Çok öldük biz ..

Vişne dallarının ağırlaşmasını beklerdik...
toplama zamanı ' geldiğinde
cümlelerinin içinden çıkarırdın saklı yalnızlığı
çıkardın mı resimlerden yansıyan renkleri de
alıp sol eline
(gibi sol yanın)
süzülürdük şiirin içine


Süzülürdük de
sesler koşardı,
soluğumuz kesilirdi bir de.
içime doğru üşüyünce yüzün
dudağımdaki yanık izlerinin güneş görmesiyle sonlanırdı
şiirin son kafiyesi
. . .

Öpüşmelerimiz dağıtılıyor sevgilim,
cennetteki meleklere.
ve değince tenin tenime
kimlik kargaşası yaşanıyor cehennemde.

. . . yine ölelim!​