ashli
Bayan Üye
...Derviş ile Gelincik...
Curcan’da yaşayan bir derviş vardı ki bir hayli zaman birlikte yaşadığı güzel bir karısı bulunduğu halde çocukları olmamıştı
Fakat dervişin çocuk sahibi olmaktan ümidi kestiği bir sırada karısı gebe kaldıBu yüzden derviş de karısı da Allah’a şükrettilerDerviş çocuğunun erkek olmasını dileyerek karısına şu sözleri söyledi: “Sana müjde veriyorum karıcığımÇocuğumuz erkek olacak,işimize yarayacak ve gözümüzü aydınlatacakBen ona isimlerin en güzelini seçeceğim
Ona türlü türlü öğretmenler bulacağım ve en mükemmel şekilde yetiştireceğim” Karısı: “Yahu!” der, “Ne diye bu kadar telaş ediyor ve ne olacağını bilmediğin şeyler üzerinde sözler söylüyorsun?Sen bu şekilde hareket etmekle, yağını balını başına döken dervişe benziyorsun” Adam: “Bu öyküyü bana anlatır mısın? Der Karısı da anlatır: “Derler ki: Tüccarın biri her gün bir dervişe bir miktar yağla bal gönderirmişKendisi bunun bir kısmını yer,bir kısmını bir kavanoza koyar ve evin bir köşesindeki bir kazığa asarmışKavanoz bir hayli dolmuştu
Bir gün derviş sopasını eline alarak sırtüstü yatmış ve başı ucunda asılı duran kavanoza bakarak yağ ile balın pahalılığını düşünmüş ve: Şu kavanozun içindekini satacağım ve bu altınla on dişi koyun alacağım der Bunlar gebe kalacak ve her beş ayda bir doğuracak, yavruları da çarçabuk yetişecek ve onlar da doğurmaya başlayacakBirkaç sene içinde dört yüz koyunum olacakBunları satar ve tohum da alır,rençberler tutar, ****lerle toprağı eker, ineklerin sitini satar, yavrularını yetiştiririmBeş sene bu şekilde çalışarak büyük bir servet edinir, kendime göre bir ev kurar ve birkaç cariye ile köle alırım
Sonra güzel bir kadınla evlenirim ve bir erkek çocuğum olurBen de ona isimlerin en güzelini seçerimBüyüyünce onu terbiye eder ve yetişmesine son derece dikkat ederimSözümü dinlerse ne âlâ dinlemezse bu sopa ile döverim!” Diyerek sopasını kaldırınca sopa başucunda duran kavanoza çarpar ve kavanoz kırılarak içinde ne varsa yüzüne gözüne dökülür
Kadın bu öyküyü anlattıktan sonra dedi ki: “Bu öyküyü anlatmaktan maksadım, seni acele etmekten vazgeçirmek,olup olmayacağını bilmediğin bir şey üzerinde söz söylemekten sakındırmaktır” Derviş de karısına hak verdi Kadın gerçekten de güzel bir erkek çocuk doğurmuş ana ve babası sevinmişlerdiKadın günler sonra iyileşince kocasına der ki: “Çocuğun yanında dur ben hamama gideceğim”Fakat kadın gittikten sonra kralın bir elçisi gelerek dervişi çağırırDerviş de çocuğun yanında onu bekleyecek birini bulamazAncak evin içinde insana alışmış bir gelincik yavrusu bulunuyorduDerviş bu yavruyu yetiştirdiği için onu evladı gibi seviyorduDerviş çocuğunu ona bırakır, evin kapısını kapatır giderOnun gitmesinden sonra kara bir yılan deliğinden çıkar ve çocuğa yaklaşır
Gelincik yılana karşı durarak tepesini vurur,sonra üzerine atılarak yılanı öldürür ve parçalarGelinciğin yüzü gözgü kan içinde kalır Çok geçmeden geri dönen derviş kapıyı açar açmaz gelincikle karşılaşırHayvan sanki yılanı öldürdüğünü müjdelemek istiyormuş gibi ilerlese de derviş hayvanın yüzünü gözünü kan içinde görünce korkar, aklı başından gider ve gelinciğin oğlunu öldürdüğünü zanneder
Derviş bu tablo karşısında bir an bile düşünmeden elindeki sopayı kaldırdığı gibi hayvanın başına indirir ve hayvanı öldürürFakat çocuğun bulunduğu yere gelince çocuğun yaşadığını ve yanı başında da parçalanmış yılanı görünce gerçeği anlar Böyle acelecilik yüzünden yaptığı hatayı anlar pişman da olarak der ki: “Keşke şu çocuğum doğmasaydı da şu hayvana bu zulmü yapmasaydım” Dervişin karısı eve dönünce kocasını perişan bir durumda bulur ve sorar: “Ne yaptın?” O da gelinciğin iyiliğine karşı yaptığı kötülüğü anlatır Karısı da der ki: “İşte, acelenin ve telaşın sonu budur”
