Değer Ulaş Turan - Gülüşün Bende Kalsın

Gülüşün Bende Kalsın
Gülmek istedim çünkü,içimde sen varsın
çıkarmadım gülüşünü yüzümden
çok istedim hep bende kalsın
yüzümü kirlettim,acımı bilmeden.

Bu çocuk ağlamayı öğrendi neden,
kendini aradı başka gülüşlerden
gülerken gönlünde bir seni,
güllerini aradı sahte gönüllerden

Bir zaman geldi gülüşünü almaya
istedi yüzümü dökeyim,
canımı yakıp,yüzüme bir maske takayım
başladı ağlamaya,gülen maskenin ardından.

Gülüşün bende kalsın,
bende olsun hasretinle
aynalarda seninle kalayım
gülüşün bende ağlasın.

Yanakların kızarır gülerken,
güller daha kırmızı olur
sonra baharın,gülüşünde açar
gülüşün,döküp yapraklarını solar.

Baharın bende kalsın,
gönlümde sen hep baharsın
bu seferde götürme gülüşünü,
yorgunum başka baharlara,bırak bende kalsın.







Gözlerin aydınlık şimdi,
gökyüzü dökülüyor üstüme
gök senin gözlerin,
göğümü alıp götürme.

Dudakların nasılda kırmızı,
bir gülüş mü yapar bunu
baharın en taze meyvası dudakların
koparma,kirazlarımı.

Ve anlayacağın alıp götürme benden seni,
affet bu baharsız gönlümü,
maskeler olmasın,
gülüşler ağlamasın...

Gülüşün bende,
ellerim ellerinde,
gönlüm gülüşünde;
kalsın diye diliyorum tüm gönlümce...


Bahar affeder yaban otlarını; sende affet bu yabanı;
öğrenir elbet gül olmayı,
yada bir kardelen misali tutunur toprağa,
gülüşündeki o bahara...

Yıkanır yağmurlarında,kalmaz korkuların.
** Ve sen canımın içi,bahar gülüşlüm Hep “gülüm”se **

GÜLÜMSÜN ÖMRÜME AÇAN...

Değer Ulaş Turan​