Canın Yanmasın!

Canın Yanmasın!


..
Kayboluyorum karanlıkların koynunda..
Sustukça, kalbim akıtır lavlarını damarlarıma..
Yanmak mühim değil yanarım da..
İliklerime kadar sen varsın canın yanmasın!

Gel-gitler sürer ömrümde alışkınım!
Elim, eline değmeyecek kadar riyakarım.
Arkana bak gör nasıl perişanım..
Ben gerekirse nefes almam yeter ki senin canın yanmasın!

Nice intiharlarına sebep oldun duygularımın..
Hissediyorum! Ölüm, sensiz yaklaşıyor adım adım..
Bir jiletle kolayca aksada kan’ım..
Ben gıkımı çıkarmam yeter ki senin canın yanmasın!

Karanlıklara hapsolsada bedenim..
Hala SEN diye bakıyor yaşlı gözlerim..
Bazen ben olurum, aslında hep SEN’im..
Ben mahfolurum yeter ki senincanın yanmasın!

Ellerinden mi olacak benim sonum?
Sensiz çıkmıyor ki bedenden ruhum..
Bir mızrak gibi saplanıyor her gece yokluğun..
Ben sürünürüm sensiz, yeter ki senin canın yanmasın!

Sonu gelmeyen uzun yollardayım..
Yokluğun öldürüyor, darmadağınım!
Mutluluk süsüyle her gece bürkülsede dudaklarım..
Ben avunurum yeter ki senin canın yanmasın!

Sessiz sessiz boğulurken hüzünlere..
Bir vuslat uğruna can atıyorum ölümlere..
Günah seninle yazılsa da amel defterime..
Ben yanarım , yeter ki senin canın yanmasın !​