Bir Hayat Yetmedi Seni Sevmeye
Bu hadise 17agustos 1999 depreminde yaşanmışıtr..
Herşey güzel olacaktı.sen,ben ve hayatımız..hayallerimiz ve hedeflerimiz..seni tanıyıp sevdikten sonra hayatıma dair verdiğim sözler..
hepsi çok güzel olacaktı..sende olsaydın!!!
Seni tanımak hayatı tanımaktı..senin ideallerini hayata taşıma yolunda beraber olmak için söz vermiş,bu beraberliği ömür boyu sürdürme kararımızı
nikahla noktalamıştık.."daima mutlu olacağız ve bir gün gelip ölüm muvakkaten ayırsa bile birbirimiz unutmayacağız!" diye nikah memuruna söz verdik..önce kilometre taşımdın,şimdi ise hayat arkadaşım..
Henüz üç aydır aynı evi paylaşıyorduk..henüz üç aydır beraber kitap okuyor,çay içiyor,hayata aynı pencereden bakıyorduk..evet,henüz üç aydır inanç ve ideallermizi birlikte paylaşıyor,henüz üç aydır "yaşıyorduk"..
Mutluydun.bunu biliyor ve görüyordum..mutluluğun benide mutlu ediyordu..seninle sevginin tılsımını çözmüştük..ebedi bir sevginin kaynağının "birbirine bakmak" değil, "birlikte aynı yöne bakmak" olduğunu anlıyorduk..senin baştan beri kalıcı güzelliklere bağlılığındı seni bana sevdiren..Allah'ın kalplerimize koyduğu muhabbetullah hissi ve orada yayılan varlık sevgisi etrafa dalga dalga yayılıyordu..gece ve gündüzümüz hep o sevgiyle aydınlanıyordu sanki..huzurluyduk..yuvamızın huzur kaynağı belkide senin geceleri sessizce yaptığın o dualardı..taki o geceye kadar..
17 ağustos günü seninle alışverişe çıkmış epey yürüdükten sonra annenlere uğramıştık..onların dualarını almıştık,"iki dünya mutluluğu" adına..bulaşıcı bir yanı vardı mutluluğun..bizi görenlerde neredeyse bizim kadar mutlu oluyorlardı..eve geç dönmüştük..yorgun olmamıza rağmen uyumaya pek niyetimiz yoktu..sen bir kahve yaptın ve uzun uzun sohbet ettik..önümüzdeki günler hakkında,hedef ve niyetlerimiz adına konuştuk..etrafımızdakilere daha çok nasıl faydamız olur,bildiklerimizi nasıl daha çok anlatabilir bilmediklerimiz nasıl daha iyi anlayabiliriz diye düşündük..o gece bir kere daha anladım senin gönül dünyandaki güzlellikleri..ve bilmenin sevginin başlangıvı oludğunu..
Saate bakmıştım bir an..3 e geliyordu.."artık uyumalıyız!"diye düşündüm..sen hergün okuduğun baş uç kitabından bir kaç sayfa okumak istedin..bense tam sana iyi geceler dilemiştim..işte o an..ömrümde ilk defa duyduğum o uğultu koptu.hiç bilmediğim bu uğultu korkunç bir sallantıya dönüştü..bu neydi Allah'ım?sehpanın üzerindeki bardağı bile aniden yere fırlatan bu sarsıntıda neydi..evet,Allahın celal isminin tecellisi olan bu sarsıntıyı kabullemek gerekiyordu..bu bir zelzeleydi..gözlerindeki manaın adı acziyetten gelen şaşkınlıktı..hemen elinden tuttum..ayağa kalkıp kapının eşiğine gittik ama bolunaydı gayretlerimiz..sallantı toz bulutu halin gelmişti..biz dışarı çıkamadan tavan üzerimize çökmüştü..ben senin üzerine düştüm..portmanto benim üzerime..sen acı çekiyordun..çünkü kırılan camlar bacağına batıyor üstüne üstlük bende hareket edemiyor ve san a acı veriyoordum..sen okadar ince ruhluydunki,beni üzmemek için kendi acını unutup bana hissettirmemeye çalışıyordun..
18 saat bizi farketmelerini,feryadımızı duymalarını bekledik..18saat birbirimizin ellerini tutp birbirimize teselli verdik..o durumdayken bir aralık bana "eğer ölürsem seni oarada bekleyeceğim!" dedin..ve 18 saat kimbilir belkide 18 ölümü bekledin..
