Çocukların gelişiminde doğuştan getirdikleri genetik özellikler öncelikli rol oynar. Bu Genetik yapının yanı sıra fiziksel ve sosyal çevrede önemli rol sahibidir. Dünyaya yeni, gelen bir bebeğin öncelikle beslenmeye,ısınmaya ve korunmaya ihtiyacı vardır. Öncelikli olan şey fizyolojik ihtiyaçlarıdır ve bunu sağlayan kişiye karşı duygusal bir bağlılık oluşturur. Bu bağlılığın ve ilişkinin şekli ise çocuğun gelecekte ki ilişkilerinin ; yaşamının niteliğini belirler.
İlk ihtiyaçlarını karşılayan anneyle yaşadığı ilişki çocukta ; temel güven duygusunun temellerini oluşturur. Ruhsal anlamda sağlıklılı olmanın göstergesi ise kurduğumuz ilişkiler ve sosyal bağlardır. Gerek kendimizle gerekse çevreyle ilişkimizde ; güven önemli bir faktördür. Bu temelleri atabilmesi için çocuğun anneye yada onunla birebir ilgilenecek ; ve tutarlı ,süreklilik içinde ihtiyaçlarını karşılayacak bir insana olmalıdır.
Bebeklikten çocukluğa geçen dönemlerde ise mental açıdan gelişmesi, girişken kendine olan güvenini belsemsi için ise çeşitli uyarana ve kendinin öğrenme merakını destekleyecek ; büyüklere ihtiyacı vardır.Çocuklarda ruhsal sorunların gelişmesinde ; risk etkenlerinin önemi uzun yıllardır bilinmektedir.çeşitli araştırmalar doğum öncesi problemlerin,gelişimsel geriliklerin,kronik fiziksel hastalıların, boşanma, yoğun aile sorunlarının yaşandığı ortamların, çocuğun bakım evinde uzun süre kalmasının risk etkeni olduğunu ve psikiyatrik yatkınlık yarattığını ortaya koymuştur.
Özellikle erken çocukluk döneminde çocuğun yaşadıkları ileriki yaşamında ruhsal anlamda sağlıklılığını belirlemektedir.
Hiçbir risk etkeniyle karşılaşmadan hayatı sürdürmek tabi ki mümkün değildir.mümkün kılana bilecek şey ; stresle ve olumsuzluklar ile başa çıkabilecek donanımla çocuğu büyütmektir.
Uyum bozukluğuna yol açan ; çevresel koşullara ve risk etkenlerine karşı kişinin tepkisini değiştiren,düzelten etkenler koruyu etkenler olarak tanımlanır.
1.Çocuğun Mizacı;Olumlu mizaç,kız olmak, tepki vermede esneklik, olumlu benlik saygısı,dürtü kontrolünün ve sosyal ilişkilerin yeterli düzeyde olması, zeka düzeyi..
2.Destekleyici Aile ortamı; Güçlü aile birliği ve tekin ana-babalık güç durumlara karşı çocukların uyum yapmalarını destekler.
Aile bireyleri arasında duygusal yakınlık,ana babaların destekleyici tutumları ve yerinde ,uygun kurallar koymaları aileye ilişkin koruyucu etmenlerdir.
3.Toplumsal Etkenler; Aile dışında çocukların akranları,çocuk için önemli diğer yetişkinler ve kurumlarla geliştirdikleri ilişkiler..
İlk ihtiyaçlarını karşılayan anneyle yaşadığı ilişki çocukta ; temel güven duygusunun temellerini oluşturur. Ruhsal anlamda sağlıklılı olmanın göstergesi ise kurduğumuz ilişkiler ve sosyal bağlardır. Gerek kendimizle gerekse çevreyle ilişkimizde ; güven önemli bir faktördür. Bu temelleri atabilmesi için çocuğun anneye yada onunla birebir ilgilenecek ; ve tutarlı ,süreklilik içinde ihtiyaçlarını karşılayacak bir insana olmalıdır.
Bebeklikten çocukluğa geçen dönemlerde ise mental açıdan gelişmesi, girişken kendine olan güvenini belsemsi için ise çeşitli uyarana ve kendinin öğrenme merakını destekleyecek ; büyüklere ihtiyacı vardır.Çocuklarda ruhsal sorunların gelişmesinde ; risk etkenlerinin önemi uzun yıllardır bilinmektedir.çeşitli araştırmalar doğum öncesi problemlerin,gelişimsel geriliklerin,kronik fiziksel hastalıların, boşanma, yoğun aile sorunlarının yaşandığı ortamların, çocuğun bakım evinde uzun süre kalmasının risk etkeni olduğunu ve psikiyatrik yatkınlık yarattığını ortaya koymuştur.
Özellikle erken çocukluk döneminde çocuğun yaşadıkları ileriki yaşamında ruhsal anlamda sağlıklılığını belirlemektedir.
Hiçbir risk etkeniyle karşılaşmadan hayatı sürdürmek tabi ki mümkün değildir.mümkün kılana bilecek şey ; stresle ve olumsuzluklar ile başa çıkabilecek donanımla çocuğu büyütmektir.
Uyum bozukluğuna yol açan ; çevresel koşullara ve risk etkenlerine karşı kişinin tepkisini değiştiren,düzelten etkenler koruyu etkenler olarak tanımlanır.
1.Çocuğun Mizacı;Olumlu mizaç,kız olmak, tepki vermede esneklik, olumlu benlik saygısı,dürtü kontrolünün ve sosyal ilişkilerin yeterli düzeyde olması, zeka düzeyi..
2.Destekleyici Aile ortamı; Güçlü aile birliği ve tekin ana-babalık güç durumlara karşı çocukların uyum yapmalarını destekler.
Aile bireyleri arasında duygusal yakınlık,ana babaların destekleyici tutumları ve yerinde ,uygun kurallar koymaları aileye ilişkin koruyucu etmenlerdir.
3.Toplumsal Etkenler; Aile dışında çocukların akranları,çocuk için önemli diğer yetişkinler ve kurumlarla geliştirdikleri ilişkiler..