Curcan’da yaşayan bir derviş vardı ki bir hayli zaman birlikte yaşadığı güzel bir karısı bulunduğu halde çocukları olmamıştı
Fakat dervişin çocuk sahibi olmaktan ümidi kestiği bir sırada karısı gebe kaldıBu yüzden derviş de karısı da Allah’a şükrettilerDerviş çocuğunun erkek olmasını dileyerek karısına şu sözleri söyledi: “Sana müjde veriyorum karıcığımÇocuğumuz erkek olacak,işimize yarayacak ve gözümüzü aydınlatacakBen ona isimlerin en güzelini seçeceğim
Ona türlü türlü öğretmenler bulacağım ve en mükemmel şekilde yetiştireceğim” Karısı: “Yahu!” der, “Ne diye bu kadar telaş ediyor ve ne olacağını bilmediğin şeyler üzerinde sözler söylüyorsun?Sen bu şekilde hareket etmekle, yağını balını başına döken dervişe benziyorsun” Adam: “Bu öyküyü bana anlatır mısın? Der Karısı da anlatır: “Derler ki: Tüccarın biri her gün bir dervişe bir miktar yağla bal gönderirmişKendisi bunun bir kısmını yer,bir kısmını bir kavanoza koyar ve evin bir köşesindeki bir kazığa asarmışKavanoz bir hayli dolmuştu
Bir gün derviş sopasını eline alarak sırtüstü yatmış ve başı ucunda asılı duran kavanoza bakarak yağ ile balın pahalılığını düşünmüş ve: Şu kavanozun içindekini satacağım ve bu altınla on dişi koyun alacağım der Bunlar gebe kalacak ve her beş ayda bir doğuracak, yavruları da çarçabuk yetişecek ve onlar da doğurmaya başlayacakBirkaç sene içinde dört yüz koyunum olacakBunları satar ve tohum da alır,rençberler tutar, ****lerle toprağı eker, ineklerin sitini satar, yavrularını yetiştiririmBeş sene bu şekilde çalışarak büyük bir servet edinir, kendime göre bir ev kurar ve birkaç cariye ile köle alırım
Sonra güzel bir kadınla evlenirim ve bir erkek çocuğum olurBen de ona isimlerin en güzelini seçerimBüyüyünce onu terbiye eder ve yetişmesine son derece dikkat ederimSözümü dinlerse ne âlâ dinlemezse bu sopa ile döverim!” Diyerek sopasını kaldırınca sopa başucunda duran kavanoza çarpar ve kavanoz kırılarak içinde ne varsa yüzüne gözüne dökülür
Kadın bu öyküyü anlattıktan sonra dedi ki: “Bu öyküyü anlatmaktan maksadım, seni acele etmekten vazgeçirmek,olup olmayacağını bilmediğin bir şey üzerinde söz söylemekten sakındırmaktır” Derviş de karısına hak verdi Kadın gerçekten de güzel bir erkek çocuk doğurmuş ana ve babası sevinmişlerdiKadın günler sonra iyileşince kocasına der ki: “Çocuğun yanında dur ben hamama gideceğim”Fakat kadın gittikten sonra kralın bir elçisi gelerek dervişi çağırırDerviş de çocuğun yanında onu bekleyecek birini bulamazAncak evin içinde insana alışmış bir gelincik yavrusu bulunuyorduDerviş bu yavruyu yetiştirdiği için onu evladı gibi seviyorduDerviş çocuğunu ona bırakır, evin kapısını kapatır giderOnun gitmesinden sonra kara bir yılan deliğinden çıkar ve çocuğa yaklaşır
Gelincik yılana karşı durarak tepesini vurur,sonra üzerine atılarak yılanı öldürür ve parçalarGelinciğin yüzü gözgü kan içinde kalır Çok geçmeden geri dönen derviş kapıyı açar açmaz gelincikle karşılaşırHayvan sanki yılanı öldürdüğünü müjdelemek istiyormuş gibi ilerlese de derviş hayvanın yüzünü gözünü kan içinde görünce korkar, aklı başından gider ve gelinciğin oğlunu öldürdüğünü zanneder
Derviş bu tablo karşısında bir an bile düşünmeden elindeki sopayı kaldırdığı gibi hayvanın başına indirir ve hayvanı öldürürFakat çocuğun bulunduğu yere gelince çocuğun yaşadığını ve yanı başında da parçalanmış yılanı görünce gerçeği anlar Böyle acelecilik yüzünden yaptığı hatayı anlar pişman da olarak der ki: “Keşke şu çocuğum doğmasaydı da şu hayvana bu zulmü yapmasaydım” Dervişin karısı eve dönünce kocasını perişan bir durumda bulur ve sorar: “Ne yaptın?” O da gelinciğin iyiliğine karşı yaptığı kötülüğü anlatır Karısı da der ki: “İşte, acelenin ve telaşın sonu budur”