gerekli eşya ile gereksiz eşyayı ayırt edememe sonucunda gelişen bir çeşit ruh hastalığı. kişi ön safhalarda eline gelen her eşyayı "bir ara kullanırım" düşüncesiyle saklamaya başlamasıyla görülür. bunu tutumlu olma adına yapar ve yaptığının iyi birşey olduğunu düşünür, çöpe atılanları israf olarak algılamaya başlar. bir süre sonra hasta kişi artık ne şimdi ne de ileride hiçbir şekilde işine yaramayacağı eşyaları da biriktirmeye, hiçbir şeyi atamamaya başlar. daha ileriki safhalarındaysa sokakta atılmış gördüğü çöpleri, israf olarak görüp evine götürmeye başlar. başkalarına zararlı olmadığı için toplum tarafından dert edilmese de, aşırı durumlarında istifçi kişinin yaşamını kısıtlamaya hatta toplumda çöp ev olarak tabir ettiğimiz ve en sonunda komşu şikayeti üzerine zabıtanın gelip evi zorla boşaltmasına kadar uzanabilen bir hastalıktır. psiko terapilerle tedavi edilebilmektedir ama önce istifçi kişinin kendi hastalığının farkına varmış olması lazım gelir.
