Düş kurmanın serbest ancak hayallerin tutuklu yargılandığı bu duruşmaya yapayalnız gelmişti gece gözlü prenses.Mübaşir son anaonsu yaptığında kara gözlü genç duruşmanın tek tanığıydı.Suçu sevgiydi gece gözlü prensesin. Aşık olmuştu tanığına.O yaşam denen kirli denizde sevdalanmanın bedelini ödüyordu.Savunmasız ve yorgundu mahsun gözleri giderek kısıldı ve başladı savunma metnini okumaya ilk sözleri döküldü dudaklarından …
Yaşam elbette uzun/ Biz duyabildikçe sevgiyi/ Yalnızca bunun için uzun/ Yani sevgiyle de sevebilir insan sevdayla da/ örneğin bir sevgiyi yontup onarmak için dövüşmekte sevgidir.
Yargıcın şaşkın bakışları arasında prensesin savunması bir sevda türküsüne dönüşüyordu.Nasılsa çiçekleri seviyorsam öylesine seviyorum şiirleri diyordu gece gözlü prenses. Hüzünlerin sessiz kıyılar acıların suskunluk olduğunu anlatıyordu savunması şiirlerle sürüyordu mahsun prensesin.Niçin sevdiğini şu dizelerle dile getirdi!
Söz edemiyorsam da aşkım’dan saçlarından gözlerinden dudaklarından Ama hiç olmassa ruhumda tanıdığım yüzün. Beynimde taşıdığım sesinin tınısı. Düşlerimden çıkmayan eylül günleri.
Kurarlar ve renklendirirler sözcüklerimi ve cümlelerimi.Hangi konuyu ele alsam hangi düşünceyi dile getirsem… Bağırıyordu prenses. Hiçbir hukuk kuralının aşkı yargılayamayacağını söylüyordu. İnsanı insan yapan en büyük olgunun sevgi olduğunu haykırdı. Ve şu dizeleriyle insanın mutlaka aşık olmasını ispatladı.
İnsan aşık yaşamalı ama nasıl?
Herkes yaşayabilir
Kuru bir dalda insan aşkı yaşayabiliyorsa
Gözyaşlarıyla sulayıp kanı ile besleyebiliyorsa
Teni ile kuru bir dalı yeşertip yaşatabiliyorsa
Gururu ile destek ümidi ile kuvvet verebiliyorsa
Hayaline ölçü koyabiliyorsa
O insanı aşkı yaşayabilir saymalı.
Yaşam elbette uzun/ Biz duyabildikçe sevgiyi/ Yalnızca bunun için uzun/ Yani sevgiyle de sevebilir insan sevdayla da/ örneğin bir sevgiyi yontup onarmak için dövüşmekte sevgidir.
Yargıcın şaşkın bakışları arasında prensesin savunması bir sevda türküsüne dönüşüyordu.Nasılsa çiçekleri seviyorsam öylesine seviyorum şiirleri diyordu gece gözlü prenses. Hüzünlerin sessiz kıyılar acıların suskunluk olduğunu anlatıyordu savunması şiirlerle sürüyordu mahsun prensesin.Niçin sevdiğini şu dizelerle dile getirdi!
Söz edemiyorsam da aşkım’dan saçlarından gözlerinden dudaklarından Ama hiç olmassa ruhumda tanıdığım yüzün. Beynimde taşıdığım sesinin tınısı. Düşlerimden çıkmayan eylül günleri.
Kurarlar ve renklendirirler sözcüklerimi ve cümlelerimi.Hangi konuyu ele alsam hangi düşünceyi dile getirsem… Bağırıyordu prenses. Hiçbir hukuk kuralının aşkı yargılayamayacağını söylüyordu. İnsanı insan yapan en büyük olgunun sevgi olduğunu haykırdı. Ve şu dizeleriyle insanın mutlaka aşık olmasını ispatladı.
İnsan aşık yaşamalı ama nasıl?
Herkes yaşayabilir
Kuru bir dalda insan aşkı yaşayabiliyorsa
Gözyaşlarıyla sulayıp kanı ile besleyebiliyorsa
Teni ile kuru bir dalı yeşertip yaşatabiliyorsa
Gururu ile destek ümidi ile kuvvet verebiliyorsa
Hayaline ölçü koyabiliyorsa
O insanı aşkı yaşayabilir saymalı.