By.CheqiCi
Kayıtlı Üye
Hep daha çok boşvermiş göründüm, daha çok endişelenerek…
Daha çok alay ettim kendimle, hayatla…
Hep tutarak kendimi, hiç ağlamadım..
Daha çok gülümsedim, çok kızgındım oysa..
Daha cesur göründüm, korkudan ölüyordum oysa..
Daha güçlü gibi göründüm, aklımı kaybetmeye yakınken düşünüp durmaktan..
Panikten sağa sola koşacak gibiyken, oturdum sakin sakin..
Ve gülümsedim bilmişcesine… Hiçbir şeyi bilmeden ..
Sarılmak istiyordum birine, hiç kimse bana sarılmadı diye…
Sarılmadım kimseye ama, hiç kimse sarılmadı diye bana..
Kafamda bir yerlerde, beyaz koridorlarda gölgeler arasında,
Koşarken ben deli gibi, soluk soluğa kovalıyordu yalnızlığım beni,
Her an yakalayacak gibi…
Sevmek istedim, sevmedim, kendimi çıkarırım diye açığa..
Herşey önemsiz oldu benim için, kendim bile…
Hep öyle sandılar, gördükleri gibi yani..
Ama yanıldılar, değildim göründüğüm gibi..
Hep rol yaptım, her gün ayrı maske taktım..
Korktum herşeyden, hiç göstermedim kendimi..
Oradaydım esasında ama gerçek şuydu,
Kimsenin bilmediği biriydim..
Hep açıksözlüymüşüm gibi davrandım..
Aklımdan geçenleri asla söylemedim oysa..
Hep oyunu izledim, hiç müdahale etmedim..
Karışmadım,
Ama zannettiler ki, oynadım..
Oysa ben hiç dahil etmedim kendimi oyuna..
Aklımdan siyah geçerken, beyaz dedim..
Siyah deseydim olmazdı, uğraşırdınız benle..
Ben uğraşmak istemedim sizinle..
Dahil olmak istemedim oyuna..
Beyaz dedim ve gizlendim..
Bilmediniz ..
Demezdim hiç düşündüklerimi, hissettiklerimi..
Denmezdi, ayıp olurdu nedense…
Kırılırdınız..
Güya yakındık ya biz birbirimize, korkunç mesafelerle..
Ama anlatılmazdı, ayıp olurdu..
Kral çıplak hesabı…
Tercihen ikiyüzlülük modaydı..
Çıkmaz sokaklara aşinaydık ya biz..
El mahkum gülümserken, gözlerimiz donuktu..
Hep aynı devam ederdi bu oyun, kısır döngü…
Herkes çok iyi bilirken beni..
Giderek daha bir gizledim kendimi..
Anlatılamaz haldeydi tüm bu hesaplar..
Anlatmayı denediysem de önceleri..
Geri çekildim yenik, manzara iç açıcı değildi…
Her şey yolunda gibi görünürken..
Her gün duyar oldum çekip gitme, kaybolma özlemini…
Kimsenin bilmediği, tanımadığı bir yerde..
Bir yabancı olabilmek yegane dileğimdi ..
Herşeyi kimse istemedi bilmek..
Kimse istemedi duymak..
Sözlere dökülmesi sakıncalılar listesi uzar giderdi..
Sustum; içimde bir yerlerde gölgesi bol serin odalarımda kapanan kapıları sa¤¤¤¤¤…
Hep yalnız kalırdım hiç şikayet etmezdim değil mi ?
Taş duvarlar gibiydim değil mi ?
Yine de yosun tutardım çok ender de olsa ağladığım için..
Ve hikaye buydu… Bir kale sandıkları şey öyle görünse de bir kale gibi, kumdandı aslında evet, sadece kumdan, ama bilmediler, anlamadılar ve yanıldılar… Hem de çok…