En kalabalık topluluğun içinde bile yalnızdık biz. Öyle sarmış sarmalamış, pençelerini geçirmişti bize yalnızlık. Bazen ellerimiz cebimizde kaldırımda yürümek hoşumuza gitse de, yanımızdan geçen bir çift acıtmıyor diyemezdik canımızı. Öyle ya, onlardan biri olunca yahut en azından onlar gibi olunca; hoşumuza gitmiyordu parmaklarımızın arasındaki boşluğun dolması. Yalnızlık belki az geliyordu mutlu olmak için, ama rahat batıyordu, fazla geliyordu bir başkası hayatımıza karışınca. Alıştığımız bir durum değildi kahkahalar. Şen şakrak günler, başımızı ağrıtıyordu. O yüzden en kalabalık topluluğun içinde bile yalnızdık biz. Konuşuyorduk ama, susmak için can atıyorduk. Bu hayatı bir başkasına devretmek oldukça cazip bir fikirdi bazen. Ama ne yalnızlık için ne mutluluk için ne de bir devir yapmak için yeterli değildi içimizdeki Cesaret. Oturduğumuz evden dışarıya bakmaya korkardık çoğu zaman. Kuş olsak, düşmekten korkar uçamazdık. Belki unutabilseydik, merhem olacaktı acılarımıza.. Geçmişte yaşadığımız o içsel darbe unutulabilseydi eğer. Başarabilseydik, ulaşabilseydik içimizdeki dağın doruğuna. Yahut bir şeyleri unutmaya hiç ihtiyacımız olmasaydı.. Ama olmadı. O yüzden ellerimizde başkasının elleri varken bile yalnız kaldık. Sırf nasılsınlara ne yapıyorsunlara bile verdiğimiz yalan cevaplardan, Cehenneme gitme hakkı kazandık..
Eda K.
-başka yerlerde paylaşırken sonuna şu ismi de ekleyin bir zahmet-
-başka yerlerde paylaşırken sonuna şu ismi de ekleyin bir zahmet-
Son düzenleme: