Bıkmışım

ay dökülürken saçlarına sensin şakaklarımda ki ağrı
her doğan gün vurulmuşum zaman yürürken üstüme
sensin gökyüzümde şafak diye söken
sensin bana benden yakın taaa şuracığımda ki sancı
sensin kar düşmüş çayımda ki dem üşümüş yüreğimin titrekliği
plakta çalan şarkımız da sensin bağrıma bastığım taş
sensin d/ağlayıp giden yanaklarımdan süzülen şu kekremsi tat
ömrümün yetimliğinde seni ben müebbet bilirim
zikrime dokun susup devinirken canım sana
mısralar dört yanı pusu
dökemem seni kendime satır aralarında /kaçanlar utansın

ve yanar dudak izlerim
ve hangi yola çıksam sen olur izlerim

sahi sen niçin yoksun?
sen yoksan bahar gelmez artık buralara

yaralı düşerken yüreğim bir avuç toprağa
gör toprağımsın diye öleceğim sana
aşk alfabende budandım kuruyan dallar gibi
urganlar takıldı çoktan nefesime yargısız infazlarda
gül kokulu yılanlar sokuyor artık beni
azad ettim kendimi sensizlikten
kör kalleş günler bitti

tek kirimiz pasımız sevmek öfke yüklü
yalnızlığının dârında bir ölüm kuşandım
kan soluyor belalı mısralarım şimdi
her gece saçlarına doğru akıyorum
gamzelerinin çukurlarında ağlıyorum bir tek
b/ak dudaklarım lal olmuş bıçak dayanmış kemiğe
demiri döver gibi alev alev geçiyorsun içimden
ölümden ölmekten değil korkum
kan damladı ekmeğime aşıma sevdama

gözlerimin ıslağında inanmışlığın mezarı
senleştirip bütün acıları yine eksildim
öylesine yorgunum uçurum kenarı
yaşayıp seni iliklerime kadar
kara kirpiklerinde unuttum kendimi
her kavgada sırılsıklam ıslanmışım

kaybetmenin ızdırabı senin yokluğundur
uçurum uçurum kanayan avuçlarımda
ne olur tuza ban bu yetim yarayı
sen diye kanamasın artık bana yeter acısı

şair değilim ki ben sadece bıkmışım

/son kez / içimin delisine ve yine vakitsiz gidenlere ve yine az önce...



Şahin Sevim