Aradan 4 gün geçmişti..şehir o şehir değildi..izmit bambaşka bir mekan olmuştu..ben felaketi biraz olsun atlatmıştım..senin durmunsa kötüydü..doktor bacağının kesileceğini söyledi..bunu duyar duymaz ikinci bir zelzeleyle dünya başıma yıkıldı sandım..ama sen hala gülümsüyordun..sen nasıl bir insandın?ne dünyaya ne de dünyalığa önem veriyordun..senin için maddenin ve kaybedecek bir bacağın hiç önemi yokmuydu?hatta hayatta kalmanın bile..
8.gündü..bir kibrit kutusu gibi yakılan evler,evlerin altında kalan canlar,ümitler..çığlıklar,"sesimi duyan var mı?"lar..isyanlar,sabırlar..nice hikayeler,mucizeler ve gönüllerde derin bir fay hattı...şehirde keskin bir cesed kokusu ve insanlarda büyük bir hüzün hakim..boş arsalar kireçlenmiş toplu mezarlarla dolu...evini,annesini,kendisini kaybetmiş insanlar..insanların dilinde tek kelime"deprem!"..
Fakat sadece bacağın gidecek derken,sen birlikte olacağımız ebedi aleme gittin..geride dolu dolu yaşanmış üç ay ve ideallerini yaşatma azmi kaldı..elmde senin en çok sevdiğin çiçek,naif kırmızı bir gülle mezarının başındayım..artık sen yoksun yanımda..nede gönül pınarının heyecanları..sen gittin..geride hüzün,geride ben,,gayeyi hayallerimiz...şimdi omzumu sıvazlayan yakınlarım "bırakma kendini!unutur, yeni bir yuvayla yine mutlu olursun" diyorlar..asla!!!sen bana o zor dakikalarda ne demiştin..biz seninle "ötelere" sevdalandık..
Şimdi mezarının başında seninleyim..bu bize yeter..
Ey benim ötelerde hayat arkadaşım..bana "unutursun!" diyenlere sadece bir acı tebessümle bakıyorum.biz seninle devamlı öteleri aradık..sen buldun aradığını!!bense yoldayım hala!
imtihanın bu en zor anında sabır diliyorum rabbimden..ne olur seni sevdiğimi,her an sana dua ettiğimi ve sana kavuşacağım günü şafak sayar gibi beklediğimi bil!!Vekillerin en güzeline emanet ol!!!
alıntıdır..
Bu hadise 17agustos 1999 depreminde yaşanmışıtr..
Herşey güzel olacaktı.sen,ben ve hayatımız..hayallerimiz ve hedeflerimiz..seni tanıyıp sevdikten sonra hayatıma dair verdiğim sözler..
hepsi çok güzel olacaktı..sende olsaydın!!!
Seni tanımak hayatı tanımaktı..senin ideallerini hayata taşıma yolunda beraber olmak için söz vermiş,bu beraberliği ömür boyu sürdürme kararımızı
nikahla noktalamıştık.."daima mutlu olacağız ve bir gün gelip ölüm muvakkaten ayırsa bile birbirimiz unutmayacağız!" diye nikah memuruna söz verdik..önce kilometre taşımdın,şimdi ise hayat arkadaşım..
Henüz üç aydır aynı evi paylaşıyorduk..henüz üç aydır beraber kitap okuyor,çay içiyor,hayata aynı pencereden bakıyorduk..evet,henüz üç aydır inanç ve ideallermizi birlikte paylaşıyor,henüz üç aydır "yaşıyorduk"..
Mutluydun.bunu biliyor ve görüyordum..mutluluğun benide mutlu ediyordu..seninle sevginin tılsımını çözmüştük..ebedi bir sevginin kaynağının "birbirine bakmak" değil, "birlikte aynı yöne bakmak" olduğunu anlıyorduk..senin baştan beri kalıcı güzelliklere bağlılığındı seni bana sevdiren..Allah'ın kalplerimize koyduğu muhabbetullah hissi ve orada yayılan varlık sevgisi etrafa dalga dalga yayılıyordu..gece ve gündüzümüz hep o sevgiyle aydınlanıyordu sanki..huzurluyduk..yuvamızın huzur kaynağı belkide senin geceleri sessizce yaptığın o dualardı..taki o geceye kadar..
17 ağustos günü seninle alışverişe çıkmış epey yürüdükten sonra annenlere uğramıştık..onların dualarını almıştık,"iki dünya mutluluğu" adına..bulaşıcı bir yanı vardı mutluluğun..bizi görenlerde neredeyse bizim kadar mutlu oluyorlardı..eve geç dönmüştük..yorgun olmamıza rağmen uyumaya pek niyetimiz yoktu..sen bir kahve yaptın ve uzun uzun sohbet ettik..önümüzdeki günler hakkında,hedef ve niyetlerimiz adına konuştuk..etrafımızdakilere daha çok nasıl faydamız olur,bildiklerimizi nasıl daha çok anlatabilir bilmediklerimiz nasıl daha iyi anlayabiliriz diye düşündük..o gece bir kere daha anladım senin gönül dünyandaki güzlellikleri..ve bilmenin sevginin başlangıvı oludğunu..
Saate bakmıştım bir an..3 e geliyordu.."artık uyumalıyız!"diye düşündüm..sen hergün okuduğun baş uç kitabından bir kaç sayfa okumak istedin..bense tam sana iyi geceler dilemiştim..işte o an..ömrümde ilk defa duyduğum o uğultu koptu.hiç bilmediğim bu uğultu korkunç bir sallantıya dönüştü..bu neydi Allah'ım?sehpanın üzerindeki bardağı bile aniden yere fırlatan bu sarsıntıda neydi..evet,Allahın celal isminin tecellisi olan bu sarsıntıyı kabullemek gerekiyordu..bu bir zelzeleydi..gözlerindeki manaın adı acziyetten gelen şaşkınlıktı..hemen elinden tuttum..ayağa kalkıp kapının eşiğine gittik ama bolunaydı gayretlerimiz..sallantı toz bulutu halin gelmişti..biz dışarı çıkamadan tavan üzerimize çökmüştü..ben senin üzerine düştüm..portmanto benim üzerime..sen acı çekiyordun..çünkü kırılan camlar bacağına batıyor üstüne üstlük bende hareket edemiyor ve san a acı veriyoordum..sen okadar ince ruhluydunki,beni üzmemek için kendi acını unutup bana hissettirmemeye çalışıyordun..
18 saat bizi farketmelerini,feryadımızı duymalarını bekledik..18saat birbirimizin ellerini tutp birbirimize teselli verdik..o durumdayken bir aralık bana "eğer ölürsem seni oarada bekleyeceğim!" dedin..ve 18 saat kimbilir belkide 18 ölümü bekledin..
Aradan 4 gün geçmişti..şehir o şehir değildi..izmit bambaşka bir mekan olmuştu..ben felaketi biraz olsun atlatmıştım..senin durmunsa kötüydü..doktor bacağının kesileceğini söyledi..bunu duyar duymaz ikinci bir zelzeleyle dünya başıma yıkıldı sandım..ama sen hala gülümsüyordun..sen nasıl bir insandın?ne dünyaya ne de dünyalığa önem veriyordun..senin için maddenin ve kaybedecek bir bacağın hiç önemi yokmuydu?hatta hayatta kalmanın bile..
8.gündü..bir kibrit kutusu gibi yakılan evler,evlerin altında kalan canlar,ümitler..çığlıklar,"sesimi duyan var mı?"lar..isyanlar,sabırlar..nice hikayeler,mucizeler ve gönüllerde derin bir fay hattı...şehirde keskin bir cesed kokusu ve insanlarda büyük bir hüzün hakim..boş arsalar kireçlenmiş toplu mezarlarla dolu...evini,annesini,kendisini kaybetmiş insanlar..insanların dilinde tek kelime"deprem!"..
Fakat sadece bacağın gidecek derken,sen birlikte olacağımız ebedi aleme gittin..geride dolu dolu yaşanmış üç ay ve ideallerini yaşatma azmi kaldı..elmde senin en çok sevdiğin çiçek,naif kırmızı bir gülle mezarının başındayım..artık sen yoksun yanımda..nede gönül pınarının heyecanları..sen gittin..geride hüzün,geride ben,,gayeyi hayallerimiz...şimdi omzumu sıvazlayan yakınlarım "bırakma kendini!unutur, yeni bir yuvayla yine mutlu olursun" diyorlar..asla!!!sen bana o zor dakikalarda ne demiştin..biz seninle "ötelere" sevdalandık..
Şimdi mezarının başında seninleyim..bu bize yeter..
Ey benim ötelerde hayat arkadaşım..bana "unutursun!" diyenlere sadece bir acı tebessümle bakıyorum.biz seninle devamlı öteleri aradık..sen buldun aradığını!!bense yoldayım hala!
imtihanın bu en zor anında sabır diliyorum rabbimden..ne olur seni sevdiğimi,her an sana dua ettiğimi ve sana kavuşacağım günü şafak sayar gibi beklediğimi bil!!Vekillerin en güzeline emanet ol!!!
alıntıdır..
