Deniz kızı
Bayan Üye
Kalbimin beynime yalanlar söylediği günlerden biri, adam. Uyandığımı zannettiğim aslında uyuyor olduğumu fark etmediğim, duyup dinleyemediğim, hissediyormuş gibi yaptığım ve unuttuğumu sandığım bir gün bugün adam. İnsanların yalanlarına özeniyormuş gibi kalbim. Söz de geçiremiyorum ki kalbime. Dinleme sen insanları. İnsanlar kötüdür. İnsanlar yalan söyler, desem de dinlemiyor ki. Canının istediğini yapıyor işte. Kulak vermiyor beynime. Biraz dinlese sözünü, belki her şey yoluna girecek diyorum. Ama olmuyor. Kalp söz dinlemiyor. Uyanık olduğuma inandırmaya çalıştırıyorum beynime. Kalbime uyuyorum. Unuttuğumu inandırmaya çalışıyorum. Yeni başlangıçlar yapmam gerektiğine inandırıyorum. Ama inanmak istemiyor beynim. Biliyor çünkü. Yapamayacağım. Çok zorlamıyor mu bu kalbim sence de adam? İmkansızı istemiyor mu? Canımın acıdığını görmüyor mu ? Biraz mantıklı hareket etse diyorum. Birazcık iş birliği yapsa beynimle de beni zor durumda bırakmasa diyorum. Belki her şey daha kolay olabilirdi adam, değil mi?