Earl Freyja
Bayan Üye
Beşir Fuad (Osmanlı: بشير فؤاد), (d.1852, İstanbul- ö.5 Şubat 1887, İstanbul), Türk asker, çevirmen, gazeteci, fikir adamı.
Tanzimat Döneminde bilim, felsefe, edebiyat eleştirisi, biyografi alanlarında eser vermiş sıradışı bir Osmanlı aydınıdır. Sıradışılığı, romantizm akımının etkisindeki diğer Tanzimat aydınlarından farklı olarak edebiyatta realizmi ve natüralizmi ; felsefede pozitivizm ve materyalizmi benimsemesindendir. Türk edebiyatının ilk denemecisi, ilk Türk materyalist, ilk biyografici, ilk eleştirmen gibi sıfatlarla anılır.
35 yaşında bileklerini keserek hayatına son veren Beşir Fuadın bir bilimsel deney gibi gerçekleştirdiği intiharı, o zamana kadar intihar kavramına yabancı olan Osmanlı toplumunda ve basında geniş yankı bulmuş; İstanbulda bir intihar salgını başlatmıştır.
YAŞAMI
1852de İstanbulda dünyaya geldi. Gürcü asıllı bir aileye mensuptur.[1] Babası Maraş ve Adana mutasarrıflıklarında bulunmuş olan Hurşid Paşa, annesi Giresunlu Memiş Paşa 'nın kızı Habibe Hanım' dır.[1]
İstanbul Fatih Rüştiyesini bitirdikten sonra öğrenimine babasının görevli olduğu Suriyede, Halep Cizvit Mektebinde devam etti. Bu okulda çok iyi derecede Fransızca öğrendi. 1871de İstanbul Askeri İdadisini, 1873te Mekteb-i Harbiye'yi bitirdi. Üç yıl Sultan Abdülaziz'in yaverliğini yaptı. 1876-1877 Osmanlı-Sırp Savaşı başlayınca gönüllü olarak savaşa katıldı. Ardından 1877-1878 Osmanlı-Rus Savaşı nda ve Girit isyanlarının bastırılmasında gönüllü görev aldı. Girit'te birkaç yıl kaldı. Bu süre içinde İngilizce ve Almanca öğrendi.[4]
İlk evliliğini çok genç yaşta iken halayığı ile yapan ve bu evlilikten Mehmet Cemil adında bir oğlu olan Beşir Fuad kısa bir süre sonra eşinden boşanarak saray doktoru Kadri Paşanın oğlu Salih Paşanın kızı Şaziye Hanım ile evlendi. Bu evlilikten Namık Kemal ve Mehmed Selim adlı iki oğlu oldu.[5]
Beşir Fuad bilim ve felsefeye ilgi duyuyor; çok iyi derecede İngilizce, Almanca ve Fransızca bildiği için Batıda gelişen fikir ve sanat akımlarını hızla ve yakından izleyebiliyordu.[6]1883 yılında Mustafa Reşidin çıkardığı Envâr-ı Zekâ dergisine çeviriler yaparak yazı hayatına başlayan Beşir Fuad, 1884'de askerliği bıraktı.
1884ten itibaren kendisini tamamen yazı ve yayın hayatına verdi. Gazetelerde bilimsel, felsefî ve askeri yazılar, tiyatro değerlendirme yazıları, dil öğrenimi hakkında yazılar, çeviri kitaplar yayımladı. Üç yıllık çalışması sonunda 16 kitap 200 makale yayımlayan Beşir Fuad, Osmanlı aydınlarına Emile Zola, Alphonse Daudet, Charles Dickens,Flaubert, Auguste Comte, Karl Georg Büchner, Herbert Spencer, Jean le Rond d'Alembert, Julien Offray de La Mettrie, Diderot, Claude Bernard, Gabriel Tarde gibi Batılı düşünür ve yazarları kitapları ve yazılarıyla tanıttı.
1884te yazarlık ve gazeteciliğin yanı sıra dergiciliğe de başladı. Birkaç arkadaşıyla önce Hâver ardından Güneş dergisini çıkardı. Hâver dört sayı, fen ağırlıklı yazlılar yayımlayan Güneş on iki sayı sonra kapandı. Bir buçuk ay kadar Ceride-i Havadis'in başyazılarını yazdı, Ceride-i Havadis kapatılınca Tercüman-ı Hakikat ve Saadet' gazetelerinde makaleler yayımladı.
Edebi alanda eser vermese de edebi tenkit alanında dikkate değer görüşler ortaya koyan Beşir Fuad, devrinde pek çok edebiyatçı ile ters düştü; dönemin Romantizmden etkilenmiş yazarlarına karşı fen ve felsefenin ve maddenin gücünü ve önemini savundu. Sanat ve felsefeyle ilgili düşüncelerini en açık şekilde Muallim Naci ile mektuplaşmalarını içeren İntikad adlı eserinde ortaya koydu.[7] Menemenlizade Tahir ve Namık Kemal ile şiddetli polemiğe varan tartışmalara girişti.
1885te Victor Hugonun ölümü üzerine onun hakkında bir küçük eser kaleme aldı. Bu eser, Türk edebiyat tarihinde yazılmış ilk tenkitli monografi sayılır.[1] Voltaire hakkında kaleme aldığı diğer bir monografisinde pozitivizmi savundu. Bu kitapları Hakikatçiler-Hayalciler tartışmasını başlattı.[4]
Oğlu Namık Kemali bir buçuk yaşında iken 1885te kızılcık hastalığından kaybeden Beşir Fuad, bu kaybın etkisini üstünden atamadı.[5] Mart 1886da annesinin paranoyaya kapılıp ölmesinin üzerine hastalığın genetik olduğu endişesiyle delirme korkusuna kapıldı. Gece hayatına ve metreslerine yöneldi. Fransız metresinden Feride adlı bir kız çocuk sahibi oldu.[8]Eşi ve metresi arasında kalmanın sıkıntısını yaşadı. Tüm bu sıkıntılarının yanı sıra babasından kalan mirası tüketerek geçim sıkıntısına düştü ve kendini öldürmeyi planladı. 5 Şubat 1887de Cağaoloğlu Yokuşu 12 numaralı evde bileklerini keserek intihar etti. Cenazesi Eyüp Mezarlığına defnedildi ancak mezarı daha sonra kaybolmuştur.
İNTİHARI
Beşir Fuad, intiharı ile hayatını son vermenin yanı ısıra ölüm sırasında hissedilenleri bilimsel bir gözlem olarak kaydetmeyi de amaçladı ve arkasında birkaç satırlık bir tasvir bıraktı. Bu metin ve intiharıyla ilgili mektupları Ahmet Mithat Efendi Beşir Fuad isimli eserinde yayınlamıştır.
Beşir Fuad, cesedini kadavra olarak Tıbbiye'ye bağışladıysa da bu isteği yerine getirilmedi.
Fuadın intiharının hemen ardından İstanbulda bir intihar salgını başlaması üzerine 11 Mart 1887 tarihinde gazetelerin intihar haberlerini vermesi yasaklandı. Yasak altı ay sonra kalktı.
KİTAPLARI
İki Bebek (Victor Bernard-Eugène Granger'den çeviri, bir perdelik komedi) (1884)
Binbaşıyı Davet (K. F. Mor'dan çeviri, bir perdelik komedi) (1884)
Birinci Kat (James Cobb'dan çeviri, iki perdelik komedi) (1884)
Bedreka-i Fransevî (sarf kısmı, Emile Otto'dan çeviri) (1884)
Bedreka-i Fransevî (nahiv kısmı, Emile Otto'dan çeviri) (1884)
Miftah-ı Bedreka-i Lisan-i Fransevî (1885)
Cinayetin Tesiri (Emile Zola'dan çeviri, roman) (1885)
Miftah-ı Usûl-i Talim, (1885)
Victor Hugo (1885
Almanca Muallimi (Emil Otto'dan çeviri) (1886
İngilizce Muallimi (Emile Otto'dan çeviri) (1886
Usûl-i Talim (Emile Otto'dan çeviri) (1886
Beşer (1. Kısım 1886 Voltaire 1887)
İntikad (Muallim Naci ile) (1887)
Mektûbât (Fazlı Necib ile) (1889)
BİBLİYOGRAFYA
Beşir Fuad, Şiir ve Hakikat (edisyon: Handan İnci). Yapı Kredi Yayınları. (1999.
M. Orhan Okay, Beşir Fuad: İlk Türk Pozitivisti ve Natüralisti. Hareket Yayınları. (1969.
Mehmet Karabela, Beşir Fuad and His Opponents: The Form of a Debate over Literature and Truth in Nineteenth-Century Istanbul. Journal of Turkish Literature 8:96-106. 2011.