Hangi cümleye sığınırsınız canınız yandığında sözcükler yeter mi içinizdeki acının şiddetini anlatmaya(?)
Hangi densiz demiş; zaman her acıya ilaç zaman kendine çare bulabilmiş mi ki; olabilsin dertlere ilaç!.. Zaman ancak olgunlaştırıyor benim bahçemdeki meyveleri ya da sararıp zaman için de yok olacak güllerin gelişmesini Ama asla çare olamıyor ne içimdeki dertlere ne de çığlık atamadığım gecelere
Pare pare bölünüyorum gecenin en zifirisi dünyama bulaştığında Ve bedenim arınamıyor acının şiddetinden Dörtnala koşan çaresizlik büküyor belimi dudaklarım lal olmuş diyemiyor ki artık yeter!..
Suspus olmuş gece gibiyim; sözcükleri asmışım ayın ücra bir köşesine en güzel düşlerimi gizlemişim dağların aradın da ki ulu çınarın göğsüne ve kurban vermişim en ihtişamlı çağımı karanlıkların prensi olan geceye
Artık masallar anlatmak neye yarar gökkuşağının tüm renkleri siyaha çalarken kendini kandırmak koca bir yalan Edilen hangi yemin tutuldu ki acıları son buldursun bu sahte zaman
İzaha lüzum kalmadı; konuşmak anlamsız artık ve beden metruk bir şehir gibi ak sanılan çarşaflar arasında Benlik kabullenmenin arifesin de ama geç kalmışlığın ertesinde ve acımasızlığın kol gezdiği hayatı bir solukta çekiyor ciğerlere
Şimdi hangi yemin rücu eder aslına hangi sözcük aldığını getirip bırakır kapıma? Her söylenen yalan soğuk bir hançer gibi sokulurken bağrıma; dışarıya bahar gelmiş diyorlar o da ne? Şimdi tüm mevsimler hazan mevsimibaharlar çoktan solmuş bu dert benim kime ne!..