N€F€S
Banned
Seni özlediğimde yüzümü dağlara dönerim ben. Sırtımı bir ırmağın akışına yaslarım.Kırgın ikindiler gelir
göğsüme batırır tırnağını bir alıcı kuş. Taşlar susar
taşlardan suskun bir ağrı şakaklarımda. Ben beklerim
gözlerinde saklı şehrin kapılarından bir gün yine yalınayak
perişan girebilmek ümidiyle. Gurbet derim
kandan oyulmuş her harfi. Sıla derim sonra
adınla başlayan bir hikayenin vatanına. Uzağım
yaralıyım
yabanım ne çıkar? SEN BEKLE BENİ
GELMESEM DE.
Bütün tebessümlerin altından sen çıkarsın
gözyaşlarımın dünyanın bütün damarlarına karıştığı yerden sen. Gün pılısını pırtısını toplayıp göçer dağların ardına
ben kalırım. Rüyadır
kovsan ayrılmaz kapından sana varmanın umudu. Hayaldir
ellerinin alnıma dokunuşuyla koklayacağım deniz mavisi. Şiirlerini yağmura tutmuş bu kız
ağlayıp bir fotoğrafa yüz sürmenin kaydını mecnun diye tutan geceye kanına bandığı bir çevreyi gösterir. Ayrıyız
ateşim ve ellerim fırtınada. Gider ayağım
kanamalıyım
yorgunum ne çıkar? BEKLE BENİ
GELMESEM DE...
Hiç kimse böyle bir sevdayı sırtına vurup
yaralenmedi. Hiç kimse
kanadına yokluğunun sancısını nakışlayıp uçurmadı kuşlarını. Hiç kimse
gece başladığında ve ışık kuytulara saklanıp sessizce ağladığında
kalbini ben gibi kucaklamadı. Sevdimse verdiğin yürekle sevdim
bunun için azizdi yüreğim
bunun için senden başkasını alamayacak kadar müstesna. Öldümse
verdiğin yürekle öldüm
katliamın salası önce sana ulaştı. Sordular elbet: Nasıl bilirdiniz? Sen seslendin mi
bekleyip de gelmeyenine
ah sen
dedin mi ki: YAKARDI!!!
Hiç kimse böyle bir sevdayı sırtına vurup
Gittimse
baharın peşi sıra değil
senden ırak mevsinlerin delibozuk çığlıkları peşine takılarak gittim. Bilemedim '' hangi şehre insem yar beni karşılar.'' Simsiyah urganlara asılacak iniyor ruhumun kuyusuna zaman
dağılıyor
ağıt oluyor ayrılıktan yeşermiş kamışlar. Ne hoyrat ne ağır bedeldir beklemek
yine de bekle beni aşkı utandırmamak için
BEKLE GELMESEM DE...
Bu şehre ben yakışmıyorum. Çünkü
sensiz bir şehrin toprağında ayak izim öksüz duruyor. Sensiz
penceremde gün ışığı mahzun. Sanmaki yolcular sadece bavullarını alarak giderler bu şehirden. Giderken bana verdiğin güvercin ürkekliğini götürdüm
yağmur ferahlığını
kardelen cesaretini
Bu şehre ben yakışmıyorum. Çünkü
Kavuşmaya yüzümüz olsun diye
ağlamadım. Unutmaya kavlimiz olsun diye
mahzun dokunmadım kirpiklerine. ''Sen ağlama kirpiklerin ıslanır''
ağlama
bekle yalnızca
emanetlerini yerli yerine
yani bakışlarını Zühre yıldızının burcuna
sıcaklığını mezarımın başucuna ve aşkını hüzzam bir yağmurun dudağına koymaya ahdetmiş bu kızı bekle
GELMESEM DE...