Mr.TyLér ||
Kayıtlı Üye
Yolun, sevginin,insanlığın bittiği yerde başlıyordu onun hayatı.
Kim bilir;hangi yasak aşkın meyvesiydi.
Dudakları çatlamış,minicik elleri daha o yaşta nasır tutmuş,
Ama belli ki gelip geçenlerin vicdanı donmuş,kimse dönüp bakmıyordu.
Yaşadıklarına inat,o kadar asil bir duruşu vardı
Bakışları yıllanmış şarabı,hiç gülmeyen yüzü,çaresizce ihtiyarlamış gencecik bir ömrü andırıyordu.
Belki de kahpelikten korktuğu için o maskeyi takmış,insanları kandırıyordu.
Çok ayaz yemiş yüreği
Yaklaştım yanına,korktu ! Haklıydı,çünkü düşmanı çoktu.
Zor inandı samimiyetime.Gülümsedim,ellerimden tuttu.iki parmağımı zor kavradı elleri
Tıpkı hayatı gibi,tıpkı işlediğimizi sandığımız sevaplarımız gibi,yıkık bir eve götürdü beni.
Tebeşirle soğuk duvarlara pencere çizmiş,kapı çizmiş,
Ama kimse çalmamış kapısını,hiçbirkuş konmamış penceresine.
Kendimden utandım,sanki acıyan yanımda bir gül soldu o an.
Bizlerin merhametinden umudu kesmiş,duvara çizdiği kapıdan birilerinin girmesini bekliyordu...
Işıl ışıl parlayan gözleriyle,küflenmiş bayat bir ekmek uzattı bana.Ağladım,tutamadım kendimi.
Çocukluğum geldi birden aklıma.Annemim yaptığı çorbayı beğenmemiş,çöpe dökmüştüm.
Oysa şimdi çöpten çıkmış bir ekmeği ikram ediyordu bana.onunsa içine ekmek doğrayacağı sıcak bir çorbası hiç olmamıştı...
Bu kadar vicdansız mıydık bizler!
Başımı kaldırıp şöyle bir baktım etrafıma.Akbabalar uçuşuyordu sanki gökyüzünde
Sevmiyordu kimse kimseyi.Selam versem borç ister deyip yolunu değiştiriyordu insanlar.
Hepimiz gelecek derdine düşüp yarın ne olacak derken bu günümüzü unutmuşuz,
Ve para peşinden koşup,insanlığımızı kurutmuşuz...
Dizlerimin üzerine çöktüm.Gelirmisin benimle dedim,gülümsedi.
Boş bir sevinçle,birden sarıldı bana.sevgisi yüreğimi doldurdu.
Yaşlı anamın yanına gittik birlikte.Hayatımda yediğim en güzel yemekti.
O bir zamanlar çöpe döktüğüm çorbadan yapmıştı bize.
İşte o an şu hayattan bir tek şey öğrendim.
Aslında hiç kimse yoksul değilmiş,yeter ki şükredin halinize...
Şimdi ben masum bir evladın yıkık yüreğini yeniden sevgiyle örüyorum.
Ya diğerleri !!!
Kim bilir;hangi yasak aşkın meyvesiydi.
Dudakları çatlamış,minicik elleri daha o yaşta nasır tutmuş,
Ama belli ki gelip geçenlerin vicdanı donmuş,kimse dönüp bakmıyordu.
Yaşadıklarına inat,o kadar asil bir duruşu vardı
Bakışları yıllanmış şarabı,hiç gülmeyen yüzü,çaresizce ihtiyarlamış gencecik bir ömrü andırıyordu.
Belki de kahpelikten korktuğu için o maskeyi takmış,insanları kandırıyordu.
Çok ayaz yemiş yüreği
Yaklaştım yanına,korktu ! Haklıydı,çünkü düşmanı çoktu.
Zor inandı samimiyetime.Gülümsedim,ellerimden tuttu.iki parmağımı zor kavradı elleri
Tıpkı hayatı gibi,tıpkı işlediğimizi sandığımız sevaplarımız gibi,yıkık bir eve götürdü beni.
Tebeşirle soğuk duvarlara pencere çizmiş,kapı çizmiş,
Ama kimse çalmamış kapısını,hiçbirkuş konmamış penceresine.
Kendimden utandım,sanki acıyan yanımda bir gül soldu o an.
Bizlerin merhametinden umudu kesmiş,duvara çizdiği kapıdan birilerinin girmesini bekliyordu...
Işıl ışıl parlayan gözleriyle,küflenmiş bayat bir ekmek uzattı bana.Ağladım,tutamadım kendimi.
Çocukluğum geldi birden aklıma.Annemim yaptığı çorbayı beğenmemiş,çöpe dökmüştüm.
Oysa şimdi çöpten çıkmış bir ekmeği ikram ediyordu bana.onunsa içine ekmek doğrayacağı sıcak bir çorbası hiç olmamıştı...
Bu kadar vicdansız mıydık bizler!
Başımı kaldırıp şöyle bir baktım etrafıma.Akbabalar uçuşuyordu sanki gökyüzünde
Sevmiyordu kimse kimseyi.Selam versem borç ister deyip yolunu değiştiriyordu insanlar.
Hepimiz gelecek derdine düşüp yarın ne olacak derken bu günümüzü unutmuşuz,
Ve para peşinden koşup,insanlığımızı kurutmuşuz...
Dizlerimin üzerine çöktüm.Gelirmisin benimle dedim,gülümsedi.
Boş bir sevinçle,birden sarıldı bana.sevgisi yüreğimi doldurdu.
Yaşlı anamın yanına gittik birlikte.Hayatımda yediğim en güzel yemekti.
O bir zamanlar çöpe döktüğüm çorbadan yapmıştı bize.
İşte o an şu hayattan bir tek şey öğrendim.
Aslında hiç kimse yoksul değilmiş,yeter ki şükredin halinize...
Şimdi ben masum bir evladın yıkık yüreğini yeniden sevgiyle örüyorum.
Ya diğerleri !!!
