Değer Ulaş Turan - Gidenlere

Gidenlere
Ya düşerken ağlar çocuklar,
Ya da ağlayan düşmüş yıldızlarını toparlar;
Kan rengi akşamlara sıkışan ömürlerinin dileğini tutar.

Ya olmaz çıkışlarıdır sokak başlarında hayat,
Ya da çiçekleri ve ölümü koklayan,
Ürkek bir kadın sesidir şarkılar.

Umutsuzluğuna öykünen bir aşkın,
Ne ateşi olur bilinmez elbet;
Külleri avuçlarını boyarken.

Sönmüş yıldızlar kadar soluksuz kalırsın,
Unutursun belki,
Ardına düşen susuz geçmişini; dudakların çatlamış.

Bir şiir gelir aklına,
Gidenlere diye başlar,
Gidenlere, en aymaz tümceleri.

Gidenlere,
Gitmekte olan gelişlerine ayrılıkların;
İçini yakan haykırışlarıyla.

O vakit,
Şarkılara sığınışların uyanıverir,
Şehirlerin arasında bir yerde.

Hangi peron saklar seni?
Hangi tanıdığın uğurlar?
Unutulmuşken bu kent; ellerinde bu küllerle.

Ömrüne küsen bir yabancının,
Anons sesiyle uyanı verirsin,
Sabah irkilir seninle birlikte.

Rüyaların sıcak olmaz,
Ve nedendir yolcusu yine sen olursun;
Bitmez kilometreleriyle yolların.

Ayakların diretir,
Ömrün yokuşlarında,
Nefessiz kalırsın, yıldızlar kadar.

Vücut diye taşıdığın yenik coğrafyan,
Seni yine yollara savurur.
Gidenlere diye başlar tüm isyanların; gidişlere...

“Gidenlere”,
Ve hala düşmekte olanlara;
İşte o zaman,
Bayraklarını çektiğin bir yenilgi olur hayat.

Gidilir,
Ve asla...

Değer Ulaş Turan​