Dark_GirL
Bayan Üye
Bu yazıya üçüncü kez başlayışım..
Herbişey tamam
Esinti* tamam
Kağıt tamam..
Kalem tamam.. En sevdiğimden olanı.. pembe ve ince uçlu tükenmez kalemim..
Ne yazsam kelimeler havada kalıyor..
Eski ünlü şairlerin ilhamları için neden dağ evlerine kapanıp günlerce yalnız düşündüklerini şimdi daha iyi anlıyorum.
İnsan arada yalnız kalabilmeli
Tek başına şöyle bi düşünebilmeli
Kaç kişilik olursa olsun yaşananlar.. tek başına da kalınabilmeli yada..
Hiç bu yolu seçmediğimi fark ettim..
Gönül kırıklıklarında kendimi kalabalıkların içine atıverdiğimi..
Hep böyle üstesinden gelmeye çalıştığımı
Herşeyi paylaştığımı..Her kafadan ses çıktığını ve
Her kafadan çıkan sesi umursadığımı..Hiç “ben” olmadığımı fark ettim..
Hiç en derinde bana ait bir şeyler olmadığını..
Tek kalsam yanıma bikaç şarkı aldığımı muhakkak..
Üstelik onların canımı daha çok acıttığını
Mutlulukları, anıları, yarabantlarını kimseye emanet etmemek lazım bunu fark ettim..
Çünkü onlar gidince yerlerine başkasını bulmak kolay olmadığını..
Sözün gümüş, sükutun altın olduğunu ama
Yine de bir “hayır” kelimesinin sükuttan çok daha az acıttığını fark ettim..
Bir daha başlamam gerek.. en baştan yeni baştan..Nasıl olacak bilmesem de, önyargısız, kırgınlıklara kayıtsız, beklentilerden umarsız..