Değer Ulaş Turan - Renkler, Şiirler Ve Ölüler

Renkler, Şiirler Ve Ölüler
-I-
Her defasında
Beklemektir,
Dünyanın umutsuz renkleriyle.
Görünen bir gerçektir
İçinde acı,
Soluk bir gökyüzü,
Bir gerçeğin,
Belki de
Görünen en gerçek yüzü..

İçleri acı
İçleri hünerli bir çeyiz sandığı.
Çaresiz beklemektir,
İçinden geçtiği ölümse,
Gelmeyen düşünden başka
Bir yolcu,
Yolculuktur belki.
Gitmek kurtuluş,
Zaman sıkı bir kayış
Boğazında hayatın...

-II-
Hiç vakit yok
Vedalaşmak korkudan,
Sanma ki döner eskiye
Eskide saklanan ne varsa
Sandıktadır,
Hiç vakit yok
Vedalaşmak unutabilmektir,
Bir şeyleri ardında bırakarak.
Arta bırakırsa zaman
Küçük bir hayalde kurulabilir...

Ellerinde kalansa artık
Donuk zamanları...
Matlaşan küsmüş renkleri
Ve en çok ta;
Boş hazineleriyle bir hayatın
Küskün insanları..

-III-
Küfelik bilinçlerde
O, hep en bilge...
Bilgeler geçmiştedir,
Ölüdür,
Ve anlamsızdır...

Çok renkleri döker hayata
Gök kuşağı zannederken kendini...
Alkol, kanında
Renklerini yakar...
Kendi gri kalır
Saçları sözlerine dolanır,
Elleri saçından siyah...
Renkleri anlamsızdır...

-IV-
Çoktan kopmuştur gerçeğinden
Kırılan fırçasında bir ressamın
En son darbesini atarken kalbine
Ağlayan cümleleri kalır şairin...
Fırçası kalbinde
Kanar,
Kırılır ayna
Kırıkları damarında
Renkleri kayıp bir ölüdür...
Aramak anlamsızdır...

-V-
Şimdi çocuklara koşarken
Bulur zannettiği renkleri...
Siyahında gecenin
Ağlayan küçük yavrusu
Kaybeder geleceği,
Bir bir yitirilen,
Değerleri,
Ve içleri dolu kafaların
Acımasız yargılarında gömülür...

Koparılan sirküler havadislerinde
Kum vakti,
Bir dolu bir boş
Sallanırken ipinde bedeni
Tanımsız bir ayrılıktır gerçeği...
Gerçeği anlamsızdır...

-VI-
Yalnız bir ressamın
Ağlayan çaresiz renkleri
Hapistir artık.
Tutsak,
Yorumsuz.
Delicesine, delirircesine
Belki bir deli...
Yazık ki
Deliler için anlamsızdır...

-VII-
Ressam ölü,
Renkler özgürdür
Ve palet çoktan sırra basmıştır kadem.
Kapı kapandığında
Ağlayan, bir şairdir
Ressamın başında.
Ölüler için anlamsızdır...

-VIII-
Ve özgür renkleriyle hayatın
Tanımını koparır,
Tanımlanamayan renklerin.
Saçma tahammülünde
O, yine anlamsızdır...

-IX-
Bir buluştur şaire
Ressamın hazinesi.
Ölü ressamlar
Şairlere benzemez nedense
Ölü renkler şairlerinde ölümüdür...

Hayatı sondayken,
Kendini bulur,
Ve renklerle yeniden doğar şair.
Bunu bilip,
Elimizden kaçırırdık
Nedensiz bunu söyler,
Renklerin kırık kanatlı perisi
Ölü ve anlamsızdır peri...

-X-
Şair renklerle ölür
İster gri,
İster bütün alaca tonları...
Sahi istemez mi?
Ölümün soğuk samimiyetinde
Zaten beyaz kalır kefeni...

Toprakta solarken renkleri,
O, griyi özler
Karışırken hayata...
Siyahların küstah,
Korkutan zaferinde...
Kazanılan bütün zaferler
Bir yenilgi
Ve güçleri anlamsızdır...

-XI-
Resim şaire,
Şiir ressama veda hazırlar...
Ve susar bütün zamanlar,
Şiirlerinde ressamın;
Renklerinde şairin ölümüyle...

Şair renklere gömülür,
Ve şiirde bulur gerçeği ressam...
Tüm gerçekler solgun,
Tüm şiirler anlamsızdır...

-XII-
Şiirler geleceğe,
Resimler geçmişe,
Ve tanıktır bütün ölüler
Gerçeğin somut elleriyle
Varlığında gizli
Sonsuz ihanete...

Ve tek umutsa boyun eğmek;
İnsanlar aç
Ölüler aciz
Şairler renksiz,
Resimler yalancıdır.

Kurtaramasak ta
Çürüyen geçmişi;
Durmadan kanayan geleceği
Tutamasak bile
Çaresiz tahammüller içinde,
Artık her şey anlamlıdır...

Değer Ulaş Turan​