tunc_1988
Kayıtlı Üye
ÇEKİM
Biz Fenerbahçe taraftarı değil miyiz?
Bizim rengimiz sarı-lacivert değil mi?
Biz takımımıza aşık değil miyiz?
Biz ne zaman unuttuk diğerlerinden farklı olduğumuzu?
İşte bize bir öğüt...
Bir gerçek var... Hayatın sırrı!
Benim bunu herkesten önce tüm Fenerbahçe taraftarına açıklamak en büyük görevim!
Hayatın sırrı= Çekim gücü
Düşüncelerimiz aslında bizim kendimize uygun gördüğümüz ve evrende üzerimize çektiğimiz herşeyin kaynağıdır.Şanslı olduğumuza, başarılı olacağımıza inanıyorsak şanslı oluruz ve başarıyı çekeriz. İçimizdeki sevgi ve şükran duyguları aslında bize geri dönüşü pozitif ve iyilik olan duygulardır.
Biz kendi takımımıza lanet edersek, onu sürekli kötü nitelersek bize Allahımız, yüce varlık iyi bir şey verir mi? Asla bunu Pollyanna oyunu olarak görmeyin. İnanmak işin özü. Bu sayede sadece takımımızı iyi yapmakla kalmayıp, birey olarak kendi hayat standartımızı da hayal edemeyeceğimiz boyutlarda yükseltir.
Hayattaki “tesadüf” dediğimiz veya “şanslıydım” dediğimiz dakikalar bir bakın... Hepsi eski hayallerimiz, kafamızda canlandırdıklarımız değil mi? Yada hep başımıza gelen kötülükleri düşünün... “Benim aklıma gelen başıma geliyor” dediklerimizin ta kendisi değil mi?
Batışlar, kötülükler hep üst üste gelir derler ya, aslında battıkça daha kötüsünü düşünüp şikayet ve isyan ettiğimizdendir! İyilikleriniz hiçbir zaman karşılıksız kalmaz. Öyle yada böyle başımıza gelen tüm iyi şeylerin özünde yaptığımız iyiliklerin bize geri dönüşü vardır aslında...
İster kadın duygusallığı deyin, ister öfkenize yenik düşün! Tüm bunları niye yazıp duruyorum? Hadi hepbirlikte takımımızı çok çok sevelim, bakın yarın 10 gol atacağız demek için değil! Er yada geç bizim taraftar olarak 2007 yılında verdiğimiz tüm sevgi, bundan sonra yine Fenerbahçe’ye gidecek ve onu iyileştirecek olan sevgidir. Bu belki bugün değil, yarın değil ama muhakkak ki öbür gün gelir... Sabrımız en büyük erdemimiz olsun... Büyüklük bizde kalsın...
İşte bizim diğerlerinden farkımız da bu olsun...
Ben her koşulda takımıma aşığım.
Doğmadan önce de , öldükten sonra da Fenerbahçe’li olacağım.
İçinde bulunduğu en kötü durumda bile, ben takımımın arkasındayım.
Kimseyi kendimle eğlendirmem. Kimseye de “Bak, nasıl da birbirlerine düştüler” dedirtmem!
Bu yazıyı okuyan arkadaşlarım da kendilerini her ne kadar üzgün ve öfkeli hissetseler de aslında gerçekten seviyorlarsa beni en iyi anlayanlar olacaktır.
Felsefe değil arkadaşlar! Bu aşk! Ve gerçek aşk asla bitmez...
Seviyorsanız sevin, sevmeyenler bizden değildir! Çekim gücümüzü başarı için kullanalım, kavga ve kaybetmek için değil...
Biz Fenerbahçe taraftarı değil miyiz?
Bizim rengimiz sarı-lacivert değil mi?
Biz takımımıza aşık değil miyiz?
Biz ne zaman unuttuk diğerlerinden farklı olduğumuzu?
İşte bize bir öğüt...
Bir gerçek var... Hayatın sırrı!
Benim bunu herkesten önce tüm Fenerbahçe taraftarına açıklamak en büyük görevim!
Hayatın sırrı= Çekim gücü
Düşüncelerimiz aslında bizim kendimize uygun gördüğümüz ve evrende üzerimize çektiğimiz herşeyin kaynağıdır.Şanslı olduğumuza, başarılı olacağımıza inanıyorsak şanslı oluruz ve başarıyı çekeriz. İçimizdeki sevgi ve şükran duyguları aslında bize geri dönüşü pozitif ve iyilik olan duygulardır.
Biz kendi takımımıza lanet edersek, onu sürekli kötü nitelersek bize Allahımız, yüce varlık iyi bir şey verir mi? Asla bunu Pollyanna oyunu olarak görmeyin. İnanmak işin özü. Bu sayede sadece takımımızı iyi yapmakla kalmayıp, birey olarak kendi hayat standartımızı da hayal edemeyeceğimiz boyutlarda yükseltir.
Hayattaki “tesadüf” dediğimiz veya “şanslıydım” dediğimiz dakikalar bir bakın... Hepsi eski hayallerimiz, kafamızda canlandırdıklarımız değil mi? Yada hep başımıza gelen kötülükleri düşünün... “Benim aklıma gelen başıma geliyor” dediklerimizin ta kendisi değil mi?
Batışlar, kötülükler hep üst üste gelir derler ya, aslında battıkça daha kötüsünü düşünüp şikayet ve isyan ettiğimizdendir! İyilikleriniz hiçbir zaman karşılıksız kalmaz. Öyle yada böyle başımıza gelen tüm iyi şeylerin özünde yaptığımız iyiliklerin bize geri dönüşü vardır aslında...
İster kadın duygusallığı deyin, ister öfkenize yenik düşün! Tüm bunları niye yazıp duruyorum? Hadi hepbirlikte takımımızı çok çok sevelim, bakın yarın 10 gol atacağız demek için değil! Er yada geç bizim taraftar olarak 2007 yılında verdiğimiz tüm sevgi, bundan sonra yine Fenerbahçe’ye gidecek ve onu iyileştirecek olan sevgidir. Bu belki bugün değil, yarın değil ama muhakkak ki öbür gün gelir... Sabrımız en büyük erdemimiz olsun... Büyüklük bizde kalsın...
İşte bizim diğerlerinden farkımız da bu olsun...
Ben her koşulda takımıma aşığım.
Doğmadan önce de , öldükten sonra da Fenerbahçe’li olacağım.
İçinde bulunduğu en kötü durumda bile, ben takımımın arkasındayım.
Kimseyi kendimle eğlendirmem. Kimseye de “Bak, nasıl da birbirlerine düştüler” dedirtmem!
Bu yazıyı okuyan arkadaşlarım da kendilerini her ne kadar üzgün ve öfkeli hissetseler de aslında gerçekten seviyorlarsa beni en iyi anlayanlar olacaktır.
Felsefe değil arkadaşlar! Bu aşk! Ve gerçek aşk asla bitmez...
Seviyorsanız sevin, sevmeyenler bizden değildir! Çekim gücümüzü başarı için kullanalım, kavga ve kaybetmek için değil...
