şarkıları tüm dünyaya. Ahh! Bir görsem, duysam! Öylesine suskun, öylesine kendinle ve gizli bir izleyiş içindesin ki, ‘duyuyor musun beni’, ‘görüyor musun’ bunu bile bilmiyorum! Sana attığım her adımın sahipsiz ve sessiz kaldığını görmek içimi acıtıyor. Acıdıkça kanıyorum. Oysa koşmalara hazırım.

Çok sürmez bu böyle farkındayım. ‘Zor, oyunu bozar!’ Bilirim kendimi. Ne kadar rahatsız olduğumu öyle iyi bilirim ki sessizce girdiğim hayatından, yine sessizce giderim. Ardımda şiirler kalır, bir-iki öykü, bir-iki deneme ve giderim. Hoş, haberin yokken gittiğimin de bir önemi olmaz belki senin için, ama giremediğim kapıdan bir daha hiç girmemek gibi bir huyum da vardır benim. Gittim mi izim bile kalmaz bıraktığım yerlerde.

Acımasız bir deliyim ben. Bitti mi biter! Bitmedi gibi görünse de, içimde bitmiştir; bunu en iyi ben bilirim. Kalem kırılır ve ceza kesinleşir. Yazar parmaklarım, şarkılar olur dudaklarımda aşk, ama ben giderim. Şarkıda ‘Gidemem’ dese de giderim. Net cevaplar, net yaşayışlar ve net bir nokta. Artık tek bir iz bulamazsın benden, gittiğimde. Yok olurum!

Sevda, sessizce gelir oturur içime. Hiç ses çıkarmam, kabullenirim. Sevdamı yaşarım yüreğimde, sessiz sessiz. Ses etmedikçe sessizleşirim.Sevdanın dillenişi muhatabı ile can bulur. Ya da ölür ama fark edilmez. Bilirim, acımasızımdır. Bitti mi biter, giderim. Ölsem de, kalsam da! Haberin bile olmaz.

“sessiz bir sevdada yol alır düşler
ses etmeden dizilir önüne
ister öldür…al istersen ellerine
emanet yürekte sana söylenir şarkılar
ses ver duyduğunda…sen de söyle
gönder sözlerini yüreğinden yüreğime
ister öldür…ister al
bu sevda sessiz…sözler yürekte”

Pylşm icn tsqqrLr

Tsklr.

cok gzl saoL