Bu öyle bir dengesizlik ki adını koyamıyorum...

Anlayamadım...
Anlayamıyorum...
Alışkındım ben yalnızlığa...
Artık alışamıyorum...
Beceremiyorum galiba...
Bir dengesizlik var bu işte...
Bazen çok huzurlu oluyorum
Bazen hiç olmadığım kadar suçlu...
Bu yalnızlık bazen beni ürkütüyor
Bazen çok ilginç bir şekilde cesaret veriyor...
Anlayamadığım bir dengesizlik işte...
Kahretmek geliyor içimden bazen
Bazen haykırmak ona sevdiğimi ...
Ağlamak saatlerce
Saatlerce gülmek
Sonsuza kadar susmak
Ya da nedensiz bir çığlık atmak hayata...
Bazen çığlıklar atıyorum sessizce
Ya da haykırırcasına susuyorum...
Bütün şarkılarda onu buluyorum bazen
Bazen hiçbir şarkıyı yakıştıramıyorum...
Anlamadım...
Anlayamıyorum...
Dedim ya bir dengesizlik var bu işte geç fark ettiğim...
Onu hayal ederim diye
Gözlerimi kapamaya korkuyorum...
Ama yine de bu korku o kadar çekici ki
Kapılıyorum ve açamıyorum gözlerimi...
Açmıyorum işte...
Gülüyorum konuşuyorum yürüyorum
Fakat aslında ben yokum...!!!
Bu öyle bir dengesizlik ki adını koyamıyorum...
Ölüyorum ama hala yaşıyorum